تبادل لینک هوشمند بدن انسان یکی از شگفت‌انگیزترین پدیده‌هایی است که ما تا به حال شناخته‌ایم. از طرفی هم علوم زیستی به‌سرعت در حال پیشرفت هستند و هر روز از رازهای جدیدی در بدن انسان پرده برمی‌دارند. در گزارشی می‌خواهیم به یازده مورد از واقعیت‌های علمی اشاره کنیم که شاید تا چند سال پیش هیچ‌کس از آنها آگاهی نداشت و امروزه به‌عنوان واقعیت‌های علمی جدید پذیرفته شده‌اند.
۱. بعد از اینکه یک فرد می‌میرد، صدها ژن جدید پا به عرصه حیات می‌گذارند و عملکردشان تا تقریبا چهار روز پس از مرگ فرد ادامه می‌یابد. به این مورد باید گزارش جدید منتشرشده در ماه مارس سال جاری میلادی را هم اضافه کنیم که در آن به وجود فعالیت‌های مغزی در یک جسد تا حدود ۱۰ دقیقه پس از مرگش اشاره شده بود. همه‌ی این رویدادها در کنار هم نشان می‌دهد که مرگ به آن شکلی که ما می‌شناسیم هنوز هم در هاله‌ای از ابهام مانده و دربردارنده‌ی نشانه‌هایی از زندگی در خود است.
۲. اندازه‌ی کبد در حین پیاده‌روی‌های چندساعته تا نصف اندازه‌ی اولیه می‌تواند افزایش یابد. پژوهشی جدید پیشنهاد می‌کند که کبد دارای گنجایش لازم برای رشد به مقدار ۵۰ درصد اندازه اولیه‌‌‌اش در طول روز است؛ پیش از اینکه دوباره در ساعات پایانی شب و حین خواب به اندازه‌ی اولیه‌شان بازگردد. کبد تنها اندام است که ما چنین نوسانی در آن سراغ داریم.
۳. ریشه‌ی عارضه‌ی اگزما یا پوست‌افروختگی سرانجام شناسایی شده است. دانشمندان یک سری از مسیرهای ساختاری مولکولی و پروتئینی را مورد بررسی دقیق قرار داده‌اند و در واقع مواردی را که به این مشکل پوستی تاب‌نیاوردنی منتهی می‌شوند، ردیابی کرده‌اند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که برافروختگی پروتئین‌های مویی تنها عامل دخیل در این رویداد نیستند که ما پیش از این در ذهن داشتیم.
۴. ما یک اشتباه بزرگ داشته‌ایم. بیضه‌ها در مردها تنها مربوط به سیستم جنسی و عملکرد آن نیستند. بیضه‌ها با سیستم ایمنی هم ارتباط دارند. پژوهشگران یک روزنه‌ی بسیار کوچک در این مورد کشف کرده‌اند که باعث می‌شود بیضه‌ها بتوانند سیگنال‌هایی یک‌طرفه را به سیستم ایمنی بدن ارسال کنند و شاید هم همین روند بتواند توضیح دهد که چرا برخی از مردان از ناباروری رنج می‌برند و اینکه چرا برخی از واکسن‌های خاص در حوزه‌ی سرطان هنوز هم نتیجه‌بخش نبوده‌اند.
۵. علت‌های منجر به عارضه‌ی ریزش مو و سفید شدن مو با همدیگر مرتبط هستند و برای نخستین بار دانشمندان موفق شده‌اند سلول‌های دخیل در این روندها را شناسایی کنند.
۶. یک اندام کاملا جدید با شاکله‌ی متمایز به‌تازگی در طبقه‌بندی‌ها جای باز کرده است. پژوهشگران در واقع میان‌روده را به‌عنوان یک اندام مستقل به‌حساب می‌آورند. میان‌روده اندامی است که در سیستم گوارشی ما در تمام مدت پژوهش‌های مختلف وجود داشته؛ اما از توجهات به دور مانده بود. البته ما هنوز در نیمه‌ی راه هستیم و نمی‌دانیم این اندام به‌طور دقیق چه کاری انجام می‌دهد.
۷. یک کارکرد دور از انتظار برای شش‌ها شناسایی شده است. پژوهشگران دریافته‌اند که شش‌ها تنها در زمینه‌ی فرایند تنفس نقش ندارند. آنها همچنین در تولید خون هم نقشی کلیدی بر عهده دارند و می‌توانند در هر ساعت بیش از ۱۰ میلیون سلول پلاکت تولید کنند. این رقم در واقع با اکثریت پلاکت‌هایی برابری می‌کند که در یک چرخه در زمان مشخص حضور دارند.
۸. آپاندیس شاید آن محصول جانبی بلااستفاده و به یادگار مانده از دوران تکامل انسان نباشد. آپاندیس بر خلاف دندان عقل، ممکن است دارای یک عملکرد بیولوژیکی مهم باشد و از این‌رو به‌عنوان پدیده‌ای به شمار می‌رود که بدنمان هنوز تمایلی به صرف‌نظر کردن از آن ندارد.
۹. مغز هنگامی که خواب کافی ندارد، به معنای واقعی کلمه شروع به خوردن بخش‌هایی از خود می‌کند. کم‌خوابی مزمن منجر به فرایندی می‌شود که شبیه آن معمولا در موقع رانندگی بیش از حد و خستگی ذهنی راننده و به خواب رفتن وی در حین رانندگی رخ می‌دهد. در این روند، مغز تشویق به حذف مقادیر زیادی از نورون‌ها و اتصالات سیناپسی می‌شود.
۱۰. دانشمندان حوزه‌ی اعصاب یک نقش کاملا جدید برای مخچه در مغز کشف کرده‌اند. برای مدت‌های طولانی چنین تصور می‌رفت که عملکردهای مخچه بیشتر در زمینه خودآگاهی و حفظ تعادل و نفس کشیدن باشند. اما واقعیت این است که مخچه می‌تواند در شکل دادن به رفتار انسانی هم نقش مهمی ایفا کند.
۱۱. باکتری‌های روده، ما را به نحوی ما را دچار مشکل می‌کنند که پیش از این تصور نمی‌کردیم. تحقیقات جدید نشان می‌دهند که بیماری‌های مبتنی بر اعصاب و تخریب اعصاب همانند پارکینسون، شاید به‌جای آغاز پیدایش از مغز انسان، در واقع از روده‌ی انسان شروع می‌شوند. شواهدی رو به افزایشی وجود دارند مبنی بر اینکه میکروبیوم انسان می‌تواند در مبتلا شدن به این سندرم مزمن نقش داشته باشد.
با نشان داده شدن علائمی از باکتری روده در کنترل اشتهای انسان و تغییر در ساختار ذهن ما و همچنین به راه انداختن برخی از عملکردهای مغزی که می‌تواند به سکته‌ی مغزی منجر شود، باید بپذیریم که این مسافران کوچک بدن ما یکی از نیروهایی هستند که نمی‌توانیم از آنها چشم‌پوشی کنیم.
دو سال پیش و در رقابت جهانی خودروهای خورشیدی که در استرالیا برگزار شد، تیم آیندهوون که متشکل از دانشجویانی از دانشگاه فنی آیندهوون هلند بود، توانستند خودروی خورشیدی خود به نام استلا را با مصرف انرژی مثبت بسازند. به این معنی که مقدار انرژی که توسط این خودرو تولید می‌شود از مقدار انرژی که مصرف می‌کند، بیشتر است.
حالا تعدادی از اعضای همان تیم، استارتاپی به نام لایت‌یر (Lightyear) راه انداخته‌اند. لایت‌یر گفته است که اولین محصول این استارتاپ یعنی لایت‌یر وان (Lightyear One)، سدانی الکتریکی با چهار چرخ محرک است و می‌تواند مسافت ۸۰۰ کیلومتر را با باتری پر طی کند. البته در آب و هوای گرم و آفتابی، این خودرو قادر خواهد بود باتری خودش را با استفاده از سلول‌های خورشیدی شارژ کند.
بنابراین آن دسته از صاحبان این خودرو که در کشوری با آب و هوای گرم و آفتابی زندگی می‌کنند، قادر خواهند بود ماه‌ها بدون شارژ کردن خودرو به رانندگی بپردازند. مدت‌زمانی که صاحبان این خودرو می‌توانند بدون نیاز به شارژ کردن آن طی کنند، بسته به شهرها و کشورهای مختلف، متفاوت خواهد بود. در سایت لایت یر وان، مسافت تخمینی برای بعضی از شهرها ارائه شده است. لایت یر پیش‌بینی کرده است که این خودرو بتواند در مادرید تا ۱۷ هزار کیلومتر و در جزیره هاوایی تا ۲۰ هزار کیلومتر را بدون نیاز به وصل شدن به شارژر بپیماید. همچنین با استفاده از ایستگاه‌های مخصوص شارژ خودروهای الکتریکی، این خودرو پس از یک ساعت انرژی لازم برای طی کردن مسافت ۱۱۰ کیلومتری را به دست خواهد آورد.
از این خودرو، اطلاعات زیادی منتشر نشده است و اکثر اطلاعات موجود به بخش پرسش و پاسخ سایت این استارتاپ هلندی مربوط می‌شوند. لایت‌یر گفته است که خودرو در شرایطی که امکان شارژ کردن خودش را نداشته باشد (مانند شب یا آب و هوای ابری) می‌تواند مسافت ۸۰۰ کیلومتر را بپیماید که برای یک خودروی الکتریکی مسافت زیادی است. می‌توانید آن را با تسلا مدل S با باتری ۱۰۰ کیلووات ساعتی مقایسه کنید که با شارژ کامل می‌تواند مسافتی ۶۱۳ کیلومتری را طی کند.
لایت‌یر برای اولین خودرو و برای عملی کردن وعده‌هایش، به باتری بسیار بزرگی نیاز خواهد داشت، مگر اینکه این استارتاپ به تکنولوژی خاصی در زمینه‌ی باتری رسیده باشد که پیش از این وجود نداشته است و بتواند از وزن و حجم باتری بکاهد. همچنین خودرویی که برای رانندگی در شهر قانونی باشد با خودرویی که در یک رقابت دانشجویی ساخته شده است، متفاوت خواهد بود و رسیدن به مصرف انرژی مثبت همانند استلا، برای لایت‌یر وان یک چالش خواهد بود. این خودروی شهری به ویژگی‌های ایمنی و رفاهی زیادی برای قانونی شدن نیاز خواهد داشت که وزن آن را افزایش می‌دهند. افزایش وزن باعث افزایش مصرف انرژی می‌شود. برای جبران این مصرف انرژی بیشتر، نیاز به سلول‌های خورشیدی بیشتری است که آنها هم باعث افزایش وزن می‌شوند و این چرخه ادامه می‌یابد.
لایت‌یر می‌گوید آیرودینامیک این خودرو و برخی از ويژگی‌های آن مانند استفاده از فیبر کربن که باعث کاهش وزن خودرو می‌شود، مصرف انرژی را کمتر می‌کنند؛ ولی وزن زیاد باتری باز هم یک مسئله‌ی مهم و حل‌نشده خواهد بود. با این حال، سرمایه‌گذارانی که در حال همکاری با لایت‌یر هستند، قبلا هم در حوزه‌ی خودروهای خورشیدی فعالیت داشته‌اند و اعتماد این سرمایه‌گذاران به این استارتاپ، باعث می‌شود ایده‌ی خودرویی که خودش را شارژ می‌کند، باورپذیرتر باشد.
در سایت لایت‌یر به همکاری با چندین شرکت دیگر برای ساخت این خودرو اشاره شده، ولی نام این شرکت‌ها گفته نشده است. در مورد تعمیرات این خودرو هم تلاش شده است نیاز خودرو به تعمیر تا حد امکان کاهش یابد. از آنجا که لایت‌یر هنوز شرکت بزرگی نیست و نمی‌تواند نمایندگی‌هایی برای سرویس‌دهی به مشتریانش در سراسر دنیا داشته باشد، در صورتی که خودرو نیاز جدی به سرویس داشته باشد، راهنمایی‌ها و دستورالعمل‌های لازم برای مشتریان فرستاده خواهد شد تا خودشان کار تعمیر را انجام دهند.
این خودرو قرار است در سال ۲۰۱۸ رونمایی شود. پس از آن در سال ۲۰۱۹، ۱۰ دستگاه از آن به فروش خواهد رسید و ۱۰۰ دستگاه دیگر در سال ۲۰۲۰ در اروپا و ایالات متحده به فروش می‌رسند. در حال حاضر لایت‌یر وان در سایت این استارتاپ با پرداخت مبلغ ۱۹ هزار یورو پیش‌فروش می‌شود و پیش‌بینی می‌شود قیمت نهایی آن ۱۱۹ هزار یورو باشد.
در ادامه می‌توانید تیزر منتشرشده از این خودرو را ببینید.
دانشمندان دانشگاه یورک کانادا به همراه محققان ایرانی نشان داده‌اند داروهای مسدود کننده گیرنده "آدرنرژیک بتا" تعدادی از تغییرات ژنتیکی مضر مرتبط با بیماری قلبی را معکوس می‌کنند.
به نقل از ساینس دیلی، داروهای مسدودکننده گیرنده آدرنرژیک بتا(beta blocker) معمولا در سطح وسیعی برای درمان بیماری‌های قلبی-عروقی مانند آریتمی و نارسایی قلبی به کار می‌رود.
دانشمندان دهه‌هاست می‌دانند این داروها با کند کردن ضربان قلب و کاهش دادن میزان انقباض آن عمل می‌کنند و حجم کار انجام‌شده توسط این عضو حیاتی را کاهش می‌دهند. با این حال تیم تحقیقاتی دانشگاه یورک در تورنتو به همراه سارا هاشمی و کامران ابراهیمیان، دانش‌آموخته دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد، دریافته‌اند داروهای مسدودکننده گیرنده آدرنرژیک بتا تعدادی از تغییرات ژنتیکی مضر مرتبط با بیماری قلبی را معکوس می‌کنند.
محققان با استفاده از یک مدل آزمایشی نارسایی قلبی و نسل جدید تکنیک توالی‌دادن با هدف داشتن نمایی از تمامی آر.ان.ای موجود در سلول‌های قلبی، تغییرات بیان ژنتیکی را شناسایی کردند که در نارسایی قلبی رخ می‌دهند.
آنها سپس این نکته را بررسی کردند که هنگام مصرف داروهای مسدودکننده گیرنده آدرنرژیک بتا، برای الگوی بیان ژنتیکی چه اتفاقی می‌افتد. آنچه تیم علمی دریافت نه تنها آنها را متعجب کرد بلکه می‌تواند دستاوردهای مهمی برای درمان‌های بیماری قلبی در آینده به دنبال داشته باشد.
هاشمی، ابراهیمیان و دیگر اعضای تیم تحقیقاتی دریافتند "مسدودکننده‌های گیرنده آدرنرژیک بتا" الگوی پاتولوژیکی بیان ژنتیکی مشاهده‌شده در نارسایی قلبی را تا حد زیادی معکوس می‌کنند. این بدین معناست که معکوس یا سرکوب کردن بیان ژنتیکی پاتولوژیکی توسط مسدودکننده‌های گیرنده آدرنرژیک بتا، از بدن در مقابل نارسایی قلبی محافظت می‌کنند.
دانشمندان همچنین دریافتند تعدادی از ژن‌های مرتبط با سیستم ایمنی در نارسایی قلبی غیرقابل کنترل می‌شوند و این یافته از تحقیقات اخیر مبنی بر اینکه سیستم ایمنی و التهاب در بروز بیماری قلبی دخیل‌اند، پشتیبانی می کند.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله Scientific Reports منتشر شد.
اخترفیزیکدان‌ها با توسعه یک فناوری جدید قصد دارند تا امکان استفاده از وای-فای را برای مسافرانی که به فضای میان ستاره ای سفر می‌کنند فراهم کنند.
به نقل از mnn.com، مایکل هیپکه، اخترفیزیکدان، طرحی را برای ارائه "اتصال اینترنتی بین ستاره‌ای" با نزدیکترین همسایه ستاره‌ای ما یعنی "آلفا قنطورس" راه‌اندازی کرده است و این فناوری در حال حاضر برای ما در دسترس است.
البته در حال حاضر هنوز کسی از این امکان بهره نبرده است اما این فناوری می‌تواند روزی برای ارتباطات میان‌ستاره‌ای مفید واقع شده و مورد استفاده قرار گیرد.
فناوری نوین هیپکه می‌تواند ما را به این فضای میان ستاره‌ای نزدیک‌تر کند.
این روش از یک پدیده شناخته شده به نام "همگرایی گرانشی" ( gravitational lensing ) استفاده می کند، بدین ترتیب فضای اطراف یک شیء عظیم (مانند خورشید) مانند یک ذره‌بین برای تقویت سیگنال عمل می‌کند. هیپکه برآورد کرده است که یک تلسکوپ حدودا یک متری که در حدود 90 میلیارد کیلومتری از خورشید قرار دارد، می‌تواند سیگنال را با حداکثر کارایی رله کند.
هیپکه اظهار کرد: "این کار بسیار ساده‌تر از ساخت تلسکوپ فضایی هابل است زیرا در مقایسه، ایجاد یک ابزار در اینجا بر روی زمین برای ارائه چنین سیگنال پرقدرتی، نیاز به یک منطقه با طول 53 کیلومتر دارد که بزرگتر از مساحت شهر نیویورک است.
این دانشمند بر این باور است که با استفاده از این روش می‌توان امکاناتی را که بر روی زمین در دسترس مردم قرار دارد را در فضای میان ستاره‌ای نیز فراهم کرد و از نزدیکترین ستاره برای زمین ویدئو فرستاد.
دانشمندان ناسا پس از اینکه فضاپیمای جونو در ژوئیه 2016 به آسانی در مدار مشتری قرار گرفت نفس راحتی کشیدند، چرا که پس از گذشت پنج سال از زمان پرتاب این فضاپیما در اوت 2011 سرانجام آنان موفق شدند جونو را به مقصد مورد نظر ارسال کنند.
به نقل از زی نیوز، از آن زمان به بعد جونو با ارسال داده‌های شگفت‌انگیز و تصاویر خیره‌کننده علاقمندان به فضا را متعجب می‌کرد.
با وجود نقاط عطف متعدد در طول این سفر یکساله به مدار مشتری، جونو طی روزهای آتی بار دیگر مانور مهمی را در پیش رو دارد.
این فضاپیما در 10 ژوئیه پرواز مستقیمی را بر فراز نقطه قرمز عظیم این سیاره که طوفانی گازی با 10 هزار مایل وسعت است، انجام خواهد داد.
به گزارش ناسا، این اولین باری است که انسان موفق به مشاهده نزدیک ویژگی‌های عظیم این طوفان که از سال 1830 کشف شده، خواهد شد. این منطقه احتمالا از 350 سال پیش این چنین درگیر طوفان بوده است.
اسکات بولتن، محقق ارشد جونو از موسسه تحقیقاتی جنوب غربی در سن آنتونیو می‌گوید: نقطه قرمز عظیم اسرارآمیز مشتری احتمالا شناخته شده‌ترین ویژگی این سیاره به حساب می‌آید. این طوفان قرن‌هاست که روی بزرگترین سیاره منظومه شمسی می‌وزد.
وی ادامه می‌دهد: حال جونو به کمک تجهیزات علمی نفوذ در ابر با شیرجه‌ای تاریخی به مطالعه اعماق و ریشه این طوفان خواهد پرداخت و این مطالعه به درک چگونگی و نحوه عملکرد این طوفان کمک خواهد کرد.
این ماموریت بخشی از ششمین پرواز علمی جونو بر فراز این ابر گازی عظیم اسرارآمیز است.
کپسول دراگون، اولین فضاپیمای قابل استفاده مجدد، از دومین سفر فضایی خود به زمین بازمی‌گردد.
به نقل از اسپیس، کپسول "دراگون"(Dragon) امروز ساعت 11:07 پس از یک ماه استقرار در مدار زمین از ایستگاه فضایی بین‌المللی جدا شد و به سمت زمین حرکت کرد.
این کپسول به سفارش "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) و توسط شرکت "اسپیس ایکس"(SpaceX) ساخته شده است و پیش از این نیز یک بار به فضا پرتاب شده و به زمین بازگشته است.
وزن کپسول دراگون در این سفر 1900 کیلوگرم اعلام شده است و اتصال آن در زمان رسیدن تحت نظارت و سرپرستی "پگی ویتسون"(Peggy Whitson) و "جک فیشر"(Jack Fisher) فضانوردان ناسا که در ایستگاه فضایی مستقر هستند انجام شد.
کپسول دراگون قابلیت حمل شش تن بار را دارد و قرار است از آن برای ماموریت‌های انسانی به فضا در آینده استفاده شود.
این برای بار دوم است که فضاپیمای دراگون به فضا پرتاب شده و راهی زمین شده است.
پروژه ساخت این فضاپیما در سال 2012 با هزینه‌ای بالغ بر 440 میلیون دلار آغاز شد.
پس از ایجاد فاصله مناسب بین ایستگاه فضایی بین‌المللی و کپسول دراگون، موتورهای آن فعال می‌شوند و حرکت به سمت زمین آغاز خواهد شد.
این کپسول بامداد فردا در حدود ساعت 1:46 بامداد در اقیانوس آرام فرود خواهد آمد و هدایت آن بر عهده مرکز هدایت اسپیس ایکس در کالیفرنیا خواهد بود.
طی 48 ساعت پس از فرود کپسول دراگون، محتویات آن که نتایج آزمایش‌های فضایی در زمینه‌های مختلف نظیر بیوفناوری و حیات انسانی و جانوری در فضاست، در اختیار دانشمندان و محققان قرار خواهد گرفت.
پرتاب موشک فالکون 9 برای ارسال ماهواراه اینتل‌ست به فضا تنها 10 ثانیه پیش از پرتاب به دلایل فنی، لغو شد.
به نقل از اسپیس، شرکت "اسپیس ایکس"(SpaceX) قصد داشت بامداد امروز ماهواره"اینتل‌ست 35 ای"(( Intelsat 35e را که از سوی شرکت بوئینگ به سفارش "اینتل‌ست" ساخته شده است به فضا پرتاب کند.
این ماهواره که بیش از شش تن وزن دارد در ارتفاع 35 هزار و 800 کیلومتری مستقر خواهد شد و برای پوشش مناطق آمریکا، اروپا و جنوب صحرای آفریقا به مدت 15 سال مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
این ماهواره دو بال دارد که در هر کدام چهار پنل خورشیدی تعبیه شده که بین شش تا 12 کیلووات انرژی تولید می‌کنند.
این پرتاب قرار بود سومین پرتاب موشک فالکون 9 در کمتر از 9 روز باشد که به دلیل وقوع مشکل فنی، اتفاق نیفتاد.
"جان ایسپراکر"(John Insprucker) یکی از مهندسان متخصص در زمینه ساختار موشک فالکون 9 گفت: این مشکل به خاطر خطای رایانه‌ای است و ما در حال بررسی سامانه سخت‌افزاری مرتبط با آن هستیم.
سیستم راه‌انداز موشک به دلیل وقوع این مشکل تنها 10 ثانیه پیش از پرتاب، شمارش معکوس را متوقف کرده است.
قرار است این موشک مجددا ساعت 4:07 بامداد فردا برای پرتاب آماده شده و از پایگاه فضایی "کندی"(Kennedy)واقع در فلوریدا به فضا پرتاب شود.
وبسایت اسپیس‌ایکس به صورت زنده این پرتاب را پوشش خواهد داد.
یک جنگ نابرابر؟
آیا این ایده آل ترین مقایسه ممکن است؟ جیر! شلبی از نیروگاه V8 دمش طبیعی 5.2 لیتری میل لنگ تخت خوش طنین فورد، در حالی تنها 526 اسب بخار قدرت و 582 نیوتن متر گشتاور می گیرد که خروجی نیروگاه 6.2 V8 لیتری مجهز به سوپرشارژر کامارو، روی 650 اسب بخار قدرت و 881 نیوتن متر (650 پوند- فوت) گشتاور کوک شده است.
مقایسه پیشرانه های پرخوران و دمش طبیعی همیشه مقایسه سختی بوده؛ هر یک مزیت منحصر به خود را دارد. حداقلش این است که هر دو متصل به گیربکس 6 سرعته دستی هستند، هرچند ساخته شورولت با گیربکس اتومات 10 سرعته نیز قابل سفارش است. آنچه که به پیچیدگی های این معادله می افزاید، امکان سفارش ZL1 در نسخه عملکردمحورتر 1LE است چرا که روی کاغذ، ZL1 رقیب مستقیم Shelby GT350 است و این ZL1 1LE است که رو در روی GT350R قرار می گیرد.
با این وجود، این مقایسه را می توان مقایسه بسیار خوبی به حساب آورد چرا که در حال حاضر، GT350R عملکردمحورترین و توانمندترین پونی کار ساخت فورد است و همین، در مورد ساخته شورولت هم صدق می کند. در واقع، این دو در راس هرم قدرت قرار دارند و از نظر قیمتی هم این توازن به نحوی برقرار است؛ قیمت تمام شده ZL1 سفیدرنگ حاضر در این رقابت، 65230 دلار است؛ رقمی که برای Shelby R تولید محدودتر فورد، به 68020 دلار می رسد. البته خیلی سخت می شود GT350R را به این قیمت خریداری کرد و امروز که 2 سال از آغاز عرضه آن می گذرد، حد نهایی یک ماستنگ از نگاه فورد، کماکان 25 هزار دلار بالاتر از قیمت شرکتی در بازار خرید و فروش می شود.
پدیده GT350 R
GT350R هنوز هم شبیه به یک راز سر به مهر است. از یک طرف، GT350R یک ماستنگ با موتوری محشر است و از سوی دیگر، پسوند R جزییاتی آیرودینامیک تر و چرخ های فیبرکربنی پوشش یافته با تایرهای سفارشی را به GT350 اضافه کرده، در کنار فاکتور گرفتن از صندلی های عقب، کمی هم بازنگری در سیستم تعلیق را به همراه دارد. همین خصوصیات GT350R را به ماستنگ ویرانگری تبدیل می کنند که توان عملکردی و مانورپذیری نزدیک به یک پورشه 911 GT350 دارد و حتی موتورترند، در نسخه 2016 رقابت بهترین خودرو برای راندن، آن را پس از مک لارن 570S و بالاتر از پورشه 911 کررا S، Camaro SS 1LE، داج وایپر ACR، AMG GTS، آئودی R8 V10 Plus و آکیورا NSX، در جایگاه دوم قرار داد.
نسل جدید ZL1 هنوز چالش بهترین خودرو برای راندن موتورترند را تجربه نکرده اما در ملاقاتی که پیش تر با آن داشتیم، در پیست سرعت بین المللی ویلواسپرینگز عملکردی سریع تر از کوروت گرانداسپرت، AMG GTS، 911 کررا S جدید، 911 توربو S، 911 GTS و حتی مک لارن 570S داشت.
در آزمون دوباره این دو در ویلواسپرینگز، یک نکته بیشتر جلب نظر کرد و آن این است که با وجود قدرت به مراتب کمتر، GT350R تنها 0.39 ثانیه کندتر از ZL1 بود. البته جای تعجب هم ندارد چرا که این شلبی مخوف، در پیست لاگوناسکا هم زمانی سریع تر از فراری 458 ایتالیا، نسخه های مختلف نیسان GT-R، آکیورا NSX و حتی لکسس LFA به ثبت رسانده است.
در ضمن، کامارو ZL1 در آزمون دوباره و به نسبت زمانی که سال گذشته با آن داشتیم، 1.74 ثانیه کندتر بود (1 دقیقه و 27.90 ثانیه در مقایسه با زمان 1 دقیقه و 26.16 ثانیه اولین تست). درواقع ZL1 حداقل روی کاغذ باید به مراتب سریع تر از GT350R باشد. اما در واقعیت، این دو فاصله چندانی از یکدیگر ندارند.
روی خط راست
در مسیرهای مستقیم، برتری قدرتی ZL1 مشهود است، اما نه از همان آغاز کار، شلبی صفر تا 96 کیلومتر در ساعت را در 4.0 ثانیه تخته می کند و ZL1، در 3.8 ثانیه. طبیعی است که در این بخش، شتاب گیری سریع بیشتر به تکنیک لانچ و اشراف کامل به تنظیمات الکترونیکی و دور مناسب موتور برای لانچ بستگی دارد تا هر عامل دیگر و رسیدن به بهترین ترکیب ممکن، در هر دو خودرو کار سختی است. در درگ 400 متر اما ZL1 قدرت بیشتر خود را املا دیکته می کند و در حالی این مسیر را در تنها 11.8 ثانیه، با حداکثر سرعت 199.4 کیلومتر در ساعت تخته می کند که این مقادیر، برای GT350R به ترتیب برابر با 12.2 ثانیه و 191.5کیلومتر در ساعت هستند.
در تست ترمزگیری اما دو خودرو تقریبا نزدیک به هم هستند و هنگام ترمزگیری از سرعت 96 کیلومتر در ساعت کامارو 29.6 و ماستنگ 30.2 متر تا توقف کامل فاصله دارند که نشان دهنده عملکرد قابل تحسین سیستم ترمز آنهاست. البته باید به این هم اشاره کرد که ترمزهای ZL1 به مراتب تاثیرگذارتر از آن چیزی هستند که احساس می شود و ممکن است کورس به نسبت طولانی پدال نرم آن، به مزاج هر راننده ای خوش نیاید.
برعکس، ترمزهای GT350R حس خوشایندتری دارد. پدال ترمز بسیار سفت است، هیچ گونه پرش هنگام ترمز گیری تجربه نمی کنید و با داغ تر شدن ترمزها و تایرها، فواصل توقف، کوتاه تر و کوتاه تر هم می شوند. همین به ثبت زمان های سریع تر در پیست کمک می کند.
درواقع این شلبی، تحت فشار بیشتر، عملکردی بهتر به نمایش می گذارد اما در نهایت، این کامارو است که سریع تر از خط پایان می گذرد.
وقتی مسیر، پیچ می خورد
این دو پونی کار در تحمل پذیری شتاب جانبی بسیار نزدیک به یکدیگر بوده، هر دو نهایت فشار 1.08g را تحمل می کنند که البته با معیارهای امروز، شگفت انگیز نیست. شاید فکر کنید در این شرایط، خودرو قدرتمندتر با ترمزهای بهتر، در تست سرعت در مسیر ∞- شکل عملکردی بهتری خواهدداشت اما اشتباه می کنید چرا که شلبی با زمان 23.1 ثانیه، 0.1 ثانیه سریع تر از ZL1 این آزمون را پشت سر گذاشت.
آنچه که هنوز مطرح نکرده ایم، مقوله وزن است. GT350R با وزن خالص 1.684 کیلوگرم، 90 کیلوگرم سبک تر از ZL1 است و این اضافه وزن ZL1، در عین قدرت به مراتب بیشتری که دارد، در نقطه ای متمرکز شده که نباید. اما نبرد رو در رو در پیست چیزی فراتر از کنار هم قرار دادن این اعداد و ارقام است. مشخصا مالک هیچ یک از این دو پونی ویرانگر قرار نیست راننده حرفه ای رِیس برای ثبت سریع ترین زمان های ممکن استخدام کند و یا زمان های طولانی را صرف تغییر تنظیمات برای هرچه بهتر کردن این زمان ها کند.
مهم تر، حسی است که این دو خودرو به راننده می دهند و البته، ارزیابی را باید هم در مقوله حس رانندگی و هم در مقوله صوت شناسی انجام داد چرا که طنین شلبی، بسیار بسیار گوش نوازتر از ZL1 است. پشت سر ZL1که بایستید، طنینی خشمگینی از اگزوز می شنوید اما پشت فرمان و در مقایسه با شلبی، این طور به نظر می رسد که شورولت آن را روی حالت بی صدا قرار داده است.
حد نهایی یک پونی آمریکایی
پشت فرمان، ZL1 تقریبا حس یک خودرو لوکس را دارد. سواری اش محشر است و تجربه تقریبا رام و مطیعی از رانندگی را به راننده می دهد. درواقع درد مشترک ZL1 با امثال پورشه 911 توربو این است که اگر سواری سفت و سخت از آن نگیرید، بیش از حد رام و مطیع می شود و فراموش خواهید کرد که سوار بر یک خودرو به واقع اسپرت در کلاس جهانی هستید.
Shelby GT350R نقطه مقابل این حس را دارد. به سبب بهره مندی از فرمان عالی و تایرهای چسبنده، جلوی خودرو بسیارتیز و آنی تغییر جهت می دهد. صندلی ها سفت و فیت هستند و اگر دریچه فرعی را باز گذاشته باشید، طنین اگزوز کرکننده است. هنگام تخته کردن پدال گاز نیز باید شش دانگ حواستان جمع باشد. با تمام اینها، در جاده های پیچ در پیچ کوهستانی، شلبی آن خودرویی است که دوست دارید پشت فرمانش باشید. فرمانی عملکرد محشری دارد، تعویض دنده بهتر انجام می شود، موتور حس بهتری دارد (مخصوصا با ردلاین 8.250 در برابر 6.500 rpm کامارو)، ترمزها کارآمدتر حس می شوند و خودرو، در یک کلام، از هر نظر اسپرتی تر است. به عبارت بهتر، لذت سواری بیشتری دارد.
شورولت می داند که در آماده کردن اسلحه تازه خود برای پیست، کم گذاشته و به همین دلیل هم هست که نسخه بیشتر کوک شده برای پیست کامارو ZL1 را با پسوند 1LE ارائه می کند. شاید عادلانه تر، مقایسه GT350R با ZL1 1LE باشد، یا شاید هم بهتر است کمی صبر کنیم و درعوض، حد نهایی یک کامارو از نگاه شورولت را رو در روی نسل جدید GT500 (یا حتی GT500 R) که مراحل پایانی آزمون های پیش تولید را می گذراند، قرار دهیم. تا آن زمان، GT350R نه تنها حد نهایی یک ماستنگ لقب می گیرد، بلکه تمام آن چیزی است که یک پونی کار آمریکایی باید باشد.
فورد فاتح این نبرد است هرچند فعلا پایانی برای جنگ ماستنگ و کامارو وجود ندارد.
آژانس فضایی ژاپن(JAXA) از تمایل خود برای ارسال فضانورد به ماه تا سال 2030 خبر داده است.
به نقل از گیزمگ، آژانس فضایی ژاپن قصد دارد در ماموریتی که به سرپرستی ناسا برای سفر به ماه انجام می‌شود همکاری کند.
این ماموریت ناسا پیش زمینه‌ای برای سفر به مریخ است.
ارسال انسان‌ها به مریخ یک حرکت بسیار بزرگ است، بنابراین ناسا قصد دارد تکنولوژی مورد نیاز این ماموریت‌ها را در محلی نزدیک به زمین تست کند.
در سال 2019، یک کپسول Orion بدون سرنشین به عنوان پیش زمینه سفر انسانی در سال 2021 به ماه رفته و به زمین بازخواهد گشت.
ناسا مشغول برنامه ریزی برای ساخت یک ایستگاه فضایی قمری به نام "دروازه فضایی عمیق" ( Deep Space Gateway)، است که به عنوان یک مرکز برای گسترش دسترسی انسان به فضا، از جمله ماموریت به مریخ استفاده شود.
بنابراین آژانس فضایی ژاپن با کمک به این پروژه، امیدوار است که جایگاه خود را در این ایستگاه به دست بیاورد و به عنوان یک پرچمدار برای یک ماموریت نهایی در جهت ارسال یک فضانورد به سطح ماه عمل کند.
در حال حاضر اروپا، چین و روسیه در حال برنامه ریزی هستند تا در اوایل دهه 2030 مأموریت‌های ارسال انسان به ماه را آغاز کنند، اما اگر برنامه ریزی‌های آژانس فضایی ژاپن به موفقیت ختم شود، فضانوردان ژاپنی می‌توانند اولین کسانی باشند که پس از گذشت چند دهه بر سطح ماه قدم می زنند.
یوجین اندرو سرنان آخرین کسی بود که جای پایش در ماموریت سال ۱۹۷۲ بر سطح ماه نقش بست. وی در دسامبر ۱۹۷۲ فرمانده ماموریت آپولو ۱۷ را برعهده داشت.
در حال حاضر برنامه ریزی ژاپنی‌ها در مرحله غیر رسمی قرار داشته و نتایج رسمی آن تا سال آینده اعلام خواهد شد.
پژوهشگران دانشگاه اصفهان با روش‌های سبز سطوح آلومینیومی ابر آب‌گریزی تولید کردند که این خاصیت موجب مقاومت سطح در برابر چسبندگی سلول‌های زیستی و باکتریایی شده است و از آن می‌توان در صنایع پزشکی بهره برد.
اولین بخش ابزارهای پزشکی که با اجزای بدن در ارتباط قرار می‌گیرد، سطح آنها است و پاسخ مناسب بدن و سازگاری با این تجهیزات به ویژگی‌های سطح ماده بستگی دارد.
متأسفانه اکثر مواد فلزی آلومینیومی فاقد زیست‌سازگاری لازم در سطح جهت استفاده در حوزه‌های زیست‌پزشکی و دندانپزشکی هستند. این عدم زیست‌سازگاری منجر به ایجاد عوارضی نظیر جذب پروتئین در سطح ماده و تشکیل بیوفیلم می‌شود. همچنین استفاده از سطح فلز آلومینیوم در صنعت نیز با مشکلاتی نظیر چسبندگی رسوبات به بدنه تجهیزات آلومینیومی، خوردگی شیمیایی و بیولوژیکی این سطوح فلزی و در نهایت آلودگی و طول عمر کوتاه آنها است.
به منظور رفع این مشکلات محققان دانشگاه اصفهان سطوح آلومینیوم زیست سازگار با قابلیت مقاومت در برابر خوردگی را در فاز آزمایشگاهی تولید کردند.
پریسا معظم از محققان این طرح، یکی از راهکارهای مؤثر به منظور جلوگیری و یا تأخیر در تشکیل بیوفیلم را در سطح و همچنین ممانعت از خوردگی شیمیایی سطوح فلزی آلومینیومی، روش اصلاح و مهندسی سطح دانست.
وی ادامه داد: بر این اساس در این پژوهش با استفاده از یک فرآیند دو مرحله‌ای شامل آماده‌سازی و پوشش‌دهی و اصلاح ساختار و شیمی سطح به خاصیت ابر آب گریزی در سطح فلز آلومینیوم دست یافتیم.
معظم خاطرنشان کرد: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد ابر آب گریز کردن سطوح آلومینیومی می‌تواند ضعف‌های بیولوژیکی، فیزیکی و شیمیایی آلومینیوم را که استفاده از این فلز را در حوزه پزشکی و سلامت محدود کرده است، برطرف کند.
این محقق اظهار کرد: سطوح آلومینیوم اصلاح شده ابر آب گریز جذب پروتئین و باکتری را به میزان قابل توجهی کاهش داده که از طریق آزمون‌های میکروبی و جذب پروتئین اثبات شده است. از طرفی نتایج آزمون‌های سلولی نشان می‌دهد که پوشش سطوح فلزی ساخته شده اثرات سمی بر سلول‌ها ندارد و این پوشش زیست سازگار است.
معظم با بیان اینکه علاوه بر نتایج بالا این سطوح اصلاح شده مقاومت بسیار بالایی در برابر خوردگی از خود نشان می‌دهد، ادامه داد: این نتایج سبب می‌شود عمر مفید استفاده از سطح آلومینیومی به کار رفته در دستگاه یا تجهیزات پزشکی و آزمایشگاهی افزایش یابد. لذا بهبود خواص سطح باعث کاهش هزینه‌های جانبی شده و اثرات مخرب زیست‌محیطی مانند خوردگی و فساد فلز آلومینیوم مورد استفاده را نیز کاهش می‌دهد.
وی به بیان نحوه ایجاد این خاصیت در سطح نمونه‌ها پرداخت و یادآور شد: در روش ابر آب گریز کردن سطوح ابتدا ساختارهای چندگانه با زبری‌هایی در ابعاد میکرو- نانو روی سطح ایجاد می‌شود. همچنین غوطه‌ور کردن سطح در محلول پلیمر آب گریز پرفلوئورودودسیل تری کلروسیلان (FTCS) با حلال اتانول خالص منجر به کاهش انرژی آزاد سطح می‌شود.
به گفته این محقق دانشگاه اصفهان این محلول نیز به منظور ارتقای زیست سازگاری و بهبود خواص شیمیایی و بیولوژیکی سطح مورد استفاده قرار گرفته است.
وی در ادامه تأکید کرد: باید دقت داشت که مولکول‌های پروتئین و سلول‌های باکتریایی اندازه نانویی مشخص دارند که با اندازه حفرات و زبری‌های نانومتری ایجاد شده در سطح رابطه مهمی دارند. ما در این کار با اندازه‌گیری و آزمایش دقیق به اندازه مناسب حفرات دست یافتیم تا علاوه بر ایجاد خاصیت ابرآب‌گریزی، چسبندگی زیستی سطح را نیز به میزان قابل توجهی کاهش دهیم که این امر تحول مهمی در حوزه کاربردهای پزشکی و صنعتی به حساب می‌آید.
به گفته معظم در طول این تحقیقات خواص فیزیکی و شیمیایی سطح اصلاح شده با روش‌های مختلفی همچون میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM)، میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM)، طیف‌سنجی پراش پرتو ایکس (EDX)، طیف‌سنجی فتوالکترون پرتوایکس (XPS)، طیف‌سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR)، زاویه تماس (contact angle goniometry) و انرژی سطح (SFE) مشخصه‌یابی شده است. همچنین زیست‌سازگاری سطوح اصلاح شده با آزمون تعیین سمیت (MTT) با رده سلول سرطانی دهانه رحم (HeLa) و جذب پروتئین (سرم آلبومین گاوی BSA) با آزمون بردفورد و لاری مورد بررسی قرار گرفته است.
معظم اضافه کرد: تشکیل بیوفیلم در سطح با روش میکروتیتر و دستگاه فلوسایتومتری با سه دسته مهم و اصلی باکتری‌ها از جمله سودوموناس آئروژینوزا، استافیلوکوک اپیدرمیدیس و استافیلوکوکوس اورئوس بررسی شده است. پس از آن خاصیت مقاومت در برابر خوردگی سطح با روش پتانسیواستات تعیین شده است.
به گفته وی سطح آلومینیومی تولید شده گزینه‌های مناسبی برای کاربرد در حوزه پزشکی و سلامت نظیر ساخت سطوح سمعک، تجهیزات پزشکی و آزمایشگاهی با بدنه آلومینیومی است. همچنین، در صنایعی که از آلومینیوم به‌عنوان سطح تجهیزات و دستگاه‌ها استفاده می‌شود نیز قابل استفاده خواهد بود.
بر اساس اعلام ستاد نانو، این طرح از سوی پریسا معظم کارشناس ارشد مهندسی علوم و فناوری نانو از دانشگاه اصفهان و دکتر امیر رزمجو عضو هیأت علمی دانشگاه اصفهان اجرایی و نتایج آن در مجله Biomedical Materials Research Part A با ضریب تأثیر 2.308 منتشر شد.
.: Weblog Themes By Pichak :.