تیمی از دانشمندان یک ترکیب شیمیایی جدید را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند در قطره چشم برای معکوس کردن آب مروارید که یکی از دلایل اصلی نابینایی در سراسر جهان است، مورد استفاده قرار بگیرد.

 ترکیب تازه کشف شده، نخستین نمونه قابل حل برای ایجاد پایه یک داروی قطره چشمی برای آب مروارید است.

تیم محققان دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو، دانشگاه میشیگان و دانشگاه واشنگتن با 2450 ترکیب آغاز به کار کرده و در نهایت بر روی 12 مورد تمرکز کردند که اعضای یک گروه شیمیایی موسوم به استرول‌ها هستند.

یکی از آن‌ها موسوم به لانوسترول‌ نشان داد که آب مروارید را معکوس می‌کند، اما از آنجایی که این ماده از حل‌پذیری محدودی برخوردار است، ترکیب باید درون چشم تزریق می‌شد تا تاثیرش را اعمال کند.

محققان از لانوسترول‌ و سایر استرول‌ها به عنوان یک سرنخ استفاده کرده و 32 استرول دیگر را مونتاژ و آزمایش کردند. آن‌ها در نهایت به یک ترکیب موسوم به ترکیب 29 رسیدند که محتمل‌ترین کاندید با قابلیت حل‌پذیری موثر و قابل استفاده در قطره‌های چشم منحل کننده آب مروارید بود.

آن‌ها سپس این ترکیب را در یک فرمول قطره چشم بر روی موش‌های دارای جهش ژنتیکی که آن‌ها را در معرض آب‌مروارید قرار می‌داد، آزمایش کردند.

محققان دریافتند که این قطره‌های چشم تا حدی شفافیت عدسی موش‌ها را که تحت تاثیر آب مروارید قرار گرفته بود، بازیابی کرد.

نتایج مشابه در زمان اعمال این ترکیب بر روی موش‌های مبتلا به آب‌مروارید ناشی از پیری و همچنین بافت عدسی انسان جدا شده طی جراحی آب‌مروارید مشاهده شد.

این یافته‌ها در مجله ساینس منتشر شده است.

پژوهشگران دانشگاه تهران برای تولید نانوذرات مورد نیاز در صنایع دارویی موفق به طراحی و ساخت میکروراکتوری شدند که قابلیت تولید نانو ذرات در سایزهای کنترل شده را دارد.

مینا اشرفی مقدم، مجری طرح  گفت: تقریبا 40 درصد از داروها دارای حلالیت پایین و نفوذ پذیری بالا و یا دارای حلالیت و نفوذپذیری پایین هستند که در این دسته از داروها «فراهمی زیستی» به دلیل حلالیت کم آنها محدود است.

وی با بیان این که برای غلبه بر این مشکل روش‌های مختلفی مورد مطالعه قرار گرفته است، اظهار داشت: استفاده از لیپوزوم‌ها، امولسیون‌ها و سایر ترکیبات نیاز به مقادیر زیادی افزودنی دارد که به لحاظ ایمنی با محدودیت‌هایی مواجه هستیم.

اشرفی مقدم، تهیه نانو ذرات را یکی از جدیدترین روش‌ها برای تهیه فرمولاسیون داروها ذکر کرد و گفت: در صنایع دارویی مورفولوژی داروی تولید شده بسیار اهمیت دارد؛ چراکه ممکن است یک فرم از دارو سمی ولی فرم دیگر اثرات درمانی داشته باشد. علاوه بر آن توزیع اندازه ذرات دارو در بدن بسیار مهم است. در این راستا در مطالعات اخیر اقدام به طراحی و ساخت دستگاه میکرو راکتور برای تهیه نانو ذرات دارویی کردیم.

وی میکرو راکتور ساخته شده را از نوع میکرو راکتورهای Y شکل و از جنس پلکسی گلاس دانست و یادآور شد: این دستگاه دارای دو کانال ورودی و خروجی است و از آن جایی که دما بر فرآیند رسوب‌گیری تاثیر گذار است، این سیستم به گونه‌ای طراحی شده که به طور مجزا قابلیت کنترل هر یک از جریان‌های ورودی و خروجی را دارد.

این محقق تاکید کرد: پس از انجام واکنش در این دستگاه، مواد به صورت نانو سوسپانسیون خارج و جمع آوری می‌شود که می‌توان مواد را خشک کرد و یا به صورت نانو سوسپانسیون از آن استفاده کرد.

اشرفی مقدم خاطرنشان کرد: دستگاه میکروراکتور برای تولید نانو ذرات دارویی ساخته شده که حلالیت داروها را افزایش داده و در نتیجه موجب افزایش زیست دسترس پذیری (فراهمی زیستی) دارو خواهند شد. این دستگاه قابلیت کنترل فرم کریستال دارو و تولید دارو با اندازه یکسان را دارد.

این محقق به نوآوری‌های طراحی این دستگاه اشاره کرد و گفت: سیستم انتقال حرارت این دستگاه در فضایی کوچک طراحی شده است و بر خلاف بسیاری از دستگاه‌ها برای سرمایش نیاز به سیال مبرد ندارد ضمن آن که امکان تولید کنترل شده ذرات با مورفولوژی و اندازه مطلوب فراهم است.

مجری طرح با اشاره به کاربردهای میکروراکتور تولید شده، گفت: از این دستگاه می‌توان برای تولید طیف گسترده‌ای از نانو ذرات دارویی برای افزایش انحلال استفاده کرد و علاوه بر آن می‎توان با توسعه این دستگاه، اقدام به پوشش دهی نانو داروها برای دارو رسانی هدفمند در صنایع دارویی کرد.

اشرفی مقدم، تولید افزودنی‌های نانو مانند ذرات آلی، معدنی و پلیمری و پوشش دهی کنترل شده آنها در افزودنی‌های صنایع مختلف شیمیایی و تولید دستگاه برای مراکز تحقیقاتی جهت آزمایشات تجربی را از دیگر کاربردهای این میکرو راکتور نام برد.

درست چند روز پس از انتشار تصاویری از توده‌های جوی قمر انسلادوس زحل، ماموریت فضایی کاسینی- هایجنز ناسا تصویری از تپه‌های بزرگترین قمر این سیاره یعنی تیتان را منتشر کرد.

 طبق اعلام ناسا، قمر یخ‌زده تیتان ویژگی‌هایی دارد که به طرز عجیبی شبیه به زمین است، اما هنوز کمی برای انسان بیگانه است. این قمر دارای ابر، باران، دریاچه (تشکیل شده از متان و اتان)، سطح جامد (تشکیل شده از یخ) و مناطق وسیع تپه‌ای (پوشیده شده از شن‌های هیدروکربن) است.

از میان بخارهای جو تیتان می‌توان دو منطقه وسیع را مشاهده کرد که دارای تپه‌های شنی Fensal به سمت شمال و Aztlan به سوی جنوب است.

تپه‌های تیتان از شن‌های هیدروکربنی تشکیل شده است. زمینی تپه‌ای که به صورت عمودی دو منطقه را به هم متصل کرده به شکل حرف H روی سطح سفید و یخ زده این قمر تیره شده است.

بر خلاف زمین، تیتان به ندرت از نور خورشید بهره‌مند می‌شود. با این حال جو آن دارای مقادیر زیادی متان است. تقریبا ضخامت این لایه دو برابر ضخامت جو زمین است. گاز گلخانه‌ای متان، تیتان را گرمتر نگه می‌دارد و دمای آن چیزی در حدود منفی 179 درجه سلسیوس است.

علاوه بر این ناسا اعلام کرد: تصاویر تیتان 25 ژوئیه (سوم مرداد) توسط دوربین زاویه باریک فضاپیمای کاسینی و با استفاده از یک فیلتر طیفی حساس به طول‌موج نور نزدیک مادون قرمز تهیه شده است.

این تصویر در فاصله 450 هزار مایلی از تیتان گرفته شده و اندازه آن سه مایل در هر پیکسل است.

محققان موسسه تحقیقاتی MIT موفق به ساخت ربات مکعبی شدند که قادر است بدون در نظر گرفتن سطح و شیب از ناهمواری‌ها بالا برود.

 محققان در مورد ساختار ساده اما هوشمندانه این ربات اظهارکردند: این ربات به دو موتور مجهز شده که هرکدام از آنها به یک نوار فلزی که خاصیت فنری دارد متصل هستند.

ساختار درونی ربات و سیستم چرخش فنرهای نواری آن به گونه‌ای طراحی شده که ارتفاع پرش و تعیین مسیر آن کاملا پیش‌بینی شده و قابل هدایت باشد.

هنگامی که موتورهای ربات شروع به چرخش می‌کنند، فنرهای متصل جمع شده و با رها شدن انرژی، پتانسیل موجود در فنرها آزاد شده و به دنبال آن ربات به سمت پیش‌بینی‌شده پرش می‌زند.

محققان MIT ربات مکعبی را در چند مرحله آزمایش کردند؛ این مراحل شامل پرش عمودی، پرش عرضی و پرش با زاویه پیش‌رونده است.

محققان پس از موفقیت این ربات در مراحل مختلف از جمله صعود از شیب ناهموار به دنبال ساخت نسخه دوم با موتورهای قدرتمندتری هستند.

ربات مکعبی علاوه بر حسگرهای کنترلی به سایر حسگرها مثل شیب‌سنج و زاویه‌سنج مجهز شده است.

یکی از کاربردهای این ربات در صورت افزایش حسگرها، عملیات جستجو و شناسایی است.

شرکت مایکروسافت و Invincea آنتی‌ویروس بدون نیاز به آپدیت طراحی کرده‌اند.

 برنامه‌های آنتی‌ویروسی نقش مهمی در حفاظت از سیستم‌ها دارند، اما آنها یک نقص بزرگ هم دارند و آن این است که فقط در برابر تهدیدات شناخته شده از رایانه محفاظت می‌کنند.

این موضوع مشکل بزرگی نیست، اما فرصت آسیب رسیدن به رایانه در هر زمان امکان‌پذیر است و خطری برای سیستم و اطلاعات شما محسوب می‌شود.

اگر نرم‌افزار آنتی‌ویروس رایانه شما بروزرسانی نشده باشد، احتمال آسیب‌پذیری آن بسیار بالاست که محققان برای رفع این مشکل راه‌حلی اندیشیده‌اند. آنها با استفاده از الگوریتم یادگیری عمیق و بدون نیاز به آپدیت پایگاه داده، کدهای مخرب را شناسایی می‌کنند.

با توجه به اینکه شبکه‌های عصبی مصنوعی برای تشخیص چهره کاربرد دارند، از آنها در تشخیص کدهای مخرب هم می‌توان استفاده کرد.

در حال حاضر طراحان در حال ساخت یک مجموعه آنتی‌ویروس یادگیری عمیق هستند که میزان دقت آن در حفاظت، 20 درصد بیشتر از بهترین نرم‌افزارهای حفاظتی امروزی است.

در آزمایشی محققان توانستند، 95 درصد از نرم‌افزارهای مخرب جدید بدون به‌روزرسانی را تشخیص دهند که این بسیار دلگرم‌کننده است. فناوری مبتنی بر یادگیری عمیق با اینکه در مراحل اولیه است، اما در صورت موفقیت تحولی بزرگ در برنامه‌های آنتی‌ویروس‌ها ایجاد خواهد کرد.

دو فضانورد ناسا روز گذشته (جمعه) دومین دور از پیاده‌روی‌های فضایی خود برای تنظیم مجدد فشار هوا در هوابند US Quest را با موفقیت به پایان رساندند.

 اسکات کلی و کجل لیندگرن در مهمترین بخش از ماموریت خود در خارج از ایستگاه فضایی بین‌المللی، سیستم خنک‌کننده آمونیاک را به حالت اولیه بازگرداندند و آمونیاک را در دو سیستم اصلی و پشتیبان تا سطوح مطلوب پایین آوردند.

این در حالیست که این فضانوردان حین ماموریت خود با نشست آمونیاک مواجه شدند که موجب آسیب دیدن جزئی دستکش آن‌ها شد.

لیندگرن حین انجام اتصالات در خط خنک‌کننده، جرقه‌های متناوبی از آمونیاک سمی را گزارش کرد. البته وی سپس به تیم کنترل ماموریت اطمینان داد که تنها نشت کوچکی اتفاق افتاده است.

پیاده‌روی فضایی هفت ساعت و 48 دقیقه‌ای روز گذشته دومین ماموریت این چنینی هر دو فضانورد و صد و نودمین پیاده‌روی برای پشتیبانی و حفاظت از مدارگرد فضایی محسوب می‌شد. این ماموریت در ابتدا برای 6:30 دقیقه برنامه‌ریزی شده بود.

در سال 2012 ناسا یک نشت اساسی را در سیستم خنک‌ساز آمونیاک ایستگاه فضایی شناسایی کرد و فضانوردان در مه 2013 پمپ آمونیاک موجود در تراس ایستگاه را عوض کردند.

پیاده‌روی فضایی اول کلی و لیندگرن در روز 28 اکتبر (هفتم آبان) انجام شد.

دانشمندان پس از 9 سال مطالعه پیوسته، موفق به کشف برخی نشانه‌ها از ماهیت نوترینوها شدند.

 نوترینوها به علت ماهیت فاقد بار الکتریکی، بدون هیچ اثر یا واکنشی از ماده عبور می‌کنند و این خاصیت شناسایی خواص و عملکرد آن در تولید ماده را پنهان می‌کند.

دانشمندان در مورد نقش این ذرات در جهان ما اظهارکردند: در هر ثانیه حداقل میلیاردها میلیارد ذره روح یا نوترینو بدون هیچ اثری از بدن ما عبور می‌کند، چرا که این ذره بر خلاف سایر ذرات بنیادی فاقد بار الکترومغناطیسی هستند.

محققان پس از 9 سال مطالعه به کمک آشکارساز 12 متری ذرات در دانشگاه شیکاگو موفق به کشف اولین نشانه‌ها از این ذره بنیادی مرموز شدند.

آنها در مورد برخی از خواص منحصربه فرد نوترینوها عنوان کردند: شناسایی اولین نشانه‌ از وجود این ذره قدمی بزرگ در فیزیک هسته‌ای محسوب می‌شود، چرا که نوترینوها ذرات بدون بار و تقریبا بدون وزن هستند و به هیچ عنوان به نور واکنش نشان نمی‌دهند.

پروفسور بانی فلمینگ، استاد فیزیک دانشگاه ییل ایالات متحده در مورد یافته‌های اخیر گفت: تنها راه به دام انداختن نوترینوها، قراردادن در شرایط تحت تاثیر جاذبه یا آشکارسازی در شرایط فروپاشی هسته عناصر است.

وی در ادامه افزود: این ذرات بار الکتریکی ندارند و بدون کمترین اثر و به طور پیوسته در حال حرکت در جهان هستی هستند. یکی از دلایل علاقه‌مندی دانشمندان نسبت به شناسایی این ذرات اثر غیرقابل انکار آنها در ساخت مواد است.

فلمینگ در مورد جزئیات و گام‌های برداشته شده برای کشف ماهیت ذره نوترینو اظهارکرد: پس از 9 سال مطالعه و به دنبال تاخیر 13 هفته‌ای برای بازسازی آشکارساز مایکروبون واقع در شیکاگو، شلیک اولین پرتوهای حاوی پروتون در چهارشنبه گذشته برای تولید نوترینو درون آشکارساز آغاز شد.

هنگامی که تابش پرتو حاوی پروتون آغاز شد، دانشمندان پردازش اطلاعات بدست‌آمده توسط آشکارساز مایکروبون را در جهت کشف اولین واکنش‌های نوتورینو آغاز کردند.

آشکارساز مایکروبون یک شتابگر بزرگ 12 متری است که محفظه اصلی آن با 170 تن آرگون مایع پر شده است.

دانشمندان معتقدند که استفاده از آرگون مایع بهترین راه برای بدام انداختن ذرات نوترینو در واکنش‌های مورد نظر است.

محققان آزمایشگاه Apotact اخیرا ابزاری دستکش مانند برای چهار انگشت طراحی کرده‌اند که اجازه می‌دهد رایانه و تلفن همراه را با دست‌هایتان کنترل کنید.

 در طول این سال‌ها‌، تلاش‌های متعددی برای قطع تماس مستقیم انسان با صفحه کلید و ماوس رایانه با فراهم نمودن برخی ابزارهای کنترل حرکتی صورت گرفته است.

دستکش GEST یک فناوری دیجیتال است که از دو جزء تشکیل شده است: یک کنترل‌کننده حرکتی که بر روی دست پوشیده می‌شود و یک کیت توسعه نرم‌افزار که به افراد اجازه ساخت برنامه‌های کاربردی جدید برای پلت فرم را می‌دهد.

این دستگاه با یک بند قابل تنظیم در کف دست و چهار انگشت، متناسب برای تمام دست‌ها طراحی شده است. 15 حسگر مجزا در هر دست وجود داشته و هر انگشت دارای ترکیبی از شتاب‌سنج استاندارد، ژیروسکوپ و مغناطیس‌سنج است که در تلفن‌های همراه وجود دارد.

نرم‌افزاری که نیرویGEST از آن تامین می شود، به آن اجازه می‌دهد تا جنبش‌های کوچک را احساس کند و مدلی سفارشی ایجاد کرده که برای هر کاربر منحصربفرد است و با گذشت زمان با وی سازگار می‌شود.

به ادعای آزمایشگاه Apotact، نتیجه این دستگاه، ارائه کنترل دقیق حرکت است.

در حال حاضر دستگاه‌های کنترل حرکت دیگری وجود دارند که از آن جمله می‌توان به بازوبند کنترل‌کننده عضله Myo از آزمایشگاه‌های Thalmic که از حرکات گسترده برای کنترل انواع دستگاه‌ها بهره می‌گیرد و کنترلگرکوچکتر Leap Motion که با استفاده از دوربین‌ها و پرتو مادون قرمز به ایجاد یک مدل از حرکت دست می‌پردازد، اشاره کرد. بر خلاف این دستگاه‌ها، Apotact دقت بیشتری را برای کنترل حرکات کوچک به کار می‌برد که این مسئله باعث جلب نظر هنرمندان و طراحانی شده است که به دنبال دقت بیشتر هستند.

نخستین کاربرد این دستگاه برای فوتوشاپ خواهد بود و هر دستگاه با مجموعه‌ای از پنج حرکت استاندارد ارائه خواهد شد. به عنوان مثال، تغییر بین برنامه‌ها،از طریق خم و راست کردن یک انگشت انجام می‌شود. با اشاره کردن به صفحه می‌توان ماوس را به حرکت درآورد و با پیچ و تاب کف دست می‌توان برنامه‌ فوتوشاپ را تنظیم کرد.

در صورتیکه تمایل به استفاده از مدل‌های سفارشی GEST و داده‌های حرکتی پردازش شده ندارید، می‌توانید به داده‌های خام حسگر دسترسی پیدا کنید و از برنامه‌های کاربردی جاوا و پایتون برای ایجاد مدل‌های شخصی خود استفاده کنید.

این دستگاه از طریق یک بلوتوث با مصرف انرژی پایین و یک نمایشگر LED که زمان اتصال وحالت کاربر را اطلاع می‌دهد، به گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و رایانه‌ها متصل می‌شود.این دستگاه را می‌توان از طریق ورودی کوچک USB شارژ کرد.

آزمایشگاه‌های Apotact همچنین درحال کار بر روی یک دستگاه مفهومی تایپ هستند که با استفاده از یک شبکه عصبی به پیش‌بینی کلمه می‌پردازد. در این ایده از یک کنترلگر GEST در هر دست استفاده شده که هر سطحی را به یک صفحه کلید تبدیل می‌کند. با این حال هنوز در مرحله آزمایشی قرار دارد.

Apotact ماه گذشته برای افزایش بودجه 100 هزار دلاری کمپینی را در سایت منبع‌یابی کیک‌استارتر راه‌اندازی کرد و اکنون توانسته محصولات اولیه خود را با قیمت 99 دلار پیش‌فروش کند. با این حال، کنترلگرهای تکی هنوز هم با قیمت اولیه 149 دلار در دسترس هستند. به گفته آزمایشگاه Apotact، هنگامی که نسخه فروش جزئی آن دسترس قرار گیرد، هر کنترلگر به قیمت 200 دلار و یک جفت از آن به قیمت 400 دلار به فروش خواهد رسید.

علاقمندان می‌توانند تا نوامبر 2016 به این محصول دسترسی پیدا کنند.