تیمی از مهندسان دانشگاه وندربیلت یک مچ مکانیکی کوچک ابداع کرده‌اند که می‌تواند برای برش‌ها و بخیه‌های میلی‌متری مورد استفاده قرار گرفته و جایگزینی جدید و غیرتهاجمی را برای انجام عمل جراحی ارائه کند.

 این مچ مکانیکی به اندازه‌ای منعطف است که انتهای آن قابل هدایت بوده و به سوزنها اجازه می‌دهد تا به درون بینی، گلو، گوشها، مجاری ادرار و مغز دسترسی پیدا کنند.

در حال حاضر ابزارهای جراحی بزرگتر زیادی وجود دارند که دارای انتهای منعطف هستند و قطر آن‌ها از 2.4 تا 15 میلی‌متر است، اما هیچ کدام به کوچکی این ابزار جدید با قطر 1.16 میلی‌متر نبوده‌اند.

اگرچه این مچ مکانیکی می‌تواند در انواع مختلف جراحی‌های مقیاس کوچک و دقیق بکار گرفته شود، اما محققان امیدوارند این ابزار بتواند بطور خاص در جراحی needlescopic یا میکرو لاپاراسکوپی مورد استفاده قرار بگیرد. این جراحی شامل انجام برش‌های ریز است که هیچ زخمی بجا نمی‌گذارند.

جراحان با استفاده از مچ مکانیکی منعطف بزودی می‌توانند عمل‌های جراحی با مقیاس بسیار کوچک را از طریق مدخل‌های طبیعی مانند بینی و حلق اجرا کنند.

محققان برای شروع قصد دارند این فناوری را در یک جراحی ترانس‌نازال بکار بگیرند که شامل ایجاد یک سوراخ بزرگ در جمجمه یا صورت برای بیرون آوردن تومور از غده هیپوفیز و قاعده جمجمه است. این کار همچنین می‌تواند از طریق حفره بینی با یک آندوسکوپ انجام شود اما فرآیندی بسیار مشکل محسوب می‌شود.

محققان امیدوارند که مچ مکانیکی بتواند جایگزین کمتر تهاجمی برای این کار و همچنین برای سایر عمل‌های جراحی ارائه کند.

این مچ مکانیکی از یک لوله سفت از جنس نیتینول ساخته شده که یک آلیاژ فلزی از نیکل و تیتانیوم است. محققان برای طراحی این ابزار، ابتدا تلاش کردند قطعات ریز بسیاری را با یکدیگر ترکیب کنند اما در نهایت دریافتند می‌توانند از لوله نیتینول استفاده کرده و چهار یا پنج سوراخ در آن ایجاد کنند تا بتوان آن را تا زاویه 90 درجه خم کرد.

آنها همچنین دریافتند که وصل کردن یک سیم به سر این ابزار می‌تواند برای کنترل این خمیدگی مورد استفاده قرار بگیرد: اگر فشار از روی سیم برداشته شود، مچ مکانیکی به شکل صاف خود بازمی‌گردد و اگر این فشار بتدریج کم و زیاد شود، می‌تواند شکل خمیدگی آن را کنترل کرد.

جزئیات این ابزار در نشست بین‌المللی رباتیک و اوتوماسیون در سیاتل ارائه شده بود.

یک شرکت در لندن برچسبی ارائه داده‌ که به اندازه یک سکه 10 پنسی انگلیسی است و با استفاده از جی‌پی‌اس، اشیا گمشده را رهگیری می‌کند.

 ابزار TrackerPad که توسط شرکتی به همین نام ساخته شده، در درون محفظه انعطاف‌پذیر نرمی قرار دارد و وزن آن فقط 1.6 گرم اعلام شده است.

این سیستم با استفاده از یک چسب موجود در قسمت عقب به اشیایی متصل می‌شود که زیاد گم می‌شوند.

فناوری جدید دارای سیم‌کارتی است که با مرورگر TrackerPad ارتباط برقرار می‌کند و مرورگر نیز به نوبه خود اطلاعات مربوط به مکان جسمی خاص را به برنامه‌ نرم‌افزار همراه موجود بر روی گوشی هوشمند کاربر بازچینش می‌کند.

این برچسب با اسکن‌کردن یک کد منحصر‌به ‌فرد QR به نرم‌افزار متصل می‌شود و پس از اتصال، می‌توان برچسب‌هایی از این دست را برای ارجاع آسان به شیء خاص نامگذاری کرد.

هنگام استفاده از نرم‌افزار، امکان انتخاب‌کردن پد TrackerPad که به شیء خاصی اشاره دارد و مشاهده مکان آن بر روی نقشه برای کاربر وجود دارد.

باتری سیستم TrackerPads بسته به میزان گزارش‌شدن مکان اشیای گمشده، دارای طول عمر هفت روز است.

پدهای TrackerPads با استفاده از شارژر بی‌سیم شارژ می‌شوند و زمانی که پد بر روی بخش فوقانی شارژر قرار می‌گیرد، کاربر با استفاده از برنامه نرم‌افزاری پیغامی را بر روی گوشی دریافت می‌کند مبنی بر این که فرآیند شارژشدن آغاز شده است.

گفته می‌شود این ابزار ضدآب بوده و می‌توان به طور مکرر از آن استفاده کرد. زمانی که چسبندگی این سیستم از بین برود، سطح چسبناک باید در آب گذاشته شود تا دوباره فعال شود.

گفته می‌شود این فناوری ماه دسامبر عرضه می‌شود.

آلیس‌ وانگ، نخستین بازدیدکننده معلول از کاخ سفید لقب گرفت که از طریق فناوری تله‌رباتیک با باراک اوباما دیدار کرد.

 وانگ بنیان‌گذار سازمانی به نام «پروژه رؤیت‌پذیری معلولیت» است که به دنبال ثبت‌کردن داستان‌های افراد معلول است.

وی به منظور جشن‌گرفتن بیست‌وپنجمین سالگرد تصویب قانون امریکایی‌های دارای معلولیت از طریق تله‌رباتیک در کاخ سفید حضور یافت.

ربات مورد استفاده وی BeamPro نام داشت که کاربران امکان کنترل حرکات آن را با استفاده از رایانه دارند و آن‌ها می‌توانند چهره خود را بر روی صفحه این رایانه بیفکنند.

وانگ نخستین فرد معلول به شمار می‌آید که از کاخ سفید دیدن کرده است.

دانشمندان با استفاده از آرایه میلی‌متری/زیرمیلی‌متری بزرگ آتاکاما (ALMA) یک ابر دوردست و متشکل از گاز شکل‌دهنده ستاره را در 800 میلیون سال پس از بیگ‌بنگ مشاهده کردند.

 این برای نخستین بار است که اجسام مشاهده‌شده از این دست، کم‌نور نیستند و داده‌های جدید در این مطالعه اثر مهمی بر درک جامعه علمی از جهان آغازین خواهد داشت.

به دلیل فاصله زیاد تلسکوپ و سوژه مورد بررسی آن، کهکشان‌هایی که ALMA در حال مشاهده آن‌هاست، در واقع در کمتر از یک میلیارد سال پیش از انفجار بزرگ و در بازه زمانی به نام «بازیونیده‌شدن» متولد شده‌اند.

در طول این مدت جهان با مهی از گاز هیدروژن پوشیده شده بود و از این گاز نخستین کهکشان‌ها زاده شدند.

هدف دانشمندان حاضر در این تحقیق بررسی رابطه بین ستارگان جوان و خوشه‌های عظیم گازی است که این ستارگان از آن‌ها ظاهر شده‌اند. محققان جرقه کم‌نوری را بررسی کردند که نشان‌دهنده کربن یونیزه‌شده‌ای است که از ابرهای تشکل‌دهنده ستاره ساطع می‌شود.

آن‌ها بر روی کهکشان BDF 3299 متمرکز شده بودند و از آلما برای شکار سیگنال کم‌نور کربن درخشان استفاده کردند. این جرقه از مرکز این کهکشان ساطع نمی‌شد بلکه از اطراف آن منتشر می‌شد.

تیم علمی معتقد است مکان غیرمرکزی این جرقه می‌تواند به دلیل محیط خشن ایجادشده توسط ستارگان تازه‌ متولدشده باشد و این ستارگان دارای سطوح بالای تشعشع و انفجارات ابرنواختری هستند که ابرهای مرکزی را پراکنده می‌کنند.

چنین مشاهداتی دیدگاه بی‌سابقه‌ای درباره ماهیت جهان آغازین ارائه می‌دهد و به دانشمندان امکان آزمودن فرضیه‌هایشان در مورد این بازه زمانی را برای نخستین بار می‌دهد.

تیمی از دانشمندان دانشگاه تگزاس به همراه «مریم فولادی» محقق ایرانی از مرکز پزشکی بیمارستان کودکان سینسیناتی امریکا و «جواد نظریان»، استادیار دانشگاه جورج واشنگتن، با استفاده از مدل‌های ویژه، کارآیی یک درمان هدفمند دارویی را بر روی نوعی سلول‌ سرطانی مغز کودکان بررسی کردند.

 شاید بیماری Diffuse Intrinsic Pontine Glioma) DIPG) یکی از اشکال کمتر شناخته‌شده سرطان باشد، اما این نوع سرطان ساقه مغز، سالانه بر 200 تا 400 کودک در ایالات متحده اثر می‌گذارد و پنج سال پس از تشخیص آن، بیماران، کمتر از یک درصد شانس زنده‌ماندن دارند؛ در این میان، پرتودرمانی فقط تسکین موقتی برای این بیماری به شمار می‌آید.

محققان به همراه فولادی و نظریان نشان دادند دارویی به نام Panobinostat که توسط سازمان غذا و داروی امریکا تایید شده، بقای طولانی را در موش‌های مبتلا به DIPG نشان داد. با این حال، تعدادی از نمونه‌های مبتلا به DIPG مقاومت به این دارو را نشان دادند و این بدین معناست که ترکیبات Panobinostat یا ترکیبات دارویی جدیدی برای تعدادی از بیماران مبتلا به این سرطان لازم است.

با استفاده از شیوه‌ای به نام «نقشه‌های مهار هدف احتمالی» (PTIM) که طی سه سال گذشته در آزمایشگاه پروفسور «رانادیپ پال»، یکی از رهبران ارشد این پروژه، طراحی شده، تیم علمی مدل‌های ریاضی را برای پیش‌بینی حساسیت دارویی ضدسرطان با استفاده از غربالگری دارو و داده‌های بیان ژن تولید کردند.

این مدل‌ها به دانشمندان امکان تعیین این موضوع را داد که چه دارویی به صورت تنها یا ترکیبی در کشتن یا محدودکردن رشد سلول‌های سرطانی DIPG کارآمدترین بود.

تحقیق موجود، تلاش بی‌سابقه دانشمندان حاضر در 13 موسسه است که هدف مشترک آن‌ها شناسایی درمان‌های امیدوارکننده برای DIPG است. نتایج این تلاش بسیار مهم است زیرا در حال حاضر درمان‌های دارویی محدودی برای کودکان مبتلا به DIPG وجود دارند.

این تحقیق نشان می‌دهد داروی Panobinostat به تنهایی یا در ترکیب با داروهای دیگر می‌تواند فعالیت دارویی مهمی علیه این سرطان داشته باشد.

نتایج بدست‌آمده، راه را برای انجام آزمایش‌های بالینی درمان با فقط Panobinostat باز می‌کند و ثبت‌نام بیماران اواخر سال جاری میلادی آغاز می‌شود.

جزئیات این دستاورد علمی در مجله Nature Medicine ارائه شده است.

یک دانشمند انگلیسی فسیل 113 میلیون ساله متعلق به ماری را کشف کرده که دارای انگشتان دست و پاست.

 این مار موسوم به Tetrapodophis amplectus نخستین سرنخ درباره مارهای چهارپا به شمار می‌آید.

این اسکلت 20 سانتی‌متری دارای سر ریزی به اندازه ناخن انگشت انسان است.

مار مورد بحث دارای دو پای جلویی بسیار کوچک و مچ، آرنج و دست‌ بوده و پاهای عقبی آن اندکی طولانی‌ترند و برای شکار طعمه به کار رفته‌اند.

فسیل مزبور نشان‌دهنده سازگاری‌های این حیوان برای شیارزنی و نه شناکردن است و این ایده را تقویت می‌کند که مارها بر روی خشکی تکامل یافته‌اند.

دکتر دیو مارتیل، پروفسور دانشگاه پورتماوث، این فسیل را در مجموعه‌ای در یک موزه آلمانی کشف کرد.

احتمالا طعمه‌های این مار سمندر بوده‌اند و چنین موضوعی حاکی از آن است که مارها در تاریخ تکامل بسیار زودتر از آن چه تصور می‌شد، گوشتخوار بوده‌اند.

شرکت آلمانی PC-Aero اعلام کرده هواپیمای Elektra One Solar آن نخستین هواپیمای الکتریکی-خورشیدی است که عرض آلپ را به صورت رفت و برگشت پیموده است.

 بر اساس ادعای شرکت آلمانی، این هواپیمای تک‌سرنشینه فوق‌سبک، روز 25 ژوئن (چهارم تیر) از شهر اونتروسن این کشور برخاست، مرتفع‌ترین کوه اتریش یعنی Grossglockner را پیمود و در شهر لیینتس اتریش فرود آمد. این پرواز دو ساعت و نیم به طول انجامید.

در تاریخ دوم ژوئیه (11 تیر)، این هواپیما عرض رشته‌کوه آلپ را در مسیر بازگشت پیمود و با بادها و توفان‌های قوی روبرو شد. این هواپیما پس از اوج‌گیری به ارتفاع 3000 متری و طی مسافت 190 کیلومتری، ظرف دو ساعت به شهر Zell am See در اتریش رسید. حداکثر مسافت این هواپیما 500 کیلومتر با پرواز به مدت پنج ساعت است.

این هواپیما مجهز به 280 سلول خورشیدی بر روی سطح فوقانی بال است. این منبع 30 درصد برق مورد نیاز برای پرواز را تامین می‌کند و مابقی انرژی مورد نیاز از بسته باتری لیتیم-یون با انرژی 11.5 کیلومتر در ساعت تامین می‌شد.

نیروی مداوم موتور این هواپیما 16 کیلووات اعلام شده و می‌تواند محموله‌ای به وزن 100 کیلوگرم را با سرعت 100 کیلومتر در ساعت حمل کند.

در این پرواز، هواپیمای Elektra One Solar مجهز به یک دوربین نقشه‌برداری از چشم‌انداز سه‌بعدی بود.

نخستین هواپیمای خورشیدی-برقی که آلپ را پیمود

نخستین هواپیمای خورشیدی-برقی که آلپ را پیمود

نخستین هواپیمای خورشیدی-برقی که آلپ را پیمود

نخستین هواپیمای خورشیدی-برقی که آلپ را پیمود

ناسا به دنبال ساخت ربات‌های بادی برای جستجو و بررسی سیارات گازی عظیم موجود در منظومه شمسی است.

 مشتری و زحل جزء سیستم‌های کیهانی هستند که زیاد توسط انسان‌ها کنکاش نشده‌اند. آن‌ها به عنوان سیارات گازی فاقد هر نوع خشکی بر روی سطح‌شان هستند و جوی بسیار سنگین و بی‌نهایت بادی دارند.

فضاپیمای گالیله در سال 1995 کاوشگری را به درون جو مشتری انداخت و پس از یک ساعت هرگز خبری از آن نشد. در سال 2016، فضاپیمای Juno متعلق به ناسا به دومین فضاپیمایی تبدیل می‌شود که پس از گالیله در مدار مشتری قرار می‌گیرد تا این موضوع را بررسی کند که آیا این سیاره دارای هسته صخره‌ای است یا خیر.

زحل نیز توسط ماموریت‌هایی که از کنار آن عبور کرده‌اند و یک مدارگرد کنکاش شده و داده‌هایی که این فضاپیماها مخابره کردند زیاد دقیق نبود زیرا هنگام عبور آن‌ها و رهگیری الگوهای آب‌وهوایی بدست آمده بود. بنابراین دانشمندان ناسا در حال طراحی ربات‌های بادی موسوم به windbots هستند.

در حال حاضر این سامانه‌ها فقط در سطح مفهومی هستند و ناسا دقیقا مطمئن نیست که آن‌ها قرار است چه شکلی باشند و این که چگونه عمل خواهند کرد. با این حال این آژانس ایده‌هایی را در اختیار دارد.

این ربات‌ها قرار است به گونه‌ای طراحی شوند که در جو غول‌های گازی شناور شوند و در این میان به بال یا بالن متکی نباشد. به جای آن، این سامانه‌ها دارای بخش‌هایی خواهند بود که مانند قاصدک اوج خواهند گرفت.

برای تولید نیروی مورد نیاز شناور ماندن و جمع‌آوری‌کردن داده‌های علمی، این ربات‌ها باید با تلاطم باد حرکت کرده و از آن برای نیرودهی‌کردن باتری‌های خود استفاده کنند.

برنامه «مفاهیم پیشرفته و نوآورانه» ناسا با داشتن یک بودجه 100 هزار دلاری، به دنبال بازبینی طراحی این ربات‌های بادی و آزمایش نمونه اولیه آن‌هاست.

محققان شرکت Yolk یک شارژر خورشیدی بسیار نازک تاشو طراحی کرده‌اند که می‌توان از آن برای شارژ کردن دستگاه‌های الکترونیکی استفاده کرد.

 این فناوری که کاغذ خورشیدی نام گرفته، دارای دو پانل خورشیدی با قابلیت شارژ پنج واتی است. به طوری‌که طی دو ساعت و نیم می‌تواند تلفن هوشمند را بطور کامل با نور خورشید شارژ کند.

این دستگاه که سال گذشته در سایت مبنع‌یابی کیک‌استارتر قرار گرفته بود، برای اولین بار در ماه سپتامبر ارائه شده ‌است. کاغذ خورشیدی قادر به شارژ هر دستگاهی با استفاده از اتصال USB همچون باتری‌های بدون شارژ، دوربین‌ها و دستگاه‌های بازی است. البته با افزایش تعداد سلول‌ها قادر به شارژ لپ‌تاپ و تبلت‌ها نیز هست.

بهترین قسمت این ابتکار پانل‌های خورشیدی با وزن کم است که به راحتی قابل حمل بوده و بر روی کوله‌پشتی نیز نصب می‌شود و دستگاه را شارژ می‌کنند.

هر سلول حدود 4.5 اونس وزن دارد. البته نگران هوای ابری نباشید، چون می‌توان به صورت دستی آن را شارژ کرد و سپس این دستگاه به طور خودکار در زمان وجود نور خورشید شارژ خواهد شد.

دانشمندان یک شرکت امریکایی در پنسیلوانیا دستبندی ارائه داده‌اند که به طور دقیق تعیین می‌کند افراد در طول زندگی روزانه در معرض چه مواد شیمیایی قرار می‌گیرند.

این دستبند موسوم به MyExposome محصول شرکتی به همین نام است و مبتنی بر فناوری است که در دانشگاه اورگون ارائه شده است.

این دستبند سبک‌وزن از سیلیکون خاصی ساخته شده که مواد شیمیایی اطراف آن را درست مانند بدن انسان جذب می‌کند.

کاربر دستبند را به مدت یک هفته نگه می‌دارد سپس محتویات آن را به آزمایشگاه ایمیل می‌کند و در آنجا آزمایشاتی برای بررسی ماهیت مواد شیمیایی که شخص در معرض آن قرار گرفته، انجام خواهند شد.

این آزمایشات بیش از 1400 ماده شیمیایی از جمله حشره‌کش‌ها و ترکیبات آلی را پوشش می‌دهند. تمرکز این آزمایشات بر روی مواد شیمیایی است که برای سلامتی انسان مشکل ایجاد می‌کند یا این که خود کاربر بیشترین تمایل را برای شناسایی آن‌ها دارد.

اطلاعات نهایی طی گزارشی به کاربر ارائه می‌شود و در این گزارش ماهیت مواد شیمیایی و همچنین مقایسه آن با سایر کاربران آمده است.

شرکت سازنده به دنبال بازاریابی این دستبند است و ماه سپتامبر آن را عرضه می‌کند.