محققان دانشگاه کالیفرنیا موفق به تولید و به دام‌انداختن الکترون‌های صاعقه در جعبه‌ای پلاستیکی از جنس اکریلیک شدند.

 در این تکنیک پرتوهای الکترون درون جعبه‌ای از جنس اکریلیک شلیک شده و پس از شارژ شدن بار الکتریکی امواج خیره کننده رعد‌وبرق تولید می‌شوند.

محققان برای تولید امواج الکتریکی سه‌بعدی درون جعبه، الکترون‌ها را با سرعت نزدیک به 99 درصد نور شلیک کردند. هنگام برخورد پرتوهای الکترون با مولکول‌های آکریلیک سرعت پرتوها به سرعت کاهش می‌یابد.

محققان در مورد خواص اکریلیک افزودند: اکریلیک بهترین عایق در برابر الکترون‌ها است و تنها به کمک این ماده می‌توان امواج رعدوبرق را تولید کرد.

هنگامی که فرایند شارژ الکترون‌ها اشباع شود، بخشی از قطعه خواص رسانا را نشان داده و در نتیجه امواج پرقدرت الکترون مانند نمونه واقعی آن به شکل شاخه‌شاخه پخش می‌شوند.

هدف محققان از تولید امواج پرقدرت رعدوبرق در محیط آزمایشگاه شناسایی بهتر فرایند رعدوبرق و راه‌های افزایش ایمنی در برابر این پدیده طبیعی است.

جزئیات بیشتر در مجله MailOnline منتشر شده است.

محققان یک شرکت دانش بنیان داروسازی با تکیه بر فناوری نانو، باند پانسمان آنتی باکتریالی را تولید کرده اند که با تغییر رنگ، زمان تعویض پانسمان را به بیمار اطلاع می‌دهند.

 باند پانسمان آنتی باکتریال آجی کت که به تازگی موفق به دریافت گواهی ثبت اختراع در ایران شده در ترمیم زخم‌ها و سوختگی‌ها قابل استفاده است.

پانسمان‌های سنتی که به پانسمان غیرجاذب نیز معروفند از مشتقات سلولز هستند. گاز استریل از خانواده‌ این پانسمان‌هاست و معمولاً بعد از قرار دادن یک لایه آنتی بیوتیک یا ماده‌ی ضدعفونی کننده روی زخم قرار داده می‌شود. از مشکلات این پانسمان‌ها این است که به زخم می‌چسبد و به هنگام تعویض سبب درد و ناراحتی فراوان بیمار می‌شود. همچنین ذرات باقیمانده از این پانسمان روی زخم باقی می‌ماند. استفاده از محصول آجی کت، راهکاری ساده برای رفع این مشکلات خواهد بود.

دکتر حمیدرضا عمو، مدیرعامل شرکت داروسازی تولیدکننده این باند در معرفی آن گفت: «باند پانسمان آنتی باکتریال آجی کت، یک پانسمان تک لایه با پوششی از نانوکریستال‌های نقره است. در واقع ماده‌ی مؤثر و آنتی بیوتیک موجود در این پانسمان، همان یون‌های نقره است که بر انواع باکتری‌های گرم مثبت و منفی و قارچ تأثیرگذار است.»

وی در ادامه به مزایای کاربرد این محصول اشاره کرد و گفت: «بر اثر استفاده از این پانسمان، به دلیل ویژگی ضدمیکروبی و ضد التهابی فوق‌العاده مناسب آن، ترمیم زخم با سرعت نسبتاً بالایی انجام خواهد شد. عدم نیاز به استفاده از سایر ضدعفونی‌کننده‌ها مثل بتادین و یا پمادهای آنتی بیوتیک، عدم نیاز به تعویض زودهنگام پانسمان، اکسیژن رسانی و رطوبت رسانی مناسب به زخم از دیگر مزایای استفاده از این محصول است.»

علاوه بر اثربخشی بالای این پانسمان، نوآوری دیگر این فراورده، وجود اندیکاتور یا تغییر رنگ الیاف پس از آزادسازی یون نقره است. در این حالت رنگ الیاف از سبز تیره به سبز روشن (متمایل به سفید) تبدیل می‌شود. با این روش به آسانی می‌توان زمان تعویض پانسمان را تشخیص داد.

به گفته‌ عمو، جهت مقایسه‌ی عملکرد این پانسمان در برابر روش‌های درمانی دیگر، طرح‌های تحقیقاتی برای درمان سوختگی در بیمارستان سوانح و سوختگی امام موسی کاظم(ع) اصفهان و همچنین مطهری تهران صورت گرفته است. نتایج این مطالعات، حاکی از اثربخشی بسیار بالای این محصول بوده است.

باند پانسمان آنتی باکتریال تولیدی در درمان انواع سوختگی‌ها، زخم‌های افراد دیابتی، زخم‌های له شده و مزمن و زخم بستر کاربرد دارد.

عمو در خصوص جنبه‌های اقتصادی تولید این محصول عنوان کرد: «در گذشته تنها نمونه‌های خارجی پانسمان‌های ضدباکتری در بازار وجود داشت. این نمونه‌ها‌ی وارداتی که با قیمت بسیار بالایی در دسترس افراد قرار می‌گیرند، سبب خروج میزان زیادی ارز از کشور می‌شوند. تولید پانسمان آجی کت در ایران با کیفیتی مشابه نمونه‌های خارجی، نیاز به واردات این پانسمان‌ها و خروج بالای ارز را از بین می‌برد.»

این محصول به روش احیای شیمیایی تهیه شده و نانوذرات نقره بر روی شبکه‌ای از الیاف نایلونی با انعطاف پذیری بسیار بالا پوشش داده می‌شوند. این لایه با آزادسازی آهسته‌ی یون نقره، اثرات ضدمیکروبی و ضدالتهابی خود را اعمال می‌کند. به عبارتی، نانوذرات نقره به علت ضریب سطح بسیار بالا، یون نقره را در سطوح بسیار زیاد، به صورت آهسته و مداوم رها خواهند کرد. این امر باعث افزایش اثربخشی و در نتیجه کاهش نیاز به غلظت‌های بالای از این مواد می‌شود.

دانشمندان دانشگاه علم و صنعت پوهانگ کره جنوبی، نوعی ابزار دماسنج‌مانند ارائه داده‌اند که حمله قلبی افراد را در صورت بروز آن، تأیید می‌کند.

 زمانی که عضلات قلب مانند آنچه در حمله قلبی رخ می‌دهد، آسیب می‌بینند، تراکم پروتئینی به نام پروتونین در جریان خون افزایش می‌یابد.

میکرورزوناتورها (میکرومرتعشگرها)، حسگرهای امواج صوتی سطحی و حسگرهای الکتروشیمیایی، از جمله ابزاری هستند که اغلب برای اندازه‌گیری تراکم‌های پروتئین تروپونین به کار می‌روند، اما این سیستم‌ها گران و غیرقابل‌حمل هستند. در این میان، شیوه‌ای موسوم به «ایمونواسی جریان جانبی»، جایگزینی ارزان‌قیمت برای این سیستم‌هاست اما خوانش‌های بسیار دقیقی ارائه نمی‌دهد.

پروفسور «سانگمین جوئن» و تیم علمی‌اش در کره جنوبی، ابزاری ارائه داده‌اند که بیشتر شبیه دماسنج جیوه‌ای یا الکلی عمل می‌کند.

برای استفاده از آن، نمونه‌ای از سرم خون بیمار به همراه محلولی حاوی نانوذرات تروپونین آنتی‌بادی دندریتیکی پلاتین، در یک آمپول شیشه‌ای قرار داده می‌شود. این نانوذرات حتی ذرات بسیار ریز تروپونین موجود در سرم را شناسایی می‌کنند. سپس پراکسید هیدروژن به آمپول افزوده می‌شود.

در یک واکنش شیمیایی، تروپونین، موجب تجزیه‌شدن پراکسید هیدروژن به آب و اکسیژن می‌شود و این امر، به نوبه خود موجب افزایش فشار درونی آمپول می‌شود.

زمانی که یک لوله شیشه‌ای مویرگی حاوی جوهر در درون آمپول قرار داده می‌شود، این فشار، موجب بالاآمدن جوهر در درون لوله می‌شود. درست مانند یک دماسنج، کاربران می‌توانند نشانگرهای عددی موجود بر روی لوله را در نقطه‌ بالاآمدن جوهر بخوانند و بالاآمدن جوهر نشان‌دهنده افزایش تراکم پروتئین تروپونین و بروز حمله قلبی است.

علاوه بر استفاده از این ابزار در مکان‌های دوردست و کشورهای فقیر، افراد حاضر در نزدیکی بیمار دچار عارضه قلبی، می‌توانند از این ابزار دماسنج مانند برای اطمینان از حمله وقوع قلبی استفاده کنند.

جزئیات این فناوری در مجله Analytical Chemistry ارائه شده است.

ناسا به دنبال استفاده از سیستم مدیریت جدید ترافیکی برای جلوگیری از برخورد ماهواره‌های مدارگرد مریخ با یکدیگر است.

 هزاران ماهواره فعال و غیرفعال در مدار زمین وجود دارند و در حال حاضر پنج ماهواره فعال نیز در اطراف مریخ مدارگردی می‌کنند.

با قرارگرفتن سیستم مدارگرد MAVEN و «سیستم مدیریت مدارگرد مریخ» هند در مدار سیاره سرخ، این جرم کیهانی به مقصد بین‌سیاره‌ای شلوغی تبدیل شده است؛ علاوه بر پنج ماهواره فعال، «نقشه‌بردار سراسر» مریخ ناسا و همچنین دو قمر طبیعی در مدار این سیاره وجود دارند، بنابراین وضعیت ترافیکی این ناحیه مشکلی جدی است.

فضاپیماهایی که در اطراف مریخ مدارگردی می‌کنند، نه تنها در همسایگی یکدیگر قرار دارند بلکه دارای مدارهای متقاطع نیز هستند. این مشکل شاید ساده‌تر از جلوگیری از برخورد هزاران ماهواره زمینی با یکدیگر به نظر برسد اما ماهواره‌های مریخی صدها میلیون مایل از زمین فاصله دارند و کنترل ترافیک آن‌ها بسیار دشوارتر است.

ناسا، سوم ژانویه ابراز نگرانی کرده بود که ممکن است ظرف دو هفته، ماهواره‌های MAVEN و مدارگرد شناسایی مریخ از سه کیلومتری یکدیگر عبور کنند اما محاسبات بعدی نشان داد این مشکل رخ نمی‌دهد. با این حال، چنین موضوعی لزوم جدی‌گرفتن ترافیک مدار مریخ را برجسته می‌کرد.

ماهواره‌های زمینی را می‌توان به طور دقیق رهگیری کرد اما ماهواره‌های اطراف مریخ با استفاده از محاسبات و شبکه فضای عمیق (DSN) ناسا رهگیری می‌شوند و سر و کارداشتن با مدارهای ماهواره‌های آتی، اطمینان چنین محاسباتی را تضمین نمی‌کند.

این بدین معناست که در آینده، مدارگردهای مریخ به رهگیری دقیق‌تری نیاز دارند و سیستم مدیریت ترافیک جدید ناسا این کار را انجام خواهد داد. ایده موجود، نظارت دقیق بر مدارگردهای مریخ و ارائه شیوه‌هایی برای بسط این سیستم ترافیکی با رسیدن مدارگردهای جدید است.

اجتناب از برخورد این سامانه‌ها بخشی از فرایند سیستم «ارزیابی تقاطع فضای عمیق خودکار چندماموریتی» ناسا است که به این آژانس امکان تعیین خطرات آتی را می‌دهد؛ این موضوع همچنین امکان نوشتن کدهای دستوری جدید پیش از بروز هر گونه برخورد را برای تصحیح مانورهای ماهواره‌ها فراهم می‌سازد.

ناسا مدعی است پیشرفت در مدیریت ترافیک، نه تنها خطر برخورد سامانه‌های فضایی با یکدیگر را کاهش می‌دهد بلکه به مدارگردهای مریخ امکان عملکرد نزدیک‌ با یکدیگر برای انجام پروژه‌های مشترک بررسی مریخ را می‌دهد.

رییس جدید سازمان فضایی اروپا از هدف خود برای ساخت یک پایگاه فضایی در سمت تاریک ماه خبر داده و خواستار همکاری شرکای بین‌المللی برای به واقعیت پیوستن این خواسته شده است.

 یوهان دیتریش وورنر از آژانس‌های فضایی خواسته تا از محیط زیست به عنوان سکوی پرتابی برای مقاصد بعدی استفاده کنند.

وورنر که از پایان ماه ژوئن به عنوان مدیرکل سازمان فضایی اروپا فعالیت خود را آغاز خواهد کرد، همچنین اظهار کرد که علم کلیدی می‌تواند در آنجا و بدون دخالت زمین انجام شود.

این سخنان در سمپوزیوم ملی فضا در بنیاد فضایی در کلرادو مطرح شد.

وورنر اظهار کرد: به نظر می‌رسد پیشنهاد ساخت یک پایگاه دائمی در ماه پس از ایستگاه فضایی بین‌المللی، مناسب باشد. ایستگاه ماه می‌تواند سکوی پرتاب مهمی برای کاوشهای بیشتر در فضای عمیق باشد.

اجماع عمومی در مورد منشأ ماه این است که احتمالا کمی پس از زمین شکل گرفته و در نتیجه برخورد یک جسم به اندازه سیاره مریخ با زمین بوجود آمده است.

نظریه برخورد عظیم بر این اساس است که لایه‌های خارجی زمین و جسم برخوردی به فضا پرتاب شده و در نهایت به شکل‌گیری کره ماه انجامیده است.

زمین و جسم برخوردی نه تنها ذوب شده، بلکه بخشی از آ‌نها بخار شده و یک دیسک از سنگ، ماگما و بخار را در اطراف زمین به وجود آورده است.

زمین و ماه پس از شکل‌گیری در آسمان یکدیگر بزرگ جلوه می‌کردند. این هندسه بسیار شبیه سیارات فراخورشیدی صخره‌ای است که اخیرا در فاصله بسیار نزدیک از ستاره‌شان کشف شده‌اند.

ماه حدود 10 تا 20 برابر نزدیکتر از فاصله کنونی به زمین قرار داشت و محققان دریافته‌اند که این کره به سرعت در یک موقعیت جزر و مدی قفل شده و همیشه یک سوی آن به سمت زمین قرار می‌گیرد.

وورنر این درخواست را زمانی اعلام کرد که جامعه فضایی جهان در حال آماده‌سازی برای انهدام ایستگاه فضایی بین‌المللی در دهه آینده، برای مثال در سال‌های 2020 تا 2024 هستند.

این امر بدان معنی است که برای نخستین بار پس از آغاز قرن جدید، دیگر یک پایگاه انسانی طولانی‌مدت در فضا وجود نخواهد داشت.

ایده ساخت یک ایستگاه فضایی از مدتها پیش مطرح شده است و کشورهایی مانند روسیه، ژاپن و چین در ماه‌های اخیر تمایل خود را برای بازگرداندن انسان به ماه ابراز کرده‌اند.

اما با اهداف کنونی ناسا برای تسخیر مریخ، بنظر می‌رسد که کشورهای دیگر باید برنامه‌های خود را به این منظور دنبال کنند. اگرچه چارلی بولدن، رئیس ناسا از تمایل خود برای مشارکت داشتن در این برنامه‌ها خبر داده است.

بولدن اظهار کرد که ناسا، ماموریت ماه را مانند پروژه ایستگاه فضایی بین‌المللی هدایت نخواهد کرد، اما در ایجاد یک زیرساخت در مدار ماه کمک خواهد کرد تا از آنجا بتوان به کارآفرینان، شرکای بین‌المللی و افرادی که قصد فرود بر سطح ماه دارند، یاری رساند.

وی افزود: اما امیدوارم حداقل به من اجازه بدهید تا یک فضانورد در ماموریتی که روی سطح ماه می‌رود، داشته باشم، زیرا این تجربه ارزشمندی خواهد بود.

مزایای ساخت یک پایگاه در سمت تاریک ماه چند برابر است. ماه بطور جزر و مدی به زمین چسبیده است، به این معنی که همیشه یک سوی آن از زمین قابل مشاهده خواهد بود.

اگر فضانوردان در آنجا اقامت داشته باشند، به سیستمی از ماهواره‌های ارتباطی نیاز خواهند داشت تا با زمین در ارتباط بمانند.

ساخت این زیرساخت‌ها زمانی سودمند خواهند بود که سیستم مشابهی برای ماموریت‌های سرنشین‌دار آینده به مریخ طراحی شود.

نتیجه دیگر خارج بودن از منظر زمین این است که سمت تاریک ماه هیچ نوع تداخل رادیویی از زمین دریافت نمی‌کند. این امر بدان معنی است که اگر یک تلسکوپ رادیویی در سمت تاریک ماه نصب شود، می‌تواند جهان را بدون هیچ نوع صدای زمینه رصد کند.

شاید مطلوب‌ترین نتیجه، ساخت یک پایگاه دائمی در سمت تاریک ماه باشد و این، به فضانوردانی برای استفاده از منابع محیطی آن نیاز خواهد داشت.

اگرچه اکنون ارسال فضاپیماهای باری ممکن است، اما آن‌ها باید تا جای ممکن پایدار باشند. برای مثال باید مقادیری از خاک ماه را به سوخت یا حتی آب تبدیل کرد.

اگرچه هنوز هیچ زیرساختی برای پایگاه ماه وجود ندارد، از این رو به تحقیقات چشمگیری برای امکان‌پذیر کردن چنینی رویایی نیاز است.

این اولین بار است که چنین پایگاهی پیشنهاد شده است. سازمان فضایی اروپا پیش از این برنامه‌هایی در مورد تصور خود از استعمار ماه را در سال 2013 مطرح کرده بود که بر اساس آن، می‌توان از چاپ سه‌بعدی برای ساخت ساختمان‌ها در ماه استفاده کرد.

کاوشگر کنجکاوی ناسا که در اوت 2012 در مریخ فرود آمده، نخستین تصاویر رنگی خود را از یک غروب خورشید آبی‌رنگ در این سیاره ثبت کرده است.

هر روز مریخی موسوم به سول، 24 ساعت و 39 دقیقه است. تصاویر غروب خورشید که در روز 956 مریخی (15 آوریل برابر با 26 فروردین) ثبت شده‌اند، با غروب زمینی بسیار متفاوت بوده و به رنگ آبی است. این تفاوت رنگ به دلیل جو نازکتر مریخ و غبار درون آن است.

این تصاویر در میان توفانهای غبار گرفته شده‌اند که مقادیر زیادی از ذرات غبار درون جو منتشر بوده است. این امر به محققان اجازه داد تا توزیع عمودی گرد و غبار را در جو مریخ بررسی کنند.

به گفته محققان، رنگهای این تصاویر از این واقعیت سرچشمه می‌گیرند که اندازه غبارهای ریز برای نفوذ رنگ آبی به درون جو، بسیار مناسب بوده است. زمانی که رنگ آبی از غبار منکسر می‌شود، نسبت به رنگهای دیگر، در فاصله نزدیکتری از جهت خورشید قرار می‌گیرد. سایر بخشهای آسمان به رنگ زرد تا نارنجی است، زیرا نور زرد و قرمز بجای جذب شدن توسط خورشید، در کل آسمان منتشر می‌شوند.

این دقیقا متفاوت از غروب خورشید در زمین است که در آن، آسمان با فرو رفتن خورشید در افق به رنگ قرمز و زرد درآمده و در سایر بخشها، آبی است.

تصاویر دریافتی از کنجکاوی در ابتدا به رنگ سفید و سیاه بود. این تصاویر با الگوی «ماتریس بایر» به صورت رنگی درآمده‌اند.

فیلتر بایر، مجموعه‌ای از فیتلرهای رنگی است که روی آشکارساز MastCam قرار گرفته‌اند. هر پیکسل به رنگ قرمز، سبز یا آبی رنگ‌آمیزی شده و با باز شدن شاتر MastCam، نور بر اساس اینکه چشم انسان چگونه آن را مشاهده می‌کند، وارد هر کدام از این پیکسل‌ها می‌شود.

اگرچه خود حسگر نمی‌تواند رنگها را تعبیر کند. دوربین‌های دیجیتالی از نرم‌افزار آنبرد برای رمزگشایی از ماتریس مقیاس خاکستری، برخوردارند، اما برخی از داده‌های بایر، دریافتی از کاوشگر کنجکاوی، باید روی زمین رمزگشایی شوند.

ثبت این تصاویر حدود شش دقیقه و 51 ثانیه بطول انجامیده است.

اگرچه این تصاویر از وضوح بسیار بالایی برخوردار بوده و برای نخستین بار توسط کنجکاوی ثبت شده‌اند، اما این نخستین تصاویر از غروب خورشید در مریخ نیست که به زمین ارسال شده‌اند. در سال 2010، آزمایشگاه جت رانشگر ناسا یک ویدئو از غروب خورشید را که کاوشگر فرصت در نوامبر آن سال ثبت کرده بود، منتشر کرد.

غروب خورشید در مریخ