تبادل لینک هوشمند 
موزه تاریخ طبیعی برلین (آلمان) پذیرای بیش از یک میلیون گونه جانوری است که در محفظه های شیشه ای در معرض دید محققان و بازدیدکنندگان قرار داده شده است.
این موزه یکی از بی نظیرترین مجموعه های جانورشناسی جهان محسوب می شود که بزرگترین اسکلت دایناسور به نام براکیوسوروس (Brachiosaurus) به ارتفاع 13 متر در آن وجود دارد.
بخش East Wing موزه تاریخ طبیعی برلین یک ساختار فولادی و شیشه ای است که بیش از 276 هزار استوانه شیشه ای حاوی یک میلیون گونه جانوری را در خود جای داده است.
بخش اصلی در زمان بمباران جنگ جهانی دوم تخریب شد و در سال 1995 مسئولان تصمیم به بازسازی و مدرن سازی این مجموعه گرفتند که سازه جدید در سال 2010 تکمیل شد.
گونه های جانوری این مجموعه عظیم شامل انواع ماهیان، قورباغه، کوسه، خزندگان مختلف مانند مار، کرم، هزارپا، عقرب و بی مهرگان دیگر است که در 81 هزار لیتر الکل قرار دارند.
قدمت برخی از این نمونه ها به قرن 18 میلادی باز می گردد، اما تعدادی از آنها به دلیل بمباران (جنگ جهانی دوم) و شرایط نامطلوب نگهداری، در وضعیت مناسبی نیستند.
بزرگترین و یکی از مدرن ترین مجموعه های جانورشناسی جهان، امکان مطالعات تنوع زیستی و تکامل موجودات را برای محققان و علاقه مندان فراهم کرده است.
تحقیقات جدید نشان می دهد، سیارات بیگانه واقع در منطقه قابل سکونت کوتوله‌های سرخ از شانس بیشتری برای میزبانی حیات فرازمینی برخوردار هستند.
زمین 70 درصد از عمر مدت قابل سکونت بودن خود را در منطقه طلایی خورشید سپری کرده و ظهور زندگی هوشمند بر سطح این سیاره مدت زمان زیادی طول کشید.
بر اساس نتایج منتشر شده در مجله Astrobiology، از عمر قابل سکونت بودن زمین نیز 1.7 میلیارد سال باقی مانده است.
زمانیکه خورشید به روشنایی 118 درصدی وضعیت فعلی خود برسد، اقیانوس های تبخیر شده و زمین خشک می شود.
تعداد زیادی سیاره بیگانه شبه‌زمین که در منطقه طلایی یا قابل سکونت بودن ستاره میزبان قرار دارند، توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا شناسایی شده اند.
داده های تلسکوپ کپلر شامل اندازه مدار سیاره، قطر و اندازه ظاهری است، اما جزئیات دقیقی در خصوص ویژگی های فیزیکی شامل فعالیت های تکتونیکی و مغناطیسی، ترکیبات جو، شیب محوری و سایر شرایط موثر بر آب و هوای سیارات در دست نیست.
محل قرار گرفتن سیاره در منطقه قابل سکونت ستاره میزبان و عمر ستاره دو معیار قابل اعتماد محسوب می شوند، اما عمر ستاره نمی تواند گزینه مناسبی برای شناسایی سیارات قابل سکونت باشد.
بر اساس تحقیقات صورت گرفته، سیاره Gliese581g قابل سکونت‌ترین سیاره بیگانه شناسایی شده محسوب میشود.
این سیاره در فاصله 20 سال نوری از زمین و در میانه منطقه قابل سکونت یک کوتوله سرخ واقع شده است؛ با توجه به دمای این سیاره، امکان میزبانی از حیات تا پنج میلیارد سال آینده نیز وجود دارد.
سیاره بیگانه Gliese581g ابعادی مشابه زمین داشته و احتمالا از گرانش و توپوگرافی سطحی یکسان برخوردار است.
اما آیا این سیارات بیگانه در قلب منطقه قابل سکونت کوتوله سرخ می توانند میزبان هوش فرازمینی باشند؟ یافتن نشانه های زیستی شیمیایی قوی بر روی سیارات بیگانه به بررسی احتمال تکامل حیات فرازمینی در این سیارات کمک می کنند.
دانشمندان به تازگی دریافته‌اند که یک سیاره غیرطبیعی با اندازه شش برابر زمین که در فاصله 40 سال نوری در خارج از منظومه شمسی قرار داشته، از یک جو غنی از آب برخوردار بوده که دارای یک نوع پلاسمایی از آب است.
دانشمندان ژاپنی جو این سیاره بیگانه را با استفاده از دوربین‌های حرفه‌ای با یک فیلتر آبی انتقال سیاره‌ای گلیزه 1214 b بررسی کردند.
به گفته محققان، در حالیکه جو این سیاره غنی از آب بوده اما مانند زمین قابل سکونت نیست چرا که دمای جوی آن به 280 درجه سلسیوس می‌رسد.
درحالیکه جو این سیاره فراخورشیدی مملو از آب بوده اما هنوز بطور چشمگیری متفاوت از زمین است.
دانشمندان رصدخانه ملی نجوم در ژاپن به بررسی تعیین امکان برخورداری این سیاره از جو آب یا هیدروژن پرداخته و از دو دوربین نوری تلسکوپ سوبارو با فیلتر انتقال آبی برای مطالعه پراکندگی نور از سیاره استفاده کردند.
آنها سپس یافته‌های خود را با رصدهای قبلی در رنگهای دیگر بررسی کرده و نتیجه گرفتند که جو این سیاره از میزان چشمگیری از آب برخوردار است.
گلیزه 1214 b در فاصله 40 سال نوری از منظومه شمسی در صورت‌فلکی مارافسای قرار داشته و در اطراف ستاره‌ای سردتر از خورشید می‌چرخد.
اگرچه مدار این سیاره 70 برابر نزدیکتر از زمین به ستاره میزبانش بوده که سفر آن در اطراف این میزبان کم جرم را به 38 ساعت می‌رساند.
به دلیل این نزدیکی بیش از حد، دمای این سیاره عظیم میتواند به 280 درجه سانتیگراد یا 540 درجه فارنهایت برسد اما چگالی سیاره است که باعث شگفتی دانشمندان شده است.
با وجود اندازه گلیزه 1214 b که شش برابر زمین بوده، عرض آن کمتر از سه برابر و به اندازه سیاره‌ای بین زمین و نپتون است.
از آن جا که این سیاره از سطح جامد برخوردار نبوده، برآورد ارتفاع جو آن مشکل است اما دانشمندان بر این تصورند که احتمالا ارتفاع آن حدود 30 کیلومتر باشد که سه برابر عمیقتر از جو زمین است.
آنها همچنین بر این باورند که آب پلاسمایی میتواند درون سیاره پنهان شده باشد اما مطمئن نیستند بتوانند در آینده یخهای پرفشار را درون این ابرزمین شناسایی کنند.
این سیاره عجیب در اصل به عنوان بخشی از پروژه Mearth کشف شده که بیش از 2000 ستاره کم جرم را پیگیری می‌کند.
تلسکوپ رادیویی فوق‌دقیق با عرض 12 متر، در ارتفاعات بالای صحرای شیلی به آرایه میلی‌متری/زیرمیلی‌متری بزرگ آتاکاما تحویل داده شد.
آرایه «آلاما» ادعای بزرگترین پروژه نجومی حال حاضر جهان را یدک می‌کشد.
این تلسکوپ ترکیبی در ماه مارس افتتاح شد، اما فقط با وجود رسیدن آخرین آنتن است که میتواند فعالیت خود را با حساسیت تمام آغاز کند و در جستجوی نور ضعیف ساطع‌شده از اجرام کیهانی دوردست برآید.
66 آنتن رادیویی میلی‌متری/زیرمیلی‌متری که با یکدیگر به عنوان یک تلسکوپ فعالیت خواهند کرد، توسط رصدخانه‌های سراسر جهان ارائه شده‌اند.
ژاپن 16 آنتن، امریکای شمالی 25 و اروپا به همراه آخرین آنتن 25 عدد از این آنتن‌ها را تامین کرده‌اند.
آرایه این آنتن‌ها حدود 16 کیلومتر در عرض دشت Chajnantor واقع در شمال شیلی قرار دارد و تفحص کیهان را با قدرت بی‌سابقه‌ای امکان‌پذیر خواهد کرد.
با گذشت بیش از شش ماه از افتتاح این سامانه، آلاما کامل شده و آماده انجام ماموریت‌های علمی خود است.
تولید پروتئین‌های بهتر راز عمر طولانی و سلامت بادوام‌ترین جانور جونده جهان است.
موش‌های مول برهنه حدود 30 سال عمر می‌کنند و تا آخر عمر سالم می‌مانند.
هم‌اکنون تیمی از دانشگاه روچستر به دیدگاه‌های جدیدی در خصوص طولانی‌بودن و ساختار پروتئین‌های این موش دست یافته است.
پروتئین‌ها در تقریبا تمامی کارکردهای سلول حیوانی دخیل هستند و وجودشان برای تمامی موجودات زنده حیاتی است.
اما پیش از این که پروتئین‌ها بتوانند کارشان را انجام دهند، باید به اشکال مناسبی درآیند تا به آنها امکان اتصال و تماس با دیگر ساختارهای سلول داده شود.
مطالعه محققان بر روی ریبوزوم‌های موش مول برهنه (مکان ایجاد پروتئین در سلول‌های حیوانات) متمرکز شد و در واقع، این کشف با یک اتفاق شروع شد.
این دانشمندان در حالی که بر روی آر ان ای ریبوزوم (rRNA) مطالعه می‌کردند، به نتایج جدید خود دست یافتند.
پس از اعمال نوعی رنگ به یک نمونه‌موردی، آنها آن را تحت نور فوق‌بنفش بررسی کردند و به سه نوار تاریک (که نشان‌دهنده تراکم‌های مولکول‌های مختلف rRNA هستند) و نه دو نواری که ویژگی تمامی حیوانات دیگر هستند، برخوردند و این موضوع حاکی از آن بود که یک "شکستن پنهان" در rRNA موش مول برهنه رخ میدهد.
چون rRNA بخش اساسی مکانیسم خلق پروتئین است، محققان به دنبال آن بودند که آیا rRNA شکسته بر کیفیت پروتئین‌های موش مزبور اثر می‌گذارد یا خیر.
آر ان ای ریبوزوم به عنوان داربست‌هایی بر روی ریبوزوم عمل می‌کند و ریبوزوم نیز یک ماشین سنتز پروتئینی است. تغییر شکل داربست تاثیری عمیق را بر روی سازماندهی بخش‌های ریبوزوم خواهد داشت.
دانشمندان حاضر در این مطالعه دریافتند که داربست rRNA موش مول برهنه منحصر‌به‌فرد است.
این رشته‌های rRNA به دو مکان خاص تقسیم می‌شوند و بخش مداخله‌کننده را حذف می‌کنند.
به جای شناورشدن بر روی خودشان، دو قطعه باقی‌مانده از هر رشته به یکدیگر نزدیک می‌مانند و به عنوان داربستی عمل می‌کنند که بر روی آن پروتئین‌های ریبوزومی برای ایجاد ریبوزوم کاربردی مونتاژ می‌شوند.
ریبوزوم کاربردی یک ماشینی مولکولی است که آمینواسیدها را برای ایجاد پروتئین‌ها به یکدیگر پیوند میدهد.
زمانی که این ریبوزوم آمینواسیدها را برای یک پروتئین به یکدیگر پیوند میدهد، گاه زمانی که یک آمینواسید نادرست وارد میشود، اشتباه رخ میدهد.
دانشمندان دریافتند پروتیئن‌های ساخته‌شده توسط سلول‌های موش مول برهنه در مقایسه با پروتیئن‌های تولیدشده توسط موش‌های دیگر بیش از 40 برابر کمتر احتمال دارد که دارای چنین اشتباهاتی باشند.
این موضوع حائز اهیمت است زیرا پروتئین‌های دارای هیچ‌گونه انحراف به بدن در عملکرد کارآمدتر کمک می‌کنند.
گام بعدی زیست‌شناسان تقسیم rRNA موش‌های دیگر به همان شیوه با هدف مشاهده این موضوع است که چنین عملی به خلق پروتیئن ارتقایافته می‌انجامد یا خیر.
این دانشمندان امیدوارند مطالعه آنها سرانجام به درمان‌های مهمی منجر شود که سنتز مولکولی را در انسان‌ها اصلاح کند، گرچه هنوز راه طولانی تا یک راهکار دارویی باقی است.
جزئیات این مطالعه در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد.
ستاره‌شناسان با استفاده از داده‌های تلسکوپ‌های فضایی اسپیتزر و کپلر ناسا نخستین ابرهای کشف شده بر روی یک سیاره فراخورشیدی را نقشه‌برداری کردند.
میتوان از این تکنیک در فرایند جستجوی سیارههای شبیه به زمین بیشتری استفاده کرد.
تحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط کپلر (پیش از نقص فنی آن در ناحیه چرخ) در خصوص سیارات خارج از منظومه شمسی است.
این نقشه ابرهایی را بر روی سیاره فراخورشیدی Kepler-7b نشان میدهد.
این جرم کیهانی یکی از نخستین پنج سیاره تاییدشده‌ای است که توسط کاوشگر بدون سرنشین کپلر کشف شد.
از این سیاره به‌عنوان "مشتری داغ" نام برده میشود و 1.5 برابر اندازه مشتری است اما جرم آن نصف جرم مشتری بوده و دارای گرانش بسیار پایینی است.
با داشتن دومین تراکم پایین در میان هر نوع سیاره فراخورشیدی شناخته‌شده‌ای، Kepler-7b با فاصله 8.9 میلیون کیلومتری حول ستاره‌اش می‌چرخد و سال آن به اندازه پنج روز زمینی است.
دمای تخمینی جرم کیهانی مزبور حدود دو هزار و 700 تا سه هزار و 300 درجه سانتیگراد گزارش شده است. این دما برای سیاره‌ای که نزدیک ستاره‌اش است، خنک به نظر می‌رسد.
علاوه بر این، این سیاره دارای بازتاب بسیار بالایی است و در حالی که دمای جو این سیاره در عمق بسیار زیاد داغ است، دمای نسبتا خنک آن نشان میدهد که نور از ابرهای مرتفع بر روی نیمکره غربی آن با آسمان‌های صاف ناحیه شرق می‌تابد.
سیاره Kepler-7b در مقایسه با سیارات عظیمی که کشف شده‌اند، نور بسیار بیشتری را منعکس می‌کند که این ویژگی به ابرهای موجود در جو فوقانی آن نسبت داده میشود.
برخلاف ابرهای موجود بر روی زمین، الگوهای ابری بر روی این سیاره طی زمان تغییر زیادی را تجربه نمی‌کنند و بنابراین، شی مزبور دارای آب و هوای فوق‌العاده ثابتی است.
کپلر Kepler-7b را با اندازه‌گیری تراکم نور ستارگانی کشف کرد که سیارههای احتمالی از مقابل آنها عبور می‌کنند و شیب‌های ناگهانی نشان‌دهنده حضور احتمالی یک سیاره است.
با این حال، تفکیک‌پذیری کپلر به معنای آن بود که با مطالعه دقیق انحنای نوری سیاره زمانی که این جرم آسمانی از خلال فازهای ماه‌مانندش عبور کرد، نقطه شفافی را بر وی نقشه سیاره مشاهده کرد. اما
مشخص نبود که این نور از ابرها یا یک نقطه داغ منعکس شد.
در این جا بود که فضاپیمای اسپیتزر وارد عمل شد. این تلسکوپ ناسا با نور مادون‌قرمز در طول‌موج‌های متفاوت از کپلر کار می‌کند.
این موضوع امکان حذف جایگزین‌ها و تایید این نکته که ابرهای محتمل‌ترین توضیح برای این واقعیت هستند، را فراهم کرد.
در نتیجه مشاهده این سیاره با اسپیترز و کپلر برای بیش از سه سال، دانشمندان توانستند یک نقشه با تفکیک‌پذیری بسیار پایین از این سیاره گازی و عظیم را تولید کنند.
این محققان انتظار نداشتند اقیانوس‌ها یا قاره‌هایی را بر روی این نوع سیاره کشف کنند، اما آنها علامت انعکاسی و شفافی را شناسایی و از آن به ابر تعبیر کردند.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله Astrophysical Journal Lettes منتشر شد.
محققان یک واحد فناور در پارک علم و فناوری کرمانشاه موفق به ساخت قفل ضد سرقت و ضد هک جدید شدند.
افضل صحراگرد، مدیرعامل شرکت سازنده این قفل ضد سرقت و ضدهک گفت:این قفل قابلیت نصب بر روی در انواع وسایل مانند گاو صندوق، مکان‌های امنیتی و حفاظتی را داراست.
وی در خصوص طراحی و ساخت قفل های هوشمند الکترونیکی (قفل هوشمند با استفاده از تلفن همراه)، اظهار کرد: شکل ظاهری این قفل از بیرون کاملاً با قفل های الکترونیکی و... در دنیا فرق دارد و از دو صفحه کلید که به عنوان دزدگیر یا حفاظت از بدنه ی قفل به کار رفته و یک سوکت که به آن یک صفحه لمس وصل میشود ساخته شده است.
وی اضافه کرد: این قفل الکترو مکانیکی یک قفل خاموش (off) دارد که یکی از مزیت ها و تفاوت های مهم آن در میان تمامی قفل های دنیاست و روشن شدن آن توسط یک صفحه لمس که مانند کلید است صورت می‌گیرد و هر قفل، صفحه لمس جدا دارد. زمانی که صفحه لمس را وصل کردیم قفل از ما یک کد چهار رقمی می‌خواهد که با زدن رمز یا کد قفل برای مدت 30 الی 60 ثانیه فعال و روشن می شود و شماره ی داخل قفل فعال شده و ما با تلفن همراه خود با آن تماس می گیریم و در نتیجه قفل عمل می‌کند. اگر قفل بیشتر از مدت زمان تعیین شده روشن باشد و یا صاحب قفل در وسیله مورد نظر را باز نگه دارد مدار هوشمند آن فعال شده و اتوماتیک برای چند شماره یا چند نفر و خود صاحب قفل که از قبل شماره تلفن همراهشان را به حافظه داده، پیغام می‌فرستد و اعلام هشدار میدهد.
صحرا گرد افزود: این قفل حتی در برابر ضربه، گرما، آب و تکان و خطر های احتمالی دیگر حساسیت نشان می دهد و صاحب قفل را با دادن اعلام پیغام هشدار آگاه می‌کند.
به گفته وی این قفل با هیچ یک از شماره های خارجی و دستگاه های تاثیر گذار بر مدارهای الکتریکی قابل فعال شدن نبوده و تا صفحه لمس به آن متصل نشود قفل به طور کامل خاموش است.
سردار حجازی این سخنان را در اولین همایش ضرورت توسعه تسلیحات هواپایه و نبردهای آینده بیان کرده است.
وی در این همایش گفته است: در حوزه موشک‌های هوا به هوا پروژه فکور در دست اقدام است و این پروژه که همه مراحل آن انجام شده و به پایان رسیده است، یک موشک میان برد است.
برخی کارشناسان نظامی، موشک فکور را نمونه پیشرفته و به روز شده یک نمونه از موشک‌های پیشرفته آمریکا می‌دانند.
امیر عزیز نصیرزاده معاون هماهنگ کننده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران هم در سال 88 از تولید یک نوع موشک پیشرفته‌تر از موشک فونیکس خبر داده و گفته بود: پروژه‌هایی در دست داریم که توانمندی موشک "فونیکس" را ارتقاء دهد، یعنی ساخت و تولید موشکی بومی با قابلیت بیشتر از قابلیت موشک‌های فونیکس.
به گفته وی، "فونیکس" از نوع موشک‌های فعال هوا به هوا است و وقتی رها میشود، خود به دنبال هدف مورد نظر می‌رود. موشک‌های فعال به موشک‌هایی گفته میشود که تا حد کمی هدایت شده و پس از آن خود این موشک‌ها به هدف اصابت می‌کنند، یعنی به طور اتوماتیک رادار این نوع از موشک‌ها هواپیمای دشمن را کشف و منهدم می‌کنند.
فونیکس (AIM-54 Phoenix) یک موشک هوا به هوا و مجهز به رادار دوربردی است که توسط آمریکا در سال 1966 ساخته و مخصوص نصب روی جنگنده‌های تامکت یا همان F14 است. این موشک 160 کیلومتر برد و 5 ماخ سرعت دارد.
نیروی هوایی ایران در جنگ تحمیلی با استفاده از این موشک‌ها و نصب آنها روی جنگنده‌های پیشرفته اف14، عملکرد خوبی در مقابله با جنگنده‌های عراقی داشت.
سردار سید مهدی فرحی معاون وزیر دفاع وقت و رئیس سازمان صنایع هوافضای وزارت دفاع نیز در 22 بهمن سال گذشته با حضور در یک برنامه زنده تلویزیونی از تست موفقیت آمیز موشک فکور90 به عنوان جدیدترین موشک هوا به هوای ساخت داخل خبر داد.
بنا به گفته وی، این موشک از روی "جنگنده‌های اف14" شلیک میشود.
در سال جاری نیز، موشک فکور 90 به عنوان یکی از دستاوردهای جدید صنایع هوافضای وزارت دفاع، در رژه 31 شهریور از مقابل جایگاه عبور داده و رونمایی شد.
دستیابی به تکنولوژی ساخت و تولید موشک‌های هوشمندی که قادرند با استفاده از رادارهای خود اهداف را مورد اصابت قرار داده و منهدم کنند و همچنین تجهیز جنگنده‌های F14 به این موشک‌های بومی، میتواند گام بلندی در جهت خودکفایی در عرصه دفاعی کشور باشد.
.: Weblog Themes By Pichak :.