حاصل عکاسی فقط «عکس» نیست. درواقع، عکس‌گرفتن نوعی بازی است که نتیجه‌اش شخصیت و طرزتفکر و موضوعات مهم ما را به‌نمایش می‌گذارد. اگر بخواهیم حاصل عکاسی‌هایمان تصاویر خیرکننده‌ای باشد، باید ایده‌های خوبی داشته باشیم که بتواند انگیزه‌ی قدرتمندی در ما ایجاد کند و باعث رشد و بالندگی ما شود. هنری میلر نویسنده‌بودن را این‌گونه توصیف می‌کند:

جذابیت‌های زندگی را آن‌گونه توصیف کن که خود می‌بینی. مردم، اشیاء، داستان‌ها، موسیقی و... بخش‌هایی از زیبایی دنیا هستند. فقط کافی است ثروت‌های واقعی و ارواح زیبا و افراد دوست‌داشتنی را درک و خودت را فراموش کنی.

به‌نظر می‌رسد همین توصیف برای عکاسی هم صحیح باشد. باید با دقت بیشتری به دنیای پیرامون خودمان نگاه کنیم و ایده‌هایی را بیابیم که خیال‌پردازی و انرژی را در ما تحریک کند.

گاهی گوش‌دادن به موسیقی یا تماشای آثار هنری یک هنرمند این انگیزه را ایجاد می‌کند که دوربین به‌دست بگیریم و عکاسی کنیم. هرچند گاهی موضوعی که درباره‌ی آن خوانده یا شنیده‌ایم با موضوعی کاملا متفاوت خواهد بود که درباره‌اش عکاسی می‌کنیم. مهم نیست انگیزه از کجا سرچشمه می‌گیرد؛ بلکه مهم این است که نتیجه‌اش لذت‌بردن از تلاش برای گرفتن عکس‌های بهتر است.

پیتر مک‌ویلیام درباره‌ی خلاقیت می‌گوید:

یکی از لذت‌های بزرگ‌ زندگی خلاقیت است. در خلاقیت اطلاعات وارد ذهن و درهم آمیخته می‌شوند و سپس، به‌گونه‌ای نوین ارائه می‌شوند.

در این مقاله، ایده‌هایی را معرفی می‌کنیم که آنتونی ایپس، عکاس آن‌ها می‌گوید در سال گذشته، باعث تغییر زیادی در او شده است. عکس‌هایی که در اینجا می‌بینید، در نقاط مختلف دنیا گرفته و توصیف‌های هریک از عکس‌ها از زبان عکاس بیان شده است.

۱. تجربه‌های جدید زمان را کُند می‌کند

این ایده‌ی کلی درباره‌ی انسان‌ها وجود دارد که افزایش سن باعث تندشدن گذر زمان برای انسان می‌شود و به‌نظر می‌رسد صحیح باشد. وقتی کودک‌اید، بعدازظهر روز جمعه بسیار طولانی به‌نظر می‌رسد؛ گویی به‌اندازه‌ی چندین روز. بااین‌حال در بزرگ‌سالی، بعدازظهر جمعه به‌سرعت سپری می‌شود.

ازلحاظ علمی دلیل این اتفاق آشنا بودن یا نبودن با محیط است. وقتی با محیط، آداب و رسوم و افراد پیرامونتان آشنا باشید، مغزتان به پردازش اطلاعات کمتری نیاز دارد و درنتیجه، به‌نظر می‌رسد زمان سریع‌تر می‌گذرد. درمقابل، وقتی در محیط جدیدی قرار می‌گیریم، مغز ما اطلاعات بیشتری پردازش می‌کند و درنتیجه، زمان کُندتر می‌گذرد.

از دیدگاه من، فقط مکان‌های کاملا جدید یا تجربه‌های کاملا متفاوت نیستند که این اثر را دارند. اتفاقات و تغییرات بسیاری وجود دارند که می‌توانند زندگی روزمره شما را تغییر دهند و باعث شوند زمان برای شما کُندتر شود. برای نمونه، اینکه از مسیر متفاوتی به محل کارتان بروید یا از منطقه‌ای از شهر بازدید کنید که تاکنون به آنجا نرفته‌اید یا حتی صبح خیلی زود یا شب دیرهنگام از خانه بیرون بروید.

من زمان بسیار زیادی برای عکاسی از سپیده‌دم گذاشته‌ام، نه‌فقط برای اینکه سپیده‌دم بسیار زیبا است؛ بلکه به این دلیل که هنگام سپیده‌دم، تقریبا هیچ‌کس بیرون از خانه نیست. بیرون از خانه بودن هنگام سپیده‌دم و بدون حضور دیگر افراد جامعه تجربه‌ی بسیار شگفت‌انگیزی است؛ تجربه‌ای بسیار متفاوت از طلوع زیبای خورشید و تولد روزی جدید. افزون‌براین، شب‌های بسیاری را به‌خاطر دارم که نیمه‌شب از خانه بیرون رفته‌ام تا از ماه کامل عکاسی کنم. این تجربه‌ تا ابد در ذهنم باقی خواهد ماند.

شما چه تجربه‌های جدیدی در هفته‌ی گذشته داشته‌اید؟ مهم نیست چقدر در یک محیط بوده‌اید یا چقدر با آن آشنا هستید. حتی اگر مدت زیادی در یک محیط بوده‌اید، بازهم راه‌هایی وجود دارد که تجربه‌های جدیدی برای خودتان رقم بزنید.

۲. اتفاقات غیرمنتظره برای زندگی‌تان ایجاد کنید؛ البته در سکوت

می‌دانیم چقدر مهم است که زندگی را طوری برنامه‌ریزی نکنیم که فقط کار و روزمرگی در آن جای بگیرد و دیگر جایی برای خلاقیت باقی نماند. مدتی پیش عبارتی خواندم که از زاویه‌ای نو به خلاقیت در زندگی نگاه می‌کرد. مفهوم عبارت این بود که کنارگذاشتن روزمرگی و بی‌برنامگی در سکوت، می‌تواند به زندگی و کارتان خلاقیت ببخشد. عبارتی که خواندم نوشته‌ی اُرسالا فرانکلین بود:

سکوت تنها به این معنا نیست که صدایی نباشد؛ بلکه می‌تواند به‌معنای بی‌برنامگی هم باشد. ازآنجاکه برنامه‌ای وجود ندارد، تمام آنچه برنامه‌ریزی‌نشدنی است، امکان دارد به‌وقوع بپیوندد. بااین‌حال، چطور ممکن است اتفاقات جدید رخ دهد؟ در دنیایی که همه‌چیز برنامه‌ریزی‌شده و مشخص است، اولین قدم برای داشتن اتفاقات جدید این است که قدری راحت‌تر و بی‌برنامه‌تر با زندگی رو‌به‌رو شوید.

معنی این کار این نیست که رویداد خارق‌العاده‌ای اتفاق خواهد افتاد؛ اما اگر این قدم را برندارید، می‌توانید مطمئن باشید اتفاق جدیدی نخواهد افتاد؛ چون هیچ‌کس وقت آن را ندارد که بتواند اتفاقات جدید را ببیند؛ حتی تفکرات جدید خودش را .

وقتی در پیِ یافتن ایده‌ای جدید برای عکاسی هستم، در اولین قدم کاری انجام نمی‌دهم و در سکوت منتظر می‌مانم. تمام دل‌مشغولی‌ها و عجله‌ام در زندگی را کنار می‌گذارم و اجازه می‌دهم ذهنم آزادانه به‌دنبال ایده‌های جدید بگردد. معنی این سکوت آن نیست که کاری انجام ندهیم؛ بلکه به این معنا است که بخشی از کارهای روزمره را تعطیل کنیم؛ کارها و افکاری که ذهن ما را بسیار درگیر کرده است. در این حالت، ایده‌های جدید مجال بُروز پیدا می‌کنند.

۳. کارها را به‌تعویق نیندازید؛ چون ممکن است هرگز آن را انجام ندهید

سال گذشته، من و همسر و فرزندانم برای سفری طولانی لندن را ترک کردیم تا پروژه‌های عکاسی جدید را انجام دهیم. وقتی درباره‌ی این سفر با آشنایان صحبت می‌کردم، بسیاری از آن‌ها می‌گفتند زمانی قصد انجام این کار را داشته‌اند و تمام برنامه‌ریزی آن را انجام داده‌اند؛ اما درنهایت، نتوانسته‌اند به آن جامه‌ی عمل بپوشانند. وقتی صحبت‌های آن‌ها را شنیدم، ناراحت شدم؛ چون من هم می‌دانم موانع موجود بر سر راه انجام کارهای دلخواهمان گاهی نفوذناپذیر به‌نظر می‌رسد. علاوه‌براین، بسیار ساده است که بگوییم بعدا انجامش می‌دهیم؛ شاید وقتی دوربین مجهزتر یا زمان یا دانش بیشتری داشته باشم.

بااین‌حال، می‌توان از دید دیگری هم به ماجرا نگاه کرد. اگر زمان داشتن دوربین مجهزتر و زمان یا دانش بیشتر هیچ‌وقت فرانرسد و شما به سنی برسید که دیگر نتوانید سفر کنید، آن‌وقت چه احساسی خواهید داشت؟ وقتی به گذشته بر می‌گردید، چه احساسی درباره‌ی موانع موجود بر سر راه خواهید داشت؟ آیا از این دید بازهم این موانع نفوذناپذیرند؟ اگر این‌گونه بیندیشیم، تعداد موانع واقعا نفوذناپذیر را بسیاربسیار اندک خواهیم یافت. جرج برنارد شاو در‌این‌باره می‌گوید:

مردم همیشه شرایط را مقصر وضعیتی می‌دانند که در آن هستند؛ اما من به این قضاوت اعتقاد ندارم. تمام مردمی که در دنیا زندگی می‌کنند، همواره در جست‌وجوی وضعیتی هستند که موردپسندشان باشد و اگر نتوانند چنین وضعیتی را پیدا کنند، آن را خواهند ساخت.

۴. جَک کَنفیلد: ترس روی دیگر همه‌ی چیزهایی است که می‌خواهید داشته باشید

ترس به‌طور نامحسوس در همه‌ی ابعاد زندگی ما حضور دارد؛ حتی در فعالیت‌های خلاقانه‌ای مانند عکاسی. مثلا فرض کنید در خیابان مشغول قدم‌زدن هستید که غریبه‌ای خوش‌چهره را می‌بینید. ابتدا تصمیم می‌گیرید از او عکس بگیرید. قدری به تصمیمتان فکر می‌کنید و در آخر، مانعی جلوِ شما را می‌گیرد. شاید به‌جای اینکه تصمیمتان را عملی کنید، بدون عکس‌گرفتن و با خون‌سردی از کنار آن غریبه رد شوید و اگرهم در آخر به این نتیجه برسید که آن عکس را بگیرید، این ترس در شما وجود داد که شاید آن‌قدر به او نزدیک نباشید که بتوانید عکس باکیفیتی بگیرید و شاید خجالت بکشید آن‌قدر به او نزدیک شوید که بتوانید عکس باکیفیتی بگیرید.

ترس ممکن است به شیوه‌های مختلفی خلاقیت ما را محدود کند. ممکن است از تمام امکانات دوربینمان استفاده نکنیم؛ چون می‌ترسیم نتوانیم به‌درستی از آن استفاده کنیم یا ممکن است جاده‌ی زیبایی ببینیم که برای عکاسی بسیار مناسب است؛ اما چون نمی‌دانیم این جاده به کجا منتهی می‌شود، ترس بر ما غلبه می‌کند و به‌سمت آن مسیر نمی‌رویم. ممکن است زمانی به این نتیجه برسیم که اگر در خیابانی روی زمین دراز بکشیم و عکس بگیریم، حاصل کار، عکس بسیار زیبایی خواهد شد؛ اما با وجود افراد زیادی حاضر در آنجا، می‌ترسیم این کار را انجام دهیم؛ چون ممکن است از دید آن‌ها دیوانه به‌نظر بیاییم.

از دیدگاه من، مشکل اصلی در همه‌ی این وضعیت‌ها ترس است؛ ترس از ناشناخته‌ها، ترس از اشتباه‌کردن، ترس از ایجاد وضعیت ناگوار یا ترس ازدست‌دادن چیزی. اگر بتوانیم این نکته را بپذیریم که ترس فقط حسی گذرا است که باید آن را تحمل کنید، وضعیت آسان‌تر می‌شود. شما به ترس اجازه می‌دهید از ذهن شما عبور کند تا بتوانید در ورای آن به زیبایی‌های دلخواهتان برسید.

این همان اتفاقی است که موقع خطرکردن برایمان می‌افتد. وقتی می‌خواهیم خطر کنیم، به این فکر می‌کنیم که چه چیزی را ازدست خواهیم داد؛ اما بهتر آن است به آنچه بیندیشیم که به‌دست خواهیم آورد. برای من در عکاسی، آنچه به‌دست می‌آورم، تصویری است که هیچ فرد دیگری ندارد.

۵. جادوی شگفتی

آنچه برای عکاسی به من انگیزه می‌دهد، نوعی شگفتی و حیرت است. اگر موقع عکاسی از سوژه‌ام، هیچ هیبت یا حیرتی از آن احساس نکنم، می‌دانم حاصل کار تصویر خیره‌کننده‌ای نخواهد شد. نیاز نیست این شگفتی یا حیرت بسیار بزرگ و ستودنی باشد؛ بلکه ممکن است ویژگی حیرت‌آوری باشد. برای مثال، هنگام مشاهده‌ی زنبوری که بادقت مشغول انجام کارهایش است، نکته‌ی حیرت‌انگیز این است که زنبور به‌‌طور ذاتی می‌داند باید چه کارهایی انجام دهد. همچنین، تلألؤ نور خورشید در عصر هنگام و پس از روز بارانی که کوچه‌ها را روشن می‌کند. مهم نیست از این اتفاقات حیرت‌انگیز چه حسی به‌دست می‌آورید؛ چون انسان‌ها ذاتا جذب پدیده‌های مختلفی می‌شوند؛ اما قطعا اگر از دیدن چیزی شگفت‌زده شوید، مطمئنا تصویر بهتری خلق خواهید کرد.

ییتز دراین‌باره می‌گوید:

دنیا مملو از جادوهایی است که بی‌صبرانه منتظرند آن‌ها را درک کنیم تا بیشتر خودشان را نشان دهند.

بادقت به اطراف خود نگاه کنید. قطعا پدیده‌هایی خواهید یافت که شگفتی و تحسین شما را برانگیزند.

۶. پیکاسو: الهام‌بخشی حقیقت دارد؛ اما اگر شما هم برایش تلاش کنید

این جمله بسیار دوست‌داشتنی است. از دیدگاه من، مهم نیست چقدر تکنیک عکاسی فراگرفته‌اید یا دوربین باکیفیت و حرفه‌ای دارید یا چقدر می‌توانید از آن استفاده کنید؛ بلکه مهم این است اگر بخواهید پیشرفت کنید، باید در موقعیت عکاسی قرار بگیرید تا بیشتر ببینید. هیچ‌وقت برای موقعیت عالی یا نور شگفت‌انگیز منتظر نمانید. در روزهایی عکس‌های فوق‌العاده‌ای گرفته‌ام که اصلا انتظارش را نداشتم؛ روزهایی که با میل خودم برای عکاسی بیرون رفته‌ام.

۷. توماس جفرسون: اگر چیزی را می‌خواهید که تاکنون نداشته‌اید، باید انتظار انجام‌دادن کارهایی را داشته باشید که تاکنون انجام نداده‌اید

این عبارت بسیار تأمل‌برانگیز است؛ چون بسیاری از افرادی که می‌شناسم و البته خودم، در زندگی خود به رکود و عادات خودمان تمایل داریم. با گذر عمر و افزایش سن، از تجربه‌های جدید دوری می‌کنیم و دیگر به‌دنبال آنچه نمی‌گردیم که در ما ایجاد هیجان و شگفتی می‌کند.

باوجوداین، اگر عاشق عکاسی باشیم، به این معنا است که از دیدن دنیای پیرامون خودمان هیجان‌زده می‌شویم. نور‌های زیبا، مردم دوست‌داشتنی، رنگ‌ها، سایه‌ها و حالت‌ها در ما ایجاد هیجان می‌کند و سعی می‌کنیم این دنیای بی‌نهایت را در عکس‌های زیبا خلاصه کنیم.

افرادی هستیم که می‌خواهیم دنیا را ببینیم؛ اما نمی‌خواهیم فقط از آن عبور کنیم؛ بلکه می‌خواهیم آن را کشف کنیم. به‌همین‌دلیل، سعی می‌کنم این عبارت را در ذهنم حفظ کنم تا همیشه برای انجام کارهایی تلاش کنم که توانش را ندارم. نتیجه‌ این کار آن خواهد بود که رفتاری مانند عکاس خواهم داشت.

استریمینگ محبوب‌ترین سرویس گوش‌دادن به موسیقی در جهان است. در دهه‌های اخیر، فروش فرمت‌های قدیمی‌تر مانند وینیل، نوعی صفحه‌ی گرامافون و نوار کاست نیز افزایش پیدا کرده؛ به‌طوری‌که فروش وینیل از سال ۲۰۰۷، رشد ۱,۴۲۷ درصدی را تجربه کرده و در سال ۲۰۱۸ در انگلستان، حدود ۴ میلیون صفحه‌ی وینیل به‌تنهایی فروخته شده است. این ارقام نشان می‌دهد تولید وینیل همچنان ادامه دارد و قرار نیست به این زودی‌ها متوقف شود. ازاین‌رو، این دیسک‌های بازیافت‌نشدنی همچنان می‌توانند تأثیرات منفی خود را بر محیط‌زیست بگذارند.

اگرچه پوشش فوقانی این آلبوم‌ها از مقواهای بازیافت‌شدنی ساخته شده، جنس خود این صفحات وینیل از پلی وینیل کلراید (PVC) تهیه شده که نوعی پلاستیک بازیافت‌نشدنی است. پیش از پی‌وی‌سی (PVC)، از شلاک، نوعی رزین طبیعی، در تهیه‌ی صفحات گرامافونی استفاده می‌شد. ازآنجاکه در تهیه‌ی شلاک مواد فسیلی به‌کار برده نمی‌شوند، اثر کربنی آن کمتر از صفحات ضبط‌شده‌ی امروزی است.

ایراد شلاک شکنندگی آن بود. درضمن، این ماده درمقایسه‌با آب و الکل هم تأثیرپذیر بود. ازاین‌رو، صفحات پلاستیکی PVC به‌دلیل استحکام بیشتر روانه‌ی بازار شدند. در حالت ایده‌آل، تجزیه‌ی PVC در طبیعت چندین قرن طول می‌کشد.

صفحات موسیقی مدرن معمولا ۱۳۵ گرم PVC را شامل می‌شوند که ۰.۵ کیلوگرم CO2 را وارد محیط‌زیست خواهند کرد. درواقع، فروش ۴ میلیون صفحه‌ی وینیلی به‌معنای تولید تقریبا ۱,۹۰۰ تن دی‌اکسیدکربن است. این مقدار کربن معادل مقداری است که ۴۰۰ نفر در طول یک سال تولید می‌کنند.

در دهه‌ی ۱۹۸۰، لوح‌های فشرده‌ (CD) جایگزین صفحات گرامافونی شدند که علاوه‌بر استحکام، از کیفیت صدای بیشتری برخوردار هستند. این CDها با لایه‌هایی از پلی‌کربنات و آلومینیوم ساخته شده‌اند که درمقایسه‌با PVC اثرهای مخرب کمتری بر محیط‌زیست می‌گذارند. بااین‌حال، CDها بازیافت‌شدنی نیستند؛ زیرا ساختار آن‌ها ترکیبی از چندین ماده‌ی مختلف است که جداسازی آن‌ها پس از بازیافت، علاوه‌بر سخت‌بودن، توجیه اقتصادی ندارد. آن دسته از CDهایی که با روکش‌های شکننده‌ی پلی‌‌کربناتی ساخته شده‌اند، برخلاف مخلوط‌نبودن ساختار، بازیافت گسترده‌ای ندارند؛ زیرا اکثر مردم از بازیافت‌شدنی‌بودن این محصول اطلاع ندارند و پس از خط‌و‌خراش، آن را به‌عنوان زباله دور می‌اندازند.

برخلاف CDهای باکیفیتی که می‌توانند در وضعیت ایده‌آل بین ۵۰ تا ۱۰۰ سال عمر کنند، CDهای ارزان‌قیمت به‌راحتی تحت‌تأثیر عواملی مانند نور خورشید، گرما، تغییرات دمایی، گرانش، خط‌و‌خش، اثرانگشت و لکه کارایی خود را از دست می‌دهند.

بااین‌حال، فناوری دیجیتال تجربه‌ی کیفیت بی‌نظیری از گوش‌دادن به موسیقی را برایمان فراهم آورده است، بدون آنکه خسارت فیزیکی به ما وارد شود. بدین‌ترتیب که فایل‌های موسیقی بدون نیاز به دانلود استریم می‌شوند و کپی‌شدنی و آپلودشدنی هستند. ازاین‌رو، انتظار داریم استریمینگ درمقایسه‌با CD یا صفحات وینیل رفتار دوستانه‌تری با محیط‌زیست داشته باشند.

با وجود آنکه در استریمینگ از هیچ ماده‌ی فیزیکی خبری نیست، بازهم این روش بر سلامت محیط‌زیست تأثیرات منفی خود را می‌گذارد. فایل‌های الکترونیکی که اجرا می‌کنیم، در سِرورهای فعال و خنک ذخیره‌سازی می‌شوند. سپس، اطلاعات این فایل‌ها در شبکه منتشر و به روتر منتقل می‌شوند. در مرحله‌ی بعد، ازطریق وای‌فای این فایل‌ها وارد دستگاه‌های الکترونیکی ما خواهند شد. هربار که یک فایل موسیقی را استریم می‌کنیم، این فرایند اتفاق می‌افتاد که البته با مصرف انرژی همراه است.

شایان ذکر است با خرید CD یا صفحات وینیل می‌توانیم یک فایل موسیقی را بارهاوبارها اجرا کنیم. افزون‌براین، انرژی مصرفی در پخش یک فایل موسیقی ازطریق استریمینگ معادل ۱۰۷ کیلووات است؛ درحالی‌که این رقم ازطریق اجرای CD فقط ۳۴.۷ کیلووات است.

پس کدام‌یک از این دو گزینه سبزتر هستند؟ پاسخ به این پرسش به عوامل زیادی بستگی دارد؛ مثلا هر فایل موسیقی را چندبار گوش می‌دهید. اگر فقط به یک‌بار گوش‌دادن فایل بسنده کنید، استریمینگ بهترین گزینه برای رفتار دوستانه با محیط‌زیست خواهد بود. اگر به تکرار مجدد عادت داشته باشید، استفاده از نسخه‌های فیزیکی، گزینه‌ی بهتری است؛ زیرا استریمینگ هر آلبوم ازطریق اینترنت ۲۷ برابر ساخت هر عدد CD انرژی مصرف می‌کند.

چنانچه می‌خواهید تأثیرات منفی خود را بر محیط‌زیست کاهش دهید، صفحات وینیلی گزینه‌ی فوق‌العاده‌ای خواهند بود. درزمینه‌ی موسیقی‌های آنلاین، ذخیره‌سازی در گوشی‌ها یا رایانه‌ها یا درایوهای شبکه کمک می‌کند اطلاعات دردسترس کاربر قرار گیرد و به استریمینگ از سرورهای دوردست نیازی نباشد.

در جهانی که بیشتر تعاملات اجتماعی و اقتصادی در بستر آنلاین است، استفاده از ضبط‌کننده‌های فیزیکی نوعی حرکت خلاف جهت جریان به‌نظر می‌رسد. بااین‌حال، فرمت‌های قدیمی‌تر موسیقی نوعی حس اهمیت و پایداری برای ما تداعی می‌کنند: اینکه این موسیقی متعلق به ما است؛ درحالی‌که در روش‌های مجازی امروزی چنین احساسی را به‌سادگی تجربه نمی‌کنیم.

مایکروسافت چند روز پیش به‌صورت رسمی نسخه‌ی تحت‌وب اپلیکیشن محبوب اسکایپ (Microsoft Skype) را به‌روزرسانی کرد. در این به‌روزرسانی جدید، کاربران مرورگرهای اج و گوگل کروم می‌توانند بدون نیاز به اپلیکیشن مستقل، از قابلیت‌هایی نظیر برقراری تماس ویدیویی با کیفیت HD و ضبط تماس‌ها - که تا پیش از این ازطریق نسخه‌ی تحت‌وب در دسترس نبودند - بهره بگیرند.

درضمن، نسخه‌ی جدید تحت‌وب بیشتر به نسخه‌ی ۸ از اپلیکیشن مستقل اسکایپ شباهت پیدا کرده و دیگر از طراحی قدیمی بهره نمی‌برد و رابط کاربری آن به‌روز شده است. ویژگی‌های اضافی دیگری نیز برای نسخه‌ی تحت‌وب در دسترس قرار گرفته‌اند که هر کدام در نوع خود کاربردی هستند. 

یکی از بخش‌های جدید اضافه‌شده، پنل نوتیفیکیشن است که اگر کسی شما را منشن کند یا گفته‌ی شما را نقل کند، به‌شما خبر می‌دهد؛ درضمن قابلیت جدیدی که در نسخه‌های اخیر اسکایپ اضافه شده،‌ امکان عکس‌العمل نشان دادن به پیام‌ها ازطریق اموجی‌ها است. حتی اگر فردی به پیامی از شما ازطریق ایموجی عکس‌العمل نشان دهد نیز ازطریق پنل نوتیفیکیشن به‌شما اطلاع داده می‌شود. سایر تغییرات لحاظ‌شده در رابط کاربری اسکایپ تحت‌وب را می‌توانید خودتان مشاهده کنید.

نکته‌ی جالب‌توجه اینجا است که نسخه‌ی جدید Skype for Web تنها روی مرورگرهای مایکروسافت اج و گوگل کروم به‌همراه مرورگرهای مبتنی بر کرومیوم (نظیر برِیو و ویوالدی) کار می‌کند و کاربران فایرفاکس، سافاری و حتیاپرا فعلا توانایی استفاده از آن را ندارند.

بانک مرکزی با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده بود اپلیکیشن‌های موبایلی برای ارائه‌ی خدماتی مانند مانده‌گیری و صورتحساب باید الزامات جدید مطرح‌شده را رعایت کنند، آزمون‌های سامانه‌ی مانا و نهاب را با موفقیت پشت سر بگذارند و با روال‌های جدید شرکت شاپرک تطبیق پیدا کنند. بعد از انتشار این بیانیه ۶ اپلیکیشن موبایلی روال‌های جدید شاپرک و آزمون‌های سامانه مانا و نهاب را با موفقیت پشت سر گذاشتند و این امکان برای آن‌ها فراهم شد.

اپلیکیشن های موبایلی شرکت‌های آسان پرداخت پرشین، پرداخت الکترونیک پارسیان، پرداخت الکترونیک سامان،پرداخت الکترونیک سداد، شرکت به پرداخت ملت و الکترونیک کارت دماوند از جمله اپلیکیشن‌هایی هستند که امکان مانده‌گیری حساب را برای کاربران خود فراهم کرده‌اند.

تطابق کد ملی با شماره تلفن همراه کاربران در اپلیکیشن‌های موبایلی با اتصال ۶ شرکت ذکرشده به سامانه‌ی نهاب بانک مرکزی با همکاری شرکت خدمات انفورماتیک اجرایی و امکان سرویس مانده‌گیری در اپلیکیشن موبایل آن‌ها امکان‌پذیر شد. این شرکت‌ها همچنین آزمون‌های مربوط‌به سرویس مانده‌گیری و ارتباط با سامانه‌ی مانا را با موفقیت پشت سر گذاشته‌اند.

سایر شرکت‌های پرداخت مجاز نیز می‌توانند با اتصال به سامانه‌ی نهاب، مانا و رعایت الزامات جدید شاپرک نسبت به فعال کردن فرایند مانده‌گیری اقدام کنند زیرا الزامات جدید در حوزه‌ی اپلیکیشن‌های موبایلی از ابتدای سال ۱۳۹۸ اجباری است.

مهم نیست خانه‌‌تان در کجای این کره‌ی خاکی باشد؛ زمین‌‌لرزه پدیده‌‌ای نام‌‌آشنا برای تمامی اهالی این سیاره است. در همین یکی دو سالی که گذشت، از اهالی مناطق ازگله و سرپل ذهاب کرمانشاه در ایران تا اهالی پوئبلا در مکزیک، همگی قدرت ویران‌‌گر زلزله‌‌هایی عظیم را با گوشت و پوست و استخوان خود درک کردند؛ زلزله‌‌هایی که قدرت آن‌‌ها حتی به بالای ۷ درجه در مقیاس ریشتر نیز می‌‌رسید.

در تصاویر مربوط‌‌به زلزله‌‌ی سال ۲۰۱۷ پوئبلا، در شهر هوئیاپان، هنوز هم آثار و بقایای خرابی‌‌های این زمین‌‌لرزه‌‌ی ۷.۱ ریشتری به چشم می‌‌خورد.

در این شهر، یکی از اهالی محلی به‌‌نام «ساودرا» درکنار سازه‌‌ای ایستاده که قرار است خانه‌‌ی جدیدش باشد. اما برخلاف بسیاری از همسایگانش، ساودرا از بلوک‌های بتونی برای بازسازی خانه‌‌اش استفاده نمی‌کند. او از مصالحی استفاده می‌کند که با نام اَبَرخِشت (superadobe) شناخته می‌‌شوند. این ماده درحقیقت یک ماده مبتنی‌‌بر زمیناست که تولید آن نیازمند منابعی خارج از محیط نیست و مزیت مهم آن برای بسیاری از اهالی محلی این منطقه‌‌ی زلزله‌خیز، مقاومت آن دربرابر زمین‌لرزه است.

کیسه‌های پلاستیکی پُرشده از مخلوطی از خاک و آهک روی یکدیگر چیده می‌‌شوند. دیواره‌ای این خانه، پوشیده از سه لایه‌‌ی خاک، آهک، چمن و کود اسب است. در حال حاضر، سقف خانه‌‌ی ساودرا از پارچه‌‌ی برزنتی ساخته شده؛ ولی قرار است که این پارچه به‌‌زودی با آجر سفال‌‌های رسی جایگزین شود. این آجرها برای قرن‌‌ها بخشی از فرهنگ بومی این منطقه بوده‌‌اند. ساودرا می‌گوید:

برای من، داشتن یک خانه‌‌ی ابرخشتی، بیش از همه به‌‌خاطر نوع معماری، استفاده از زمین و استفاده از منابع محلی جذاب است. من علاقه‌‌ی وافری به فرهنگ و آداب و رسوم مردم خود دارم. سال‌‌های درازی است که ما‌‌ خانه‌های خود را از همین زمین می‌‌ساخته‌ایم. ساختن خانه از ابرخشت، این تجربه را به سطح کاملا متفاوتی ارتقا خواهد داد.

ساودرا جوانی است که به شغل بافندگی مشغول است. او به‌‌پیروی از سنت آبا و اجدادی خود، پارچه را با پشم گوسفندان می‌‌بافد و آن‌‌ را با رنگ طبیعی حاصل‌‌ از گیاهان محلی، رنگ‌‌آمیزی می‌‌کند. درکنار این شغل، او زبانناهوتی (Nahuatl) را نیز تدریس می‌‌کند که رایج‌ترین زبان بومی در مرکز مکزیک به حساب می‌‌آید.

او هم خانه‌اش را بر اثر زمین‌لرزه از دست داد و هم مدرسه‌‌ای را که در آن تدریس می‌‌کرد. در این زلزله بیش از ۳۰۰ مورد از جوامع ساکن در این مناطق کوهستانی با مجموع جمعیتی بالغ‌‌بر ۷۵۰۰ نفر متحمل خسارت شدند که دراین‌‌میان، ۱۰ نفر کشته و بسیاری نیز زخمی شدند.

مصالح و دستورالعمل ساخت مورد نیاز ساودرا و خانواده‌اش ازسوی یک گروه معماری با نام Siembra Arquitectura در شهر مکزیکوسیتی تأمین می‌‌شود. هدف این گروه، آموزش و کمک به افراد بی‌‌خانمان‌‌و زلزله‌‌زده برای ساخت ساختمان‌‌هایی مستحکم است.

یکی از مصالحی که این گروه، افراد را تشویق به استفاده از آن می‌‌کنند، ابرخشت است. ابرخشت توسط معماری ایرانی- آمریکایی با نام نادر خلیلی طراحی شد. او برای اولین‌بار ساخت کیسه‌‌های زمینی را در یک سمپوزیوم ناسا در سال ۱۹۸۴ پیشنهاد داد؛ هدف از این چالش در آن زمان، به‌‌اشتراک‌‌گذاری ایده‌‌های شرکت‌‌کنندگان برای چگونگی انجام ساخت‌‌وساز روی کره‌ی ماه و مریخ بااستفاده از مصالح دردسترس بود؛ چراکه به‌‌نظر کارشناسان، انتقال مصالح از زمین به فضا توجیه اقتصادی نداشت.

شیفته خلیلی، رئیس مؤسسه‌‌ی Cal-Earth می‌‌گوید:

زمانی‌که پدرم آن سخنرانی را ارائه داد، دیدگاه او این بود که زمین واقعا طلا است: ۹۹ درصد از مواد موردنیاز شما برای ساخت یک سرپناه، در زمین خودتان وجود دارد. او درباره‌‌ی پایداری و توانمندسازی حقیقی صحبت می‌‌کرد.

مؤسسه‌‌ی غیرانتفاعی Cal-Earth که در سال ۱۹۹۱ توسط پدر مرحوم شیفته تأسیس شد، به مردم یاد می‌دهد که چگونه با استفاده از معماری مبتنی‌‌بر زمین، سازه‌‌هایی پایدار و مقاوم دربرابر بلایای طبیعی بسازند.

ابرخشت مانند خشت معمولی نیست که برای قرن‌ها در این منطقه مورد استفاده قرار می‌‌گرفت. خشت نوعی مصالح مبتنی‌‌بر زمین است که شامل خاک و موادی آلی نظیر ساقه‌‌ی ذرت، علوفه‌‌ی خشک و کود حیوانی می‌شود. این ترکیب یکی از قدیمی‌ترین مواد ساختمانی موجود در جهان بوده که البته ترکیبات دقیق آن می‌‌تواند متنوع باشد.

ابرخشت نیز از خاک و مواد آلی ساخته شده‌ است؛ اما این مخلوط باکمک آهک تقویت می‌شود و سپس در کیسه‌هایی از جنس پلی پروپیلن بسته‌‌بندی می‌‌شود (همان ماده‌ای که برای ایجاد کیسه‌‌های شنی در دیوارهای ساحلی به کار می‌رود). این کیسه‌‌ها روی یکدیگر سوار می‌‌شوند و درمیان لایه‌‌‌‌های سنگین سیم‌خاردار قرار می‌‌گیرد. با این کار، کیسه‌ها در محل خود تثبیت شده و دیوارهایی مستحکم را تشکیل می‌‌دهند.

خانه‌های ساخته‌‌شده با ابرخشت بسیار مقرون‌به‌صرفه هستند و انتظار می‌رود عمر آن‌‌ها تا قرن‌‌ها ادامه یابد. در این جوامع مبتنی‌بر کشاورزی و دورافتاده، ساخت مواد جدید می‌‌تواند ظرفیت خوبی برای خودمختاری و ایجاد مشاغل بهتر به‌‌همراه داشته باشد. شیفته می‌گوید:

پدرم ابرخشت را به‌‌گونه‌‌ای طراحی کرده که قابلیت ساخت در هر مکانی را داشته باشد. ما تاکنون با شرایطی مواجه نشده‌‌ایم که نتوان از این مصالح در آن‌‌جا به‌‌کار برد.

نادر خلیلی ایده‌‌ی ساخت ابرخشت را از سکونتگاه‌‌های کهن واقع در اقلیم‌های خشنی مانند بیابان‌های داغ خاورمیانه الهام‌ گرفته است. سازه‌های ابرخشتی دربرابر ویرانگرترین بلایای طبیعی از خود مقاومت نشان داده‌اند. شواهد حاکی از آن هستند حتی پس از زلزله‌‌ی ۷/۲ ریشتری نپال در سال ۲۰۱۵ و نیز طوفان ماریا در پورتوریکو، ساختمان‌های ابرخشتی هنوز پابرجا مانده بودند.

اکنون خانه‌های بی‌‌شماری در سراسر جهان وجود دارند که از ابرخشت ساخته شده‌‌اند، از پناهگاه‌های اضطراری گرفته تا خانه‌هایی بسیار لوکس و تجملی. امروزه در بسیاری از سازه‌‌ها از این نوع مصالح بهره‌‌ گرفته شده است. به‌‌عنوان نمونه می‌‌توان به سازه‌‌های اردوگاه پناهندگان الزعتری در اردن اشاره کرد که توسط بنیاد بین‌المللی آکسفام احداث گردیده یا بنیاد آموزشی غیرانتفاعی اوجای احداث‌شده در جنوب کالیفرنیا که حتی توانست به‌‌خوبی از پس آتش‌‌سوزی بزرگ توماس در دسامبر سال ۲۰۱۷ نیز برآید.

بسیاری از این سازه‌‌ها گنبدی‌شکل هستند. این نوع طراحی به‌‌دلیل برتری‌‌های فیزیکی موجود در ساختارهای قوس‌‌دار، مقاومت بهتری را دربرابر عوامل محیطی از خود نشان می‌‌دهند. بااین‌‌حال، در اردوگاه‌ها افراد محلی می‌خواستند ساختارهای مرسوم‌‌تری را نسبت به طراحی گنبدی پیاده‌‌سازی کنند. بنابراین گروه Siembra Arquitectura خانه‌‌هایی با ساختار مستطیلی را برای آن‌‌ها طراحی کرد؛ اما آن‌ها مجبور شدند این خانه‌‌های جدید را به‌‌وسیله‌‌ی ستون‌‌هایی در گوشه‌‌ها تقویت کنند.

شیفته خلیلی در ادامه می‌گوید که چشم‌‌انداز مؤسسه‌‌ی Cal-Earth آن است که بتواند گروهی از سازندگان دوره‌دیده را برای شرایط اضطراری به‌‌کار گیرد؛ گروهی که با یک کیسه از لوازم ضروری به مناطق بحران‌‌زده و اردوگاه‌‌های پناهندگان اعزام شوند و با اتکا به زمین و منابع طبیعی، طبق دستورالعمل اقدام به ساخت سکونتگاه کنند. او می‌‌افزاید:

درک اصول ساخت‌‌وساز با ابرخشت، ارتباط نزدیکی با درک ریشه‌‌های معماری باستانی و بومی دارد. ما امروزه می‌توانیم ساختمان‌‌هایی بسازیم که ضمن هماهنگی کامل با طبیعت، پایدار، مدرن و واقعا ایمن باشند. مردم می‌توانند در خانه‌‌هایی زندگی کنند که برای نسل‌‌های متمادی دوام خواهند آورد.

ابرخشت و خشت، هر دو از مزایایی چشمگیر برای استفاده در شرایط آب‌‌و‌‌هوایی بسیار خشن برخوردار هستند. به‌‌عنوان مثال، در منطقه‌‌ای مانند هوئیاپان که در ارتفاع ۲۵۰۰ متری از سطح زمین قرار دارد، دما طی شب می‌‌تواند به نزدیک صفر درجه برسد و در عین‌‌حال، با طلوع آفتاب روزهایی بسیار داغ و سوزان را شاهد خواهد بود. خشت مصالحی با ویژگی‌‌های حرارتی چشمگیر است؛ این ماده می‌‌تواند گرما را طی روز جذب کرده و آن را در طول شب آزاد ‌کند. طی شب نیز این روند معکوس خواهد شد؛ یعنی سرمای هوای شب در خشت‌‌ها جذب می‌‌شود و درنتیجه، طی روز می‌‌توان هوایی خنک و مطبوع را تجربه کرد.

بااین‌‌حال، هنوز ممکن است این سازوکار یک مشکل بزرگ برای افراد محلی به‌‌همراه داشته باشد و آن، زمان لازم برای تولید این‌‌گونه مصالح است. بسته‌به شرایط آب‌‌و‌‌هوایی، ساخت یک خانه با ابرخشت می‌تواند تا سه ماه طول بکشد. تولید مصالح برپایه‌‌ی خشت و ابرخشت شامل فرایند مخلوط‌‌سازی و سپس لگدمالی برای اختلاط بهتر مواد است (در هائیاپان، از نیروی اسب برای این مرحله استفاده شد). انجام این فرایند طی فصول طولانی بارندگی در مکزیک می‌تواند سرعت کار را به‌‌شدت کم کند.

همین مورد یکی از دلایلی است که برخی از افراد، پس از ازدست‌‌دادن خانه‌‌های خود، ترجیح می‌‌دهند خانه‌‌های جدیدشان را با بلوک‌‌های سیمانی بسازند؛ چراکه این روش سریع‌‌تر خواهد بود.

خوان مانوئل اسپینوزا کورتس یکی از اولین افراد در هوئیاپان بود که یکی از خانه‌‌های ابرخشتی برای او ساخته شد. او اکنون در خانه‌‌ی سه‌‌خوابه‌‌ی خود همراه‌با پدر و مادرش در مقابل یک باغ میوه زندگی می‌‌کند. او که کل این فرایند ساخت را از مؤسسه‌‌ی Siembra Arquitectura فرا گرفته بود، اکنون به یکی از افراد ارشد در پروژه‌‌های ساخت در شهر خود تبدیل شده است. اسپینوزا می‌‌گوید:

ساخت‌‌وساز با بتن ساده‌‌تر است. ما مجبوریم خشت‌‌ها را لگدمال کنیم. باید از اسب‌‌ها و انسان‌‌ها استفاده کنیم. وقتی این کا را شروع می‌‌کنید، تازه می‌‌فهمید که سختی کار تا چه حد است. اما حالا که روش انجام آن را درک کرده‌‌ایم، سرعت کار ما افزایش یافته است. ما اشتیاق زیادی برای انجام آن داریم.

نمی‌‌توان دو زمین‌لرزه‌ی بزرگ مکزیک در سال ۲۰۱۷ را نوعی ناهنجاری غیرمعمول به‌‌حساب آورد. از آن زمان تاکنون، اسپینوزا شاهد چندین زلزله‌‌ی مشابه دیگر در خانه‌‌ی جدید خود بوده است. او می‌‌گوید:

 خانه‌‌ی من همراه‌ با حرکات زلزله شروع به نوسان می‌‌کند. من همواره شاهد آغاز این تکان‌ها بوده‌‌ام که درنهایت به ثبات می‌‌رسیدند. دیگران نیز همین تجربه را داشته‌‌اند و این موجب ایجاد اعتماد در آن‌‌ها شده است. [ابرخشت] ثابت کرده است که کیفیت مناسبی دارد.

حالا دیگر کار ساخت خانه‌‌ی ساودرا، پس از سه ماه به اتمام رسیده است و خانواده‌‌ی او به خانه‌‌ی جدیدشان نقل‌مکان کرده‌اند. او می‌گوید با اینکه این فرایند واقعا پُرکار بوده؛ اما یادگیری آن چندان دشوار نبوده است و اکنون او احساس رضایت می‌کند. او می‌گوید:

این فرایند دراصل نوعی ساخت‌‌وساز اکولوژیکی است. طراحی مستطیلی‌‌شکل بیشتر از هر مورد دیگری مورداستقبال واقع شده؛ چراکه ظاهر آن واقعا به‌‌مانند یک خانه است و از همه‌‌ی امکانات لازم برای تأمین رفاه یک خانواده نیز برخوردار است.

اکثر مردم، جنوبگان را به‌عنوان یک قاره‌ی منجمد دور افتاده و دست‌نخورده تصور می‌کنند اما از دهه‌ها پیش مردمانی آنجا زندگی می‌کرده‌اند و تاکنون در حال ساخت‌وساز در این ناحیه از زمین بوده‌اند. در پژوهشی که به‌تازگی در مجله‌ی Nature Sustainability منتشر شده، برای نخستین بار، ردپای انسان در سرتاسر این قاره اندازه‌گیری شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که اگرچه ساختمان‌سازی‌ها و دستکاری‌های انسانی تنها بخش کوچکی از کل این قاره را شامل می‌شود ولی تاثیر قابل‌توجهی روی اکوسیستم جنوبگان دارد. این داده‌ها نشان می‌دهند که ۷۶ درصد از کل ساختمان‌ها فقط در ۰/۰۶ درصد از کل قاره قرار گرفته‌اند: مناطق عاری از یخی که در پنج کیلومتری ساحل قرار دارند. این حاشیه‌ی ساحلی اهمیت ویژه‌ای دارد زیرا موجب دسترسی پنگوئن‌ها و فک‌های دریایی به اقیانوس جنوبی می‌شود و نیز آب‌و‌هوای مرطوبی را که برای حیات گیاهان مناسب است، مهیا می‌کند.

ردپای بناهای ساخته شده در جنوبگان

این موضوع که به‌طور کلی ما چقدر از زمین را در جنوبگان با زیرساخت‌های خود تحت‌تاثیر قرار داده‌ایم، از دهه‌ها پیش پرسشی مهم بوده اما تاکنون یافتن پاسخی برای آن دشوار بوده است. خبر خوب در این زمینه این است که انسان منطقه‌ی نسبتا کوچکی را مورد ساخت‌و‌ساز قرار داده، اما مسئله‌ی مهم این است که کجای آن را؟

پژوهشگران توانسته‌اند برای نخستین بار ردپای ساختمان‌سازی و دستکاری زمین عاری از یخ را در سرتاسر جنوبگان اندازه‌گیری کنند و این معادل ساخت بیش از ۳۹۰ هزار متر مربع و نیز دستکاری ۵ میلیون و ۲۰۰ هزار مترمربع از زمین بدون یخ است.

اگر بخواهیم به‌شکلی دیگر توضیح دهیم، باید بگوییم که به ازای هر فردی که در جنوبگان وجود دارد (با درنظر گرفتن شلوغ‌ترین وضعیت آن در فصل تابستان)، بیش از ۱۱۰۰ مترمربع دستکاری زمین اتفاق افتاده است. زیرساخت‌های موجود عمدتا مربوط‌به ۳۰ کشور جهان هستند.

ایستگاه کیسی متعلق به کشور استرالیا در جنوبگان

تاکنون اندازه‌گیری میزان تاثیر انسان روی این قاره، به‌علت دشواری جمع‌آوری داده مشکل بوده است. کشورهای زیادی در جنوبگان فعال هستند و دریافت اطلاعات مربوط‌به زیرساخت‌های آن‌ها بسیار زمان‌بر بوده است. از آنجا که دو سوم از ایستگاه‌های پژوهشی این منطقه، قبل از پذیرشپروتکل حفاظت از محیط زیست جنوبگان ساخته شده بودند، آن‌ها ملزم به ارزیابی‌های اثرات زیست‌محیطی یا نظارت نبوده‌اند و بنابراین به احتمال زیاد بسیاری از این اپراتورها، داده‌های قابل دسترسی درمورد ردپای خود ندارند. علاوه‌بر‌این، به‌علت دشواری ذاتی دسترسی به جنوبگان و فاصله‌ی زیاد بین ایستگاه‌ها، انجام اندازه‌گیری‌های میدانی در مقیاس قاره‌ای امکان‌پذیر نیست. برای حل این مشکلات، پژوهشگران از یک رویکرد معتبر برای اندازه‌گیری ردپای یک ایستگاه منفرد استفاده کردند و با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای، آن را درمورد ۱۵۸ منطقه در کل قاره به کار بردند.

بیشتر تصاویری که استفاده شد به‌صورت رایگان از گوگل ارث گرفته شد و پژوهشگران برای دیجیتالی کردن تصاویر خود ساعت‌ها زمان صرف کردند.

ایستگاه دیویس، یکی از سه ایستگاه دائمی استرالیا در جنوبگان. پژوهشگران از تصاویر گوگل ارث برای نقشه‌یابی ردپای زیرساخت‌های انسانی در کل قاره استفاده کردند

جالب اینکه یکی از دشوارترین مکان‌ها، ایستگاه آمریکایی آموندسن-اسکات بود. از آنجا که این ایستگاه در موقعیت جنوبگان جغرافیایی قرار گرفته است، ماهواره‌های بسیار کمی از روی آن می‌گذرند. این مشکل درنهایت با گرفتن هزاران تصویر هوایی تولیدشده در مأموریت Operation IceBridge ناسا حل شد. هواپیمای ناسا در سال ۲۰۱۰ از روی این ایستگاه عبور کرده بود.

پژوهشگران پس از گرفتن این داده‌ها، اندازه‌گیری‌های خود را با اندازه‌های موجود از ساختمان‌ها مقایسه کردند تا دقت کار خود را ارزیابی کنند. اما برخلاف ساختمان‌ها، آن‌ها اندازه‌گیری‌های حقیقی درمورد زمین‌های دستکاری شده (مثل جاده‌ها، باندهای فرودگاهی یا معادن و موارد مشابه) نداشتند که بتوانند داده‌های خود را با آن‌ها مقایسه کنند. آن‌ها خاطرنشان می‌کنند که به‌علت وجود عواملی نظیر پوشش برف و وضوح نامناسب تصاویر برای مشاهده‌ی مواردی نظیر مسیرهای پیاده‌روی، احتمالا برآوردی کمتر از حد به‌دست آورده‌اند.

پنگوئن‌های آدلی برای دسترسی به اقیانوس نیاز به مناطق بدون یخ دارند

بعد از مکان‌یابی ردپای ساختمان‌ها و دستکاری‌های زمین، نتایج جالبی به‌دست آمد. به دلایل عملی، اکثر ایستگاه‌های جنوبگان در مناطق کوچک بدون یخ و در سرتاسر قاره به‌ویژه در اطراف سواحل پراکنده شده‌اند. این مناطق علاوه‌بر اینکه برای انسان‌ها جذاب هستند، ازنظر تنوع زیستی جنوبگان نیز حیاتی هستند. این مناطق به‌عنوان مکان آشیانه‌سازی پرندگان دریایی و پنگوئن‌ها، بستری برای خزه‌ها، گلسنگ‌ها و گیاهان آونددار و زیستگاهی برای جانوران بی‌مهره‌ی این قاره به‌شمار می‌روند.

یکی دیگر از یافته‌های جالب این داده‌ها چیزی است که آن‌ها درمورد بکر بودن این قاره به ما می‌گویند. اگرچه ردپای فعلی تنها قسمت کوچکی از بیش از ۱۲ میلیون کیلومتر مربع جنوبگان را شامل می‌شود، اما دستکاری‌های انسانی در بیش از نیمی از تمام مناطق بزرگ بدون یخ در طول سواحل دیده می‌شود.

انتشار این پژوهش به‌موقع است زیرا زیرساخت‌های زیادی برای این منطقه پیشنهاد شده است. در حال حاضر، ایستگاه‌های جدیدی توسط هفت کشور پیشنهاد شده است. همچنین پروژه‌های بزرگ بازسازی ایستگاه‌های موجود در حال اجرا بوده و ایتالیا نیز درحال ساخت یک باند فرودگاه جدید در مناطق بدون یخ است. استرالیا نیز ساخت نخستین باند فرودگاهی بتنی را برای جنوبگان پیشنهاد داده است که اگر ساخته شود، بزرگ‌ترین باند فرودگاهی این قاره خواهد بود.

تا به امروز، تصمیم‌گیری‌ها در زمینه‌ی گسترش زیرساخت‌ها در جنوبگان بدون توجه به زیرساخت‌های موجود در این منطقه انجام شده است. اما اکنون امید است که باتوجه‌به این اطلاعات، تصمیم‌های آگاهانه‌ای توسط جامعه‌ی بین‌المللی درمورد میزان ساخت بنا در این منطقه، موقعیت بناها و نحوه‌ی مدیریت این سرزمین اتخاذ شود.

در سال ۲۰۰۳، یک موج‌ گرمای کشنده قاره‌ی اروپا را درنوردید و طبق تخمین دانشمندان، ده‌ها هزار انسان را به کام مرگ کشاند. بسیاری از قربانیان، افراد سالمند بودند که قابلیت تحرک کم‌تری داشتند یا افرادی که به یک بیماری مزمن مبتلا بودند. تغییرات اقلیمی باعث رواج چنین موج‌های گرمای کشنده‌ای خواهد شد، اما این بار تنها افراد سالمند و بیمار را تحت تاثیر قرار نخواهند داد. افزایش گرمای جهانی تنها به‌صورت مستقیم تهدید‌کننده‌ی زندگی انسان‌ها نیست. طبق یک گزارش جدید موج‌های گرما می‌توانند باعث از دست رفتن میلیاردها ساعت کاری در کشورهای مختلف شود، شرایط را برای شیوع بیماری‌های عفونی و مسری فراهم کند و باعث کاهش تولید محصولات کشاورزی شوند.

این گزارش که در ماه دسامبر سال گذشته در ژورنال Lancet به چاپ رسید، آخرین یافته‌های مؤسسه‌ی Lancet Countdown را در بر داشت. گفتنی است این مؤسسه، نهادی شکل‌گرفته بر پایه‌ی همکاری موسسات تحقیقاتی بین‌المللی با سازمان بهداشت جهانی و سازمان هواشناسی جهانی است.

نیک واتس، مدیر اجرایی Lancet Countdown و یکی از نویسندگان پرشمار این گزارش می‌گوید:

این شرایط همه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تک‌تک انسان‌ها و تک‌تک افراد جمعیت زمین را. هیچ کشوری از تبعات آن مصون نیست. ما اثرات گرمایش جهانی را مدتی است که مشاهده می‌کنیم.

پژوهشگران در این گزارش نوشته‌اند که میلیون‌ها نفر در سرتاسر جهان نسبت‌به بیماری‌های مرتبط با گرما و مرگ ناشی از آن آسیب‌پذیر هستند. این آسیب‌پذیری به‌خصوص در اروپا و کشورهای شرق مدیترانه بیشتر است، شاید به این دلیل که در این نواحی افراد سالخورده‌ی بیشتری در نواحی شهری زندگی می‌کنند. آسیب‌پذیرترین بخش جمعیت در مقابل گرما و تبعات ناشی از آن، افراد با سن بیشتر از ۶۵ سال و افراد دارای بیماری‌های مزمن مانند بیماری‌های قلبی و عروقی و دیابت هستند. طبق یافته‌های این مطالعه، آن نواحی از جهان که مسکن انسان‌ها است نسبت‌به سایر نواحی زمین افزایش دمای بیشتری را، نزدیک به دو برابر، تجربه خواهد کرد؛ ۰/۸ سلسیوس در مقابل ۰/۳ سلسیوس. آنطور که در این گزارش آمده، در سال ۲۰۱۷ نسبت به سال ۲۰۰۰ تعداد «رویداد قرار گرفتن در معرض موج گرما»، یعنی یک موج گرما که توسط یک شخص تجربه می‌شود، ۱۵۷ میلیون بار بیشتر بوده است. همچنین نسبت‌به بازه‌ی زمانی ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۵ هر شخص در بازه‌ی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ به‌طور میانگین در هر سال ۱.۴ روز بیشتر در معرض موج گرما قرار گرفته است. شاید این عدد زیاد بزرگ به نظر نرسد اما آنطور که واتس می‌گوید شخصی که ۷۵ سال دارد و از بیماری کلیوی رنج می‌برد، ممکن است ۳ یا ۴ روز از موج گرما را تحمل کند اما نمی‌تواند ۵ یا ۶ روز را تحمل کند. به همین دلیل است که همین رقم ۱.۴ روز نیز دارای اهمیت فراوانی است.

همچنین دمای بالا هوا می‌تواند روی بهره‌وری در محیط کار تاثیر بگذارد. طبق برآورد این گزارش در سال ۲۰۱۷ در حدود ۱۵۳ میلیارد ساعت کاری به‌دلیل گرمای زیاد هوا از دست رفته که ۸۰ درصد آن مربوط‌به بخش کشاورزی بوده است. آسیب‌پذیرترین مناطق زمین از این لحاظ هند، آسیای جنوب‌شرقی، کشورهای واقع در جنوب صحرای آفریقا و آمریکای جنوبی هستند. تارد جل‌استورم یکی از نویسندگان مقاله و مدیر صندوق بین‌المللی محیط‌زیست در نیوزلند و مشاور محیط‌زیست و سلامت محیط کاری می‌گوید که اولین مرحله از تاثیر موج گرما، ایجاد احساس ناراحتی در فرد است. اما رفته‌رفته شدت گرما به اندازه‌ای می‌رسد که دیگر بدن نمی‌تواند در این دمای بالا به فعالیت خود ادامه دهد. برای مثال تعریق شدید بدون نوشیدن آب کافی می‌تواند منجر به بیماری‌های کلیوی شود. هم‌اکنون مدارک مستدلی وجود دارد که نشان می‌دهد کارگرانی که در زمین‌های کشاورزی آمریکای مرکزی کار می‌کنند پس از سال‌ها فعالیت در هوای گرم دچار مشکلات کلیوی شده و فوت می‌کنند. کشورهای غنی‌تر مانند ایالات متحده آمریکا ممکن است به‌دلیل دسترسی بیشتر به آب آشامیدنی و همچنین تهویه مطبوع هوا در محیط‌های کاری سربسته از شدیدترین تبعات گرمای هوا در امان باشند، اما طبق گفته‌ی جل‌استورم، پیاده کردن این راهکارها در کشورهای فقیر پرهزینه است.

اما موج گرما می‌تواند تاثیرات غیرمستقیمی نیز بر سلامت انسان‌ها بگذارد. برای مثال، دما‌های بالاتر می‌تواند گستره‌ی جغرافیایی ارگانیسم‌هایی که ناقل تب دنگی، مالاریا و وبا هستند را افزایش دهد. ظرفیت وکتورال، شاخصی که برای سنجش میزان راحتی انتقال یک عامل بیماری‌زا توسط ارگانیسم ناقل بیماری استفاده می‌شود، مربوط‌به بیماری تب دنگی که توسط پشه‌های آئدس منتقل می‌شود، در سال ۲۰۱۶ به بالاترین میزان خود رسید. در سال‌های اخیر افزایش تلفات این بیماری ویروسی در  مناطق جغرافیایی به‌خصوص آسیای جنوب‌شرقی باعث ایجاد نگرانی‌های جدی شده است. از طرفی دیگر درصد نواحی ساحلی مستعد شیوع باکتری‌های از جنس ویبریو (شامل گونه‌هایی که می‌توانند ناقل بیماری‌هایی مانند وبا باشند) از دهه‌ی ۱۹۸۰ تا دهه‌ی ۲۰۱۰ در ناحیه‌ی بالتیک و قسمت‌های شمالی ایالات متحده به تریب ۲۴ و ۲۷ درصد افزایش یافته است. در مناطق مرتفع قاره‌ی آفریقا، شرایط مناسب زیست‌محیطی برای انگل پلاسمودیوم فالسیپاروم که عامل بیماری مالاریا است، از ۱۹۵۰ تا ۲۰۱۰ به میزان ۲۱ درصد رشد کرده است.

اما تغییرات اقلیمی می‌تواند امنیت غذایی را نیز تهدید کند. طبق اطلاعات ارائه‌شده در این گزارش هنوز جهان بیش از نیاز خود غذا تولید می‌کند اما به‌دلیل افزایش دمای هوا در دهه‌ی اخیر، میزان برداشت محصولات کشاورزی در ۳۰ کشور جهان رو به کاهش گذاشته است.

اندی هاینس، استاد تغییرات محیط‌زیستی و بهداشت عمومی در دانشگاه بهداشت و پزشکی حاره‌ای لندن که در تحقیق سال ۲۰۱۸ نقشی نداشته اما پیش از این در نگارش گزارش‌های Lancet Countdown مشارکت داشته است، می‌گوید:

به‌صورت کلی این گزارش حاوی نگرانی‌های خطرناکی در مورد روند پیشرفت گرمایش جهانی و تبعات وخیم بالقوه‌ی آن بر سلامت انسان است. یکی از مشکلات ما این است که داده‌های کافی در مورد آسیب‌های واقعی گرمایش جهانی به‌خصوص در کشورهای کم‌تر توسعه‌یافته در دست نداریم.

اما این مطالعه حاوی نقاط مثبتی نیز بوده است. در سال ۲۰۱۵، از ۴۰ کشور ارزیابی‌شده توسط سازمان بهداشت جهانی، تعداد ۳۰ کشور برنامه‌های بهداشتی تطبیق با تغییرات اقلیمی اتخاذ کرده بودند و ۶۵ درصد شهرها در حال ارزیابی خطرات تهدید گرمایش جهانی و تاثیر آن بر زیرساخت‌های بهداشتی عمومی بودند. اما میزان بودجه‌ی تخصیص‌یافته به برنامه‌های تطبیقی بهداشتی تنها ۵ درصد از کل بودجه‌های اختصاص‌یافته به برنامه‌ی تطبیق با تغییرات اقلیمی کشورها را شامل می‌شود. این میزان هزینه‌کرد با تعهدات توافق پاریس در مورد تغییرات اقلیمی که شروع اجرای آن از سال ۲۰۲۰ خواهد بود، تطابق ندارد.

واتس می‌گوید در بین اقداماتی که کشورها برای کاهش اثرات زیان‌بار تغییرات اقلیمی بر بهداشت عمومی انجام داده‌اند، حذف استفاده از زغال‌سنگ برای تولید برق و رو آوردن به حمل‌و‌نقل سبز، جزو مهم‌ترین اقدامات به شمار می‌رود. وسایل نقلیه‌ی برقی در حال فراگیر شدن هستند و همچنین، به قول واتس، حمل‌و‌نقل فعال مانند پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری نیز نقش مهمی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ایفا می‌کند.

واتس می‌گوید با درنظرگرفتن هزینه‌ی بالایی که تغییرات اقلیمی بر تمدن بشری تحمیل خواهد کرد، واضح است که پاسخ یا عدم پاسخ ما به این تهدید، آینده‌ی سلامت بشر در قرن بعد را تعیین خواهد کرد.

کنگره‌ی جهانی موبایل تمام بزرگان دنیای موبایل و تازه‌های آن‌ها را در بارسلون گردهم می‌آورد؛ فناوری‌های مرتبط با گوشی‌ها، محصولات جدید و نشست‌های تخصصی پیرامون این رویداد، ماه پایانی زمستان را برای علاقه‌مندان به موبایل گرم‌‌ و هیجان‌انگیز می‌کند. با اینکه برخی از شرکت‌های بزرگ همچون سامسونگ و هواوی رویداد‌های متفاوتی را برای رونمایی از محصولات بالارده‌ی خود درنظر می‌گیرند اما همچنان MWC مهم‌ترین رویداد این حوزه محسوب می‌شود. در نظرسنجی هفته‌ی گذشته‌ی زومیت جذاب‌ترین محصولات معرفی‌شده در MWC 2019 به رای گذاشته شد و طبق انتظار، میت ایکس هواوی در صدر انتخاب‌های کاربران زومیت قرار گرفت.

در نظرسنجی مذکور که با شرکت ۳۲۰۷ نفر برگزار شد، گوشی هواوی میت ایکس با کسب ۵۰.۹۲ درصد آرا (معادل ۱۶۳۳ نفر) در رتبه‌ی نخست و پس از آن نیز اکسپریا وان سونی با ۲۱.۴۲ درصد (۶۸۷ نفر) در رتبه‌ی دوم قرار گرفتند. میت ایکس با طراحی نوآورانه‌ی خود مورد توجه بسیاری از کارشناسان و علاقه‌مندان قرار گرفت و به‌نوعی درکنار معرفی گلکسی فولد مسیر جدید دو غول دنیای تکنولوژی در تولید گوشی‌ را ترسیم کرد. گوشی سونی اکسپریا وان نیز با تجهیز به نمایشگر 4K و اولد خود درکنار دوربین سه‌گانه امیدها را در دل علاقه‌مندان به این برند باسابقه‌ی ژاپنی زنده کرد.نوکیا ۹ پیورویو گوشی دوربین محور جدید اچ‌ام‌دی نیز ۱۷.۳۳ درصد آرا رتبه‌ سوم را از آن خود کرد. 

با گذر از سه رتبه‌ی نخست تعداد آرای ۵ گزینه‌ی دیگر افت محسوسی دارد؛ خانواده‌ی جدید جی ۸ ال‌جی و وی ۵۰ این شرکت با کسب ۳.۸۴ و ۲.۴۹ درصد آرا به ترتیب در رتبه‌های چهارم و پنجم قرار گرفتند. شایان ذکر است که وی ۵۰ نخستین گوشی ۵ جی ال‌جی خواهد بود. میان‌رده‌های جدید سونی با نام‌های اکسپریا ۱۰ و ۱۰ پلاس بیش از برادر پرچمدارشان به طراحی گذشته‌ی سونی پایبند هستند؛ این دو گوشی و دو میان‌رده‌ی نوکیا ۳.۲ و ۴.۲ نیز به ترتیب ۲.۱۲ و ۱.۱۵ درصد آرا را به دست آوردند. شما در ادامه‌ می‌توانید نتیجه‌ی نظرسنجی را به‌صورت نموداری مشاهده کنید.

جذاب‌ترین گوشی معرفی شده در MWC 2019 از دید کاربران زومیت

نظر شما در مورد این نتایج چیست؟ آیا گوشی‌های معرفی شده در MWC خواسته‌های شما را برآورده کردند؟

به‌عنوان صاحب یک کسب‌وکار کوچک، ایجاد درآمد یکی از مسئولیت‌های اصلی‌تان است. بنابراین علاوه‌بر چالش‌های دیگری که در تجارت با آن روبه‌رو هستید، باید زمان و انرژی کافی برای تأمین امنیت مشتری سرمایه‌گذاری کنید.

منظور از ارائه‌ی آسانسوری، ارائه‌ای موجز و کامل در چند جمله و در زمانی کوتاه معمولا کمتر از ۱ دقیقه است؛ به‌گونه‌ای که مخاطب بتواند کسب‌وکارتان را بشناسد و با آن ارتباط برقرار کند. دلیل نام‌گذاری این روش با عنوان «ارائه آسانسوری»، مثالی است که برای معرفی خود در آسانسور زده می‌شود. فرض کنید با شخص مهمی مانند بیل‌ گیتس در آسانسور همراه شده‌اید و می‌خواهید خودتان را در این فرصت کوتاه به او معرفی کنید، طوری‌که قرار ملاقاتی با شما ترتیب دهد؛ چطور و با چه جمله‌هایی خودتان را معرفی خواهید کرد؟

معرفی آسانسوری یکی از راه‌های مؤثر برای برپایی کسب‌وکار جدید است. سخنرانی مختصر اما بسیار تأثیرگذار بر مخاطب در فرصتی بین ۳۰ تا ۶۰ ثانیه، به‌گونه‌ای که مخاطب را برای ادامه‌ی ارتباط و بیشتر دانستن درباره‌ی کسب‌وکارتان متقاعد کند. ممکن است این ایده به‌نظر شما قدیمی و ابتدایی برسد، اما این‌ کار را انجام دهید تا ببینید که چه سودی به شما می‌رساند. مشتری به‌دست آورید، سراغ بازارهای جدید بروید و با به‌کارگیری پول افراد، ثروت خود را بسازید.

مرحله‌ی اول: آمادگی برای ارائه

ایجاد فهرستی از اطلاعات 

برای اینکه بتوانید افراد را به خرید از خدمات و محصولاتتان ترغیب کنید، پیش از هر چیز باید درباره‌ی خودتان با آن‌ها صحبت کنید. فهرستی از اطلاعاتی که قصد انتقال و بیان آن‌ها را دارید، تهیه کنید. برای تهیه‌ی این فهرست، ۱۰ مورد از مهم‌ترین مواردی را که می‌خواهید همه در موردتان بدانند، بنویسید. به موضوعاتی بیندیشید که شما را نسبت به رقیبان در زمینه‌ی کاری‌تان متمایز و برجسته می‌کند. روی دستاوردهای کسب‌وکارتان و کارهایی که انجام می‌دهید، متمرکز شوید.

مرتب کردن فهرست

نرم‌افزار مناسبی مانند اکسل یا نوت‌پد را برای مرتب‌سازی فهرستتان براساس دسته‌بندی‌هایی به‌این شکل به‌کار ببرید:

• توانایی‌ها و مهارت‌ها و دستاوردهایی که من و کسب‌وکارم را از دیگران متمایز می‌کند.
• چه کاری در شغلم انجام می‌دهم؟
• چطور کارها را به سرانجام می‌رسانم؟
• چرا این کارها را انجام می‌دهم؟

گزینه‌هایی از فهرستتان را برای جواب دادن به سوالات هر دسته انتخاب کنید. به‌طور مثال برای سؤال دوم می‌توانید بنویسید: «من طراح و مدیر برنامه‌های امنیتی هستم.»

بعد از نوشتن همه‌ی جمله‌ها، آن‌ها را با ترتیبی منطقی برای نوشتن یک ارائه‌ی آسانسوری خوب مرتب کنید. اگر باز هم برای آگاهی از چگونگی ارائه‌ی آسانسوری باکیفیت نیاز به کمک دارید، می‌توانید در فضای آنلاین مثال‌هایی از این نوع ارائه را مشاهده کنید.

افزودن قلاب

به موضوعی جالب مثل آمار یا واقعیتی فکر کنید که مثل قلاب با آن مخاطب را به‌سرعت جذب خود کنید. این‌کار را پیش از آغاز ارائه‌تان انجام دهید.

به‌طور مثال اگر متخصص امنیت در حوزه‌ی فناوری اطلاعات (IT) هستید، پیش از شروع سخنرانی از حاضران بپرسید: «آیا می‌دانستید ۷۳ درصد از شرکت‌هایی که دچار مشکل نفوذ در داده‌هایشان می‌شوند، دلیل آن‌ را نمی‌دانند؟» با به‌کارگرفتن ایده‌ای جذاب و درگیرکننده، می‌توانید تمرکز مخاطبان را به‌دست‌آورید و شانس ارائه‌ی مؤثر را بیشتر کنید.

ارائه‌ی مختصر و مفید

در هنگام نوشتن ارائه، مطمئن شوید کلمات مناسب به‌کاررفته، دید روشنی از هدف ارائه می‌دهند. اگر جملاتی که نوشته‌اید، ارزشی به ارائه‌ی آسانسوریتان اضافه نمی‌کند، آن‌ها را با کلمه‌های مناسب‌تر و غنی‌تری جایگزین کنید. 

برای فهم بهتر موضوع، ۲ جمله‌ی درست و اشتباه را با هم مقایسه کنید:

جمله‌ی غلط: «من از کارم لذت می‌برم، چون حل مشکلات و حفظ امنیت سیستم‌های فناوری اطلاعات را دوست دارم.»

جمله‌ی درست: «من به طراحی سیستم‌های امنیتی که در حذف ویروس‌ها و مشکلات قدرتمند عمل می‌کنند، اشتیاق فراوانی دارم.»

مرحله‌ی دوم: انجام سخنرانی ۶۰ ثانیه‌ای

صرف زمان برای تمرین سخنرانی

برای تمرین ارائه در بازه‌ی زمانی مشخص، زمان‌سنج را روی ۳۰ تا ۶۰ ثانیه تنظیم و تلاش کنید پیش از پایان این زمان سخنرانی کاملی ارائه دهید. اگرچه الزامی وجود ندارد که زیر ۶۰ ثانیه ارائه را به‌پایان برسانید، اما باید آمادگی بیان ارائه‌ای مختصر و متقاعدکننده در بازه‌ی زمانی کوتاه داشته باشید. اگر می‌توانید، هدف‌گذاری‌تان را روی ارائه در ۳۰ ثانیه قرار دهید. 

درخواست بازخورد

بهتر است سخنرانی خود را از زاویه‌ی دید دیگران هم بررسی کنید. سعی کنید در میان جمعی از دوستان و افراد خانواده‌تان سخنرانی خود را ارائه دهید و از آن‌ها بازخورد بخواهید. انتقاد سازنده در ارائه‌ی بهترین سخنرانی ممکن کمکتان می‌کند. در مورد شفافیت ارائه، حس مخاطب، برقراری مناسب ارتباط چشمی و میزان جذابیت و متقاعدکنندگی ارائه از آن‌ها سؤال کنید. علاوه‌بر آن، اگر از یکی از دوستان خود بخواهید در حینی که در حال ارائه‌ی سخنرانی هستید، وانمود کند مخاطب مورد هدف شماست، بیشتر به شما کمک می‌شود.

حذف سخنان غیر ضروری

هرچه بیشتر تمرین کنید، ناخودآگاه از گفتن جمله‌های اضافی دوری خواهید کرد. اما اینجا چند راه برای جلوگیری از گفتن صحبت‌های غیر ضروری بیان می‌کنیم:

• پیش از آغاز سخنرانی نفس عمیقی بکشید. این‌کار باعث می‌شود بر عصبانیت و هیجانتان غلبه و درنتیجه تمرکز پیدا کنید. 
• سرعت سخنرانی‌تان را کاهش دهید.
• افرادی را که در حال صحبت برای آن‌ها هستید، دوستان نزدیکتان تصور کنید. کسی که تا حدی به‌شما نزدیک باشد، هیچ‌گاه قضاوت تند و سختگیرانه‌ای در موردتان نخواهد کرد (مانند یک همسایه یا یک دوست).

دوری از تن صدای یکنواخت

اگر چندین‌بار ارائه را تمرین کنید، ممکن است تمرکزتان بیش از حد به‌سمت کلمه‌ها برود و از چگونگی ارائه غافل شوید. پربارترین سخنرانی‌ها هم اگر با تن صدای ماشین‌وار ارائه شوند، اثربخشی‌شان را از دست خواهند داد. بنابراین سعی کنید در طول تمرین تن صدایتان را رصد کنید و سطح انرژی و صدا را به‌گونه‌ای تنظیم کنید که شنونده‌ها رضایت و اشتیاق کافی را تجربه کنند.

حذف اصطلاحات

شاید برای کسانی که با صنعت کسب‌وکارتان آشنایی دارند، استفاده از اصطلاحات مانعی نداشته باشد، اما در ارائه‌ی آسانسوری باید هرچه شفاف‌تر صحبت کنید. چون ممکن است استفاده از اصطلاحات برای مخاطبان گیج‌کننده باشد. پس تا حد امکان از آن دوری کنید.

صحبت کردن با سرعت کم

این درست است که فرصت کوتاهی برای بیان ارائه دارید، اما مراقب باشید به‌خاطر این موضوع در دام تند صحبت کردن نیفتید. اگر مخاطبان نتوانند پیام کلامتان را به‌درستی متوجه شوند، منظور اصلی‌تان از ارائه را نیز نخواهند فهمید. پس در هنگام تمرین، به‌طور ذهنی هر زمان که متوجه شدید درحال تند صحبت کردن هستید، خودتان را مجبور به کاهش سرعت سخنرانی کنید.

ضبط سخنرانی

بعد از اینکه محتوای ارائه را قوی و چندین بار آن را تمرین کردید، نوبت به ضبط ارائه در هنگام سخنرانی می‌رسد. این‌ کار اگرچه ممکن است به شما حس ناشیانه‌بودن بدهد، یکی از حیاتی‌ترین نکاتی است که باید در ارائه‌ی آسانسوری رعایت شود.

بعد از ضبط ویدئو، آن را اجرا کنید و ببینید چطور به‌نظر می‌رسید. آیا روان پیش می‌رود یا در حین سخنرانی گیر می‌کنید و تپق می‌زنید؟ از خودتان بپرسید آیا من سخنرانی قابل قبولی ارائه کرده‌ام که مخاطب را درگیر یا به کاری یا عکس‌العملی وادار کند؟ اگر اینطور نیست، ارائه را تا زمانی‌که روان باشد و به اثربخشی موردنظر برسد، تکرار کنید.

برقراری ارتباط چشمی

دیدن فیلم ضبط‌شده از سخنرانی خودتان، ممکن است سرنخ‌هایی در مورد عادت‌های فیزیکی‌تان به شما بدهد. برای مثال، ایجاد ارتباط چشمی با مخاطب اهمیت زیادی دارد. توانایی روبه‌رو شدن با نگاه‌های خیره‌ی مخاطبان این پیام را می‌رساند که به این گفت‌وگو علاقمندید و به آنچه می‌گویید، اعتماد دارید.

برای تمرین، هنگام ارائه جلوی آینه بایستید و نگاه خیره‌تان را برای ۳ تا ۴ ثانیه در آینه نگه‌دارید؛ بدون اینکه این ارتباط قطع شود. این تمرین را با لنز دوربین هنگام ضبط سخنرانی انجام دهید.

دوری از تغییر چهره و حرکات گیج‌کننده

اگر عادت اخم کردن هنگام عصبانیت، یا تکان دادن شدید دست در زمان صحبت کردن دارید، لازم است روی عادت‌های خود کار کنید و این رفتارها را تحت کنترل خود دربیاورید. هر زمان که این عادت‌ها اتفاق می‌افتند، هشیار باشید و به‌طور ذهنی به‌خودتان بگویید که نباید آن کار را تکرار کنید. به‌این‌ترتیب به‌مرور زمان، این رفتارها تحت کنترل درخواهند آمد.

مرحله‌ی سوم: پایان ارائه

آمادگی برای پاسخ به سوالات

زمانی‌که سخنرانی‌تان را به‌پایان رساندید، وقت آن است که به مرحله‌ی بعد فکر کنید. بعد از ارائه‌ی آسانسوری موفق و جلب توجه مخاطبان هدف، افراد ممکن است پرسش‌هایی برایشان پیش بیاید.

فهرستی از پرسش‌های احتمالی افراد تهیه و جواب آن‌ها را آماده کنید. به‌این‌ترتیب هنگام پرسیدن سؤال از سوی مخاطبانتان گرفتار نخواهید شد.

درخواست پیگیری

بعد از ارائه، به‌جای دادن کارت ویزیت به افراد و ترک محل، روش‌های خلاقانه‌تر و پویاتری را برای ایجاد ارتباط با آن‌ها به‌کار ببرید. مثلا از آن‌ها بخواهید ایمیل یا راه ارتباطی دیگری از خودشان به شما بدهند تا در صورت تمایل رزومه‌ی کاملی برایشان ارسال کنید؛ یا می‌توانید پرسشی مطرح کنید که شخص را تشویق به انجام کار بعدی کند. ممکن است بگویید: من دوست دارم فرصت بیشتری برای گفت‌وگو با شما در این زمینه داشته باشم. ممکن است قرار ملاقاتی بگذاریم؟

چرا حیوانات می‌خوابند؟ چرا انسان‌ها یک‌سوم از زندگی را برای خوابیدن تلف می‌کنند؟ به‌طورکلی تکامل خواب برای همه‌ی موجودات زنده‌ای که سیستم عصبی دارند،‌ ازجمله بی‌مهرگانی نظیر مگس‌ها، کرم‌ها و حتی عروس دریایی ضرورت دارد؛ اما علت اینکه حیوانات باوجود خطر مداوم شکارشدن می‌خوابند،‌ همچنان یک معما باقی مانده است و یکی از سؤالات بی‌پاسخ دنیای علم به‌شمار می‌رود.

پژوهشگران در پژوهش جدیدی که در ژورنال Nature Communications منتشر شده است، عملکرد جدید و غیرمنتظره‌ای از خواب پیدا کرده‌اند که نشان می‌دهد چطور خواب و اختلال خواب بر عملکرد مغز،‌ پیرشدن و اختلال‌های متعدد مغزی تأثیر دارد. آن‌ها با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری سه‌بعدی تایم ‌لپس در گورخرماهی توانستند خواب را در یک کوروموزم مجزا مشخص کنند و نشان دهند که تک نورون برای انجام ترمیم‌های هسته‌ای خود به خواب نیاز دارد.

پویایی کروموزوم (رنگ قرمز) و فعالیت عصبی (رنگ سبز) در گورخرماهی

آسیب DNA ممکن است در اثر عواملی نظیر استرس اکسیداتیو، پرتوافشانی و فعالیت عصبی اتفاق بیفتد. سیستم ترمیم DNA که درون هر سلول وجود دارد، موظف به برطرف‌کردن این آسیب است. پژوهش مذکور نشان می‌دهد در زمان بیداری که پویایی کروموزوم پایین است، احتمال دارد تجمع مستمر آسیب DNA به سطح خطرناکی برسد. خوابیدن منجر به افزایش پویایی کروموزم می‌شود و درنتیجه سطح آسیب DNA در هر نورون را به حالت عادی برمی‌گرداند. ظاهراً این فرایند ترمیم DNA در طول دوره‌ی بیداری به‌خوبی انجام نمی‌شود و به خواب کافی نیاز است زیرا در هنگام خواب، میزان ورودی مغز کاهش می‌یابد. پروفسور لیور آپلبائوم از نویسندگان این پژوهش می‌گوید:

این موضوع مثل خرابی‌های موجود در جاده‌ها است. استهلاک جاده‌ها به‌خصوص در طول روز و اوج ساعات رفت‌و‌آمد افزایش می‌یابد و بهترین و مناسب‌ترین زمان برای تعمیر آن در شب است که ترافیک جاده روان می‌شود.

آپلبائوم، تجمع آسیب‌های DNA را «هزینه‌ی بیداربودن» می‌داند. نظریه‌ی او و همکارانش این بود که خواب منجر به تقویت و هماهنگی ترمیم هسته‌ای در هر نورون می‌شود. آن‌ها به‌دنبال اثبات این نظریه بودند که به‌لطف ویژگی‌های مدل گورخرماهی در این راه موفق شدند. درواقع این ماهی‌ها به‌خاطر شفافیت مطلق و مغزی مشابه مغز انسان، ساختار کاملی دارند که برای پژوهش درباره‌ی سلول‌های واحد حیوانات زنده در شرایط فیزیولوژیکی مناسب هستند. 

پژوهشگران با استفاده از میکروسکوپ‌هایی با دقت بالا، حرکت DNA و پروتئین‌های هسته‌ای هر تک سلول داخل بدن ماهی در زمان بیداری و خواب را مشاهده کردند و در کمال تعجب دیدند کروموزوم‌ها در شب که بدن استراحت می‌کند، فعال‌تر هستند و همین موضوع منجر به افزایش کارایی ترمیم آسیب‌های DNA می‌شود. نتایج حاکی از آن است که پویایی کروموزوم‌ها، شاخصی بالقوه برای تعیین تک سلول‌های خواب محسوب می‌شود و نشان می‌دهد که عملکرد ترمیمی خواب به‌صورت ترمیم هسته‌ای است. پروفسور آپلبائوم می‌گوید:

ما به وجود رابطه بین خواب،‌ پویایی کروموزوم،‌ فعالیت عصبی،‌ آسیب DNA و ترمیم ازطریق رابطه‌ی مستقیم فیزیولوژیکی با کل موجودات زنده پی‌ بردیم. خوابیدن باعث می‌شود تجمع آسیب DNA که در طول روز رخ می‌دهد، کاهش یابد. باوجودی که سطح هوشیاری حیوانات (از عروس دریایی گرفته تا گورخرماهی و انسان) هنگام خواب نسبت به محیط اطراف کم می‌شود، اما مجبور هستند بخوابند تا به‌این‌ترتیب نورون‌ها بتوانند به‌شکلی کارآمد به ترمیم DNA بپردازند و احتمالاً به همین دلیل است که خواب تکامل یافته و همچنان در قلمروی حیوانات حفظ شده است.