ویرایش عکس نقش مهمی در دنیای عکاسی بازی می‌کند. ویرایش خواه تنظیم روشنایی عکس باشد، خواه حذف عامل مزاحمی از تصویر، بخش مهمی از ابزار یک عکاس را تشکیل می‌دهد؛ اما بسیاری نگاه منفی به این کار دارند و از آن با عنوان تقلب و فریب یاد می‌کنند.

در یک سوی ماجرا طرفداران عکس بکر هستند که فتوشاپ را حقه‌بازی می‌دانند. افراد میانه‌رویی هم هستند که خنثی و بی‌طرف‌اند و صرفا ممکن است از شما بپرسند که از چه فیلتری برای ویرایش عکستان استفاده کرده‌اید. اما در سوی دیگر ماجرا، عکاسانی هستند که معتقدند سال‌های بسیار فیلم‌ها در تاریک‌خانه‌ها پرداخت شده‌اند و حالا ویرایش دیجیتال، نسخه‌ی بلوغ‌یافته‌ی همان روند است.

فارغ از اینکه شما جزو کدام دسته هستید، یک حقیقت را نمی‌توان انکار کرد: زیباترین عکس‌ها همگی به نحوی ویرایش شده‌اند. ما نباید با ویرایش نکردن عکس‌ها به دلیل پایبندی به برخی اصول به‌اصطلاح اخلاقی کاری کنیم که به ضرر خودمان و کارمان تمام شود.

من پیشنهاد نمی‌کنم که حتما بروید و با ویرایش‌های عجیب و غریب عکس‌های تله‌فتوی نمایشی از کهکشان راه شیری درست کنید یا عکس استودیویی فردی را بردارید و در تصویر زمینه‌ی کاملا متفاوت قرار دهید؛ اما اگر به این کار علاقه دارید، خود دانید. چرا که نه!

ولی منظور من این است که ویرایش بعد از عکاسی اگر واجب نباشد، ایرادی هم ندارد. تنها استانداردی که ما عکاسان ملزم به رعایت آن هستیم صداقت است. مادامی که در تولید عکس‌هایتان صداقت را رعایت کنید و عکس را به چیزی که نبوده است تبدیل نکنید، کم یا زیاد فرقی نمی‌کند؛ هر قدر دوست دارید می‌توانید عکستان را ویرایش کنید.

ویرایش عکس هنر است. روتوش عکس مهارت می‌خواهد. می‌توانید به آن افتخار کنید. اگر مایل هستید می‌توانید جلوه‌های به تصاویری که مناظر گرفته‌اید اضافه کنید یا رنگ چشم مدل عکستان را عوض کنید؛ اما در پاسخ به کسانی که می‌پرسند چه تغییراتی اعمال کرده‌اید، پشت جواب‌های مبهم مخفی نشوید و صداقت داشته باشید.

شخصا اعتقاد دارم که باید اصل ماهیت صحنه‌ی مورد نظر حفظ شود. اگر صحنه، یک غروب احساسی است، می‌شود کنتراست را در ابرها بالا برد. اگر نور جذاب طلایی‌رنگی پشت سوژه تابیده است، می‌توان به درخشش و گرمایش اضافه کرد.

فکر می‌کنم که به‌عنوان عکاس ما باید به فکر بهبود چیزی باشیم که از قبل در تصویر موجود است؛ نه اینکه به‌کلی حس جدید یا صحنه‌ی جدیدی خلق کنیم.

ما به‌عنوان عکاس زندگی را ثبت می‌کنیم. زندگی با تمام شکوه و تنوعش در اطراف ما جریان دارد. با اینکه این تنوع، از عکس‌های استودیویی مدل‌ها تا نوری را که هزاران سال پیش از ستاره‌ها تابیده است شامل می‌شود، همه رویدادها و لحظاتی واقعی هستند که در گذر زمان روی داده‌اند.

با نگاهی به حرفه‌های مختلف درمی‌یابیم که طبیعی است که مثلا یک نویسنده از انتشار نوشته‌های اولش وحشت کند یا یک معمار هرگز طرح‌های اولیه‌ی معماری‌اش را به مشتری‌ها نشان نمی‌دهد. به همین شکل، ما عکاسان نیز نباید از روتوش عکس‌هایمان قبل انتشار عمومی آن‌ها خجالت بکشیم.

چرا ما باید اهمیت کمتری برای اثر هنری خود قائل باشیم؟ با انتشار مستقیم عکس‌های دست‌نخورده‌‌ فقط در کار خود کم‌کاری کرده‌ایم.

در دنیایی که پر از عکاس است، روتوش عکس به ما این امکان را می‌دهد که سبک خلاقانه و منحصربه‌فرد خودمان را ارائه بدهیم. مثلا من شخصا به تصاویر رنگارنگ علاقه دارم. بخشی از این علاقه در انتخاب صحنه هنگام عکاسی ظهور پیدا می‌کند؛ اما بخش دیگر در ویرایش و بهبود تصویر در کامپیوتر جلوه می‌یابد. با توجه به این موضوع، تصویری خلق کنید که با افتخار اسم خود را روی آن درج کنید. در کمال صداقت از ابزاری که در اختیار دارید حداکثر استفاده را ببرید.