این سیستم جدید که کاوشگر ایستگاه برای فناوری زمان‌بندی و ناوبری اشعه‌ایکس یا سکستانت (SEXTANT) نام دارد، برای تعیین موقعیت مکانی اجرام کیهانی در فضا از تپ‌اخترها استفاده می‌کند. تپ‌اخترها، ستاره‌های نوتورنی چرخانی هستند که با سرعتی بسیار بالا گردش می‌کنند و همواره پالس‌ها و تابش‌های الکترومغناطیسی بسیار قوی را از خود منتشر می‌کنند.

روشی که سکستانت از آن برای تعیین موقعیت اجرام کیهانی بهره می‌برد، با سیستم GPS یا موقعیت‌یابی جهانی قابل مقایسه است که امکان موقعیت‌یابی و ناوبری دقیق با استفاده از ماهواره‌های اطراف زمین را برای رانندگان فراهم می‌کند. تپ اخترهایی که سکستانت از آن‌ها بهره می‌برد، در طیف پرتوی ایکس مشاهده می‌شوند و پرتوهای تابشی در آن به‌طور عمده نقش یک راهنما را ایفا می‌کنند.

تیمی از مهندسان ناسا با قرار دادن سیستم سکستانت در کاوشگر ترکیب درونی ستاره‌ نوترونی (NICER) قابلیت‌های سیستم سکستانت را به اثبات رساندند. کاوشگر NICER، یک تلسکوپ فضایی به‌اندازه‌ی یک ماشین لباس‌شویی معمولی است که هم اکنون به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل است. این کاوشگر به بررسی ستاره‌های نوترونی و پالس‌های آن‌ها می‌پردازد. جیسون میچل، مدیر پروژه سکستانت، در کنفرانس خبری ناسا، گفت:

این یک پیشرفت بزرگ در اکتشافات فضایی آینده است. ما برای نخستین بار قادر به اثبات سیستم ناوبری اشعه‌‌ی ایکسی کاملا خودکار و در زمان واقعی بودیم.

ناسا در ماه نوامبر، کاوشگر NICER را برای اندازه‌گیری  زاویه بین اجرام آسمانی و تعیین موقعیت آن‌ها آزمایش کرد. سپس از اطلاعات کاوشگر NICER برای تغذیه ی سکستانت استفاده کرد. سکستانت هم توانست در عرض هشت ساعت، موقعیت مداری NICER در اطراف زمین را با شعاع ۱۰ مایلی برآورد کند. لوک وینترنیتس، معمار سیستم سکستانت در این کنفرانس خبری ناسا، گفت:

 این آزمایش بسیار سریع‌تر از انتظار ما انجام شد. ما دو هفته را برای آزمایش در نظر گرفته بودیم. باید نشان می‌دادیم که این سیستم قابلیت‌های لازم را دارد. آزمایش ما هم بالاخره توانایی سیستم ناوبری خودکار را به خوبی نشان داد.

با این حال، سیستم سکستانت هنوز کامل نشده است. ناسا پیش‌بینی می‌کند که تا استفاده از یک نسخه ناوبری فضایی خودکار، چند سال فاصله دارد. اما هنگامی که این فناوری به مرحله‌ی عملیاتی برسد، بسیاری از نیازهای ناسا برای اکتشافات فضایی را برآورده می‌کند. در حالی که جی پی اس برای زمین و مدار پایین زمین مناسب است، اما سیگنال‌های آن برای اجرام دور بسیار ضعیف است. به همین علت، سیستم ناوبری اشعه‌ی ایکس ناسا برای فضاپیماهایی که به اعماق فضا فرستاده می‌شوند، کاملا ضروری خواهد بود. میچل در ادامه‌ی صحبت‌های خود در کنفرانس خبری ناسا، گفت:

آزمایش موفقیت‌آمیز این سیستم، توانایی سیستم ناوبری پرتوهای اشعه ایکس را به‌عنوان یک قابلیت ناوبری جدید و خودکار به خوبی نشان داد. ما نشان داده‌ایم که یک نسخه کامل از این فناوری می‌تواند، اکتشافات فضایی عمیق در هر نقطه‌ای از منظومه شمسی و فراتر از آن را بهبود بخشد.

ناسا قصد دارد که سیستم پرواز و نرم‌افزار زمینی این فناوری را تا اواخر سال جاری آزمایش کند. مهندسان ناسا همچنین باید حساسیت‌ ابزارهای سکستانت را افزایش دهند، آن‌ها همچنین باید اندازه، وزن و میزان مصرف انرژی سکستانت را هم کاهش دهند. مهندسان ناسا معتقدند که یک سیستم ناوبری فضایی خودکار می‌تواند در نهایت در ماموریت‌های فضایی سرنشین‌دار و همچنین در ماموریت‌های آینده به مشتری، زحل و اقمار آن‌ها مورد استفاده قرار گیرد.