مسلح بودن نیرو‌های پیاده به انواع سلاح‌ها یکی از ویژگی‌هایی است که همه دنیا امروزه به آن توجه دارند، اما حمل سلاح باعث می‌شود تا نیروی پیاده به خاطر حجم تسلیحات، وزن زیادی را با خود حمل کند که این موضوع ضمن کاستن از توان بدنی پیاده نظام، موجب کاهش کارآیی نیروی عمل کننده نیز می شود.

از این رو طراحان به فکر ساخت تسلیحاتی افتادند که هم توان آتش بالا را به پیاده نظام بدهد و هم به چابکی آن‌ها لطمه نزند ، پس ساخت اسلحه‌ها به خصوص سلاح‌هایی که با نواخت تیر بالا، وزن کمی دارند را در دستور کار قرار دادند که نتیجه آن تولید سلاح‌های انفرادی چون مسلسل‌ها شد, اما باز هم چند مشکل وجود داشت؛ مسلسل‌ها بزرگ بودند و برای هدف‌گیری به زمان بیشتری نیاز داشتند و پس از اتمام تیراندازی، برای بارگذاری مهمات هم زمان زیادی صرف می‌شد، پس باید طراحان باز هم اقدامات بیشتری را صورت می دادند.

آن‌ها در نهایت به ساخت کلت‌های کمری رسیدند که هم اندازه کوچکی داشتند و هم با سرعت مسلح می‌شدند؛ کلت‌ها به سرعت نشانه گیری کرده و با دقت بالا هدف را از بین می برند و از طرفی چون خشاب این اسلحه‌ها کوچک بودند توان مسلح کردن خشاب با سرعت بالایی انجام می‌شد و نفر استفاده کننده هم قادر بود خشاب‌های بیشتری را با خود حمل کند.

پس کار طراحی و ساخت ، تولید نمونه‌های بیشتر این نوع سلاح در دستور کار همه سازندگان قرار گرفت و جمهوری اسلامی ایران هم با تجربه‌های فراوان خود در این عرصه قدم گذاشت و دستاورد‌های خوبی را نیز بدست آورد.

ایران در لیست ۱۰ کشور تولیدکننده سلاح پلیمری با کلت رعد

ماده پلیمر مزیت‌های زیادی چون پایداری خوب در مقابل مواد شیمیایی را به همراه دارد، اما مهم‌ترین عواملی که باعث شد تا پای این ماده به صنایع سلاح سازی باز شود، در ابتدا سبکی آن و سپس آزار ندادن بدن در هنگام حمل اسلحه بود که باعث شده تا امروز هم از این ماده استفاده شود.

در واقع اسلحه‌های پلیمری در مدل‌های مختلف بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ گرم سبک‌تر می‌شوند که باعث می‌شود تا حمل سلاح با لباس عادی و بدون غلاف برای فردی که آن را حمل می‌کند آزار دهنده نباشد و از طرف دیگر پلیمر چون ماده‌ای فلزی نیست شناسایی اسلحه‌های این مدل بسیار سخت است؛ در کنار این مزیت‌ها مقاومت بالا در برابر خوردگی، ضربه و در کل شرایط خشن محیط‌های گوناگون طبیعی از دیگر خوبی‌های پلیمر است که طراحان را به استفاده از آن ترغیب کرد.

در ابتدا طراحان آلمانی به استفاده از این ماده پی بردند و پس از آن‌ها سایر کشور‌ها به تولید سلاح با این ماده روی آوردند و در سال‌های اخیر هم کشور ما با ساخت سلاح کمری رعد پا به این عرصه گذاشته است.

رعد که با پلیمر مقاوم در بدنه خارجی ساخته شده است گلوله‌های ۹ میلی‌متری را شلیک می‌کند و وزنی در حدود ۷۰۰ گرم بدون خشاب دارد که باعث شده تا این سلاح ایرانی به تنها اسلحه کمری سبک ایران و رقیب جدی سلاح‌های خارجی تبدیل شود.

این سلاح ایرانی که با خشاب ۱۵ تیری تغذیه می‌شود طولی در حدود ۲۰۰ میلی‌متر دارد و با وزن سبک خود راحت‌ترین وضعیت را برای تیراندازی در اختیار نیرو‌های عمل‌کننده قرار می‌دهد، اما چرا این سلاح بسیار سبک است!؟ در جواب باید گفت احتمالا قطعات داخلی رعد با آلومینیوم ساخته شده است؛ همین موضوع دست برتر را در اختیار ایران قرار داده تا از رقبای خود پیشی بگیرد.

بر اساس اطلاعات، رعد ایرانی می‌تواند با سرعت ۳۴۰ تا ۳۶۰ متر گلوله را شلیک کند و با توجه به سلاح‎‌های مشابه این خانواده ، بردی در حدود ۵۰ متر دارد، اما مزیت اصلی این سلاح در خشاب آن است، چرا که سلاح‌های مشابه که در ایران وجود دارند تعداد کمتری از رعد تیر می‌پذیرند.

ساخت سلاحی، چون رعد با بدنه پلیمری علاوه بر این که ایران را وارد عرصه جدیدی از ساخت سلاح می‌کند باعث می‌شود تا با کارآیی بالا؛ این سلاح به تجهیزات مورد استفاده همه نیرو‌ها تبدیل شود که هم آموزش را راحت‌تر کرده و هم هزینه نگهداری سلاح را کاهش می‌دهد.

اسلحه کمری کاوه ۱۷ ، نمونه پیشرفته‌تر رعد

سلاح کمری دیگر ایران که در نمایشگاه تجهیزات امنیتی و انتظامی تهران از آن رونمایی شد، کاوه ۱۷ بود که توسط سازمان صنایع دفاعی وزارت دفاع ساخته شده است تا با کمک رعد توان رزمی تمامی نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران را تا حد بالایی افزایش دهد.

کاوه نیز مانند رعد گلوله کالیبر ۹ میلی‌متری را شلیک می‌کند، اما نسبت وزن و تعداد تیر آن با رعد متفاوت است؛ این سلاح بدون خشاب در حدود ۶۵۵ گرم یعنی ۴۵ گرم سبک‌تر و با خشاب پر در حدود ۹۲۰ گرم وزن و توان بارگیری ۱۷ گلوله را در خشاب خود دارد که آن را تبدیل به سلاحی خوب برای نیرو‌های عمل کننده می‌کند.

این سلاح ایرانی هم ۵۰ متر برد و سرعت شلیکی در حدود ۳۶۰ متر بر ثانیه دارد و با وجود این که مطلبی در مورد جنس بدنه کاوه اعلام نشده، اما با توجه به وزن آن می‌توان حدس زد که این سلاح هم‌خانواده رعد، اما کمی پیشرفته‌تر از آن است.

از طرف دیگر با بررسی نمونه‌های مشابه خارجی چون سلاح گلوک ۱۷ اتریشی می‌توان متوجه شد که ایران در ساخت سلاح کمری هم گوی سبقت را از سایر رقبا ربوده و در صدر لیست تولیدکنندگان این نوع سلاح‌ها قرار گرفته است؛ وزن سبک, مهم‌ترین ویژگی‌ کلت‌های ایرانی در مقایسه با نمونه‌های خارجی است.

برای مثال سلاح گلوک ۱۷ اتریش در حالت بدون خشاب وزنی بالغ بر ۷۱۰ گرم دارد، در حالی که کاوه ۱۷ ایرانی ۶۵۵ گرم است و همچنین سلاح ایرانی می‌تواند خود را با خشاب ۱۷ تیری تغذیه کند، موضوعی که نه فقط در داخل کشور بلکه در خارج کشور هم کم‌نظیر است.

البته نیرو‌های مسلح کشورمان در گذشته کار ساخت اسلحه‌های کمری را با ساخت زعاف شروع کرده و توانایی خود را به جهانیان ثابت کرده بودند، اما تولید سلاحی که جنس آن از پلیمر است و وزن کمی دارد برای اولین بار در کشور ما صورت گرفت.

ورود ایران به عرصه ساخت سلاح‌های پُلیمری با دانشی پیچیده، حکایت از توانمندی بالای جوانان و متخصصان داخلی دارد که با اتکا به دانش بومی، می توانند نوآوری های شگرفی در زمینه ارتقای توانمندی های دفاعی داشته باشند.